Το αγωνιστικό χασομέρι
ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Ολοι γνώριζαν –και οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το μαθαίνουν εσχάτως– ότι οι πλειστηριασμοί είναι αναγκαίοι για την αναζωογόνηση του τραπεζικού συστήματος και την ανάπτυξη της οικονομίας. Πώς το ’πε ο υπουργός Οικονομικών που κάποτε πάλευε με πανό «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη»; Αν οι τράπεζες δεν μπορούν να εισπράξουν τα δάνεια, δεν μπορούν να δώσουν νέα. Αυτό είναι αληθές. Το τραπεζικό σύστημα είναι η καρδιά της οικονομίας. Αν βουλώσει η αρτηρία, τότε έχουμε έμφραγμα.
Το πρόβλημα, όμως, είναι πως και αυτή η αναγκαία διαδικασία γίνεται άτεχνα κι άγαρμπα. Από το «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» περάσαμε σε πλειστηριασμούς μικρών κατοικιών για οφειλές 20.000 ευρώ. Για τέτοιο ποσό μια ηλικιωμένη έχασε το σπίτι της στο Καλαμάκι Κορινθίας, επειδή είχε μπει εγγυήτρια σε δάνειο που είχε πάρει ο γιος της. Αλλά ο καιρός που μπορούσε να διαχωριστεί η ήρα από το στάρι έχει παρέλθει, ακριβώς επειδή οι λαϊκιστές αρνούνταν τον διαχωρισμό. Από το άπειρο της διεκδίκησης, περάσαμε στο μηδέν της πραγματικότητας.
Το κακό του λαϊκισμού δεν είναι μόνο ότι κοροϊδεύει τον κόσμο. Είναι πως αποτρέπει τη σταδιακή μετάβαση σε έναν αναγκαίο εκσυγχρονισμό. Αυτός μπορεί μακροπροθέσμως να είναι θετικός για όλους, βραχυπροθέσμως έχει κερδισμένους και χαμένους. Συνεπώς, σκοπός μιας σοβαρής πολιτικής δεν είναι η άρνηση της πραγματικότητας, κάτι που κάνουν οι λαϊκιστές, αλλά η μετάβαση με όρους που αποζημιώνουν τους χαμένους. Για το τελευταίο χρειάζονται χρόνος και χρήμα. Οταν αυτά σπαταληθούν σε μαξιμαλιστικούς αγώνες δεν διασφαλίζεται ούτε το ελάχιστο. Η αναγκαιότητα σαρώνει τα πάντα στον δρόμο της χωρίς τις ευαισθησίες της πολιτικής. Πώς το είχε πει ο αλήστου μνήμης κ. Χρήστος Παπουτσής τον Νοέμβριο του 2009, όταν συζητούνταν ο πρώτος προϋπολογισμός συμμαζέματος των δαπανών και προτάθηκε από τον υπουργό Οικονομικών το «πάγωμα» των μισθών άνω των 2.000 ευρώ; «Οι 2.000 ευρώ μεικτό εισόδημα είναι εισόδημα για τους φτωχούς και τη μεσαία τάξη (...) δεν θα πληρώσουν αυτοί ξανά το βάρος της κρίσης». Τελικώς, η αναγκαιότητα οδήγησε τις κυβερνήσεις να μειώσουν και μισθούς των 1.000 ευρώ.
Η χώρα χρεοκόπησε υπό το βάρος του ασφαλιστικού της συστήματος. «Οταν μπήκαμε στην ΟΝΕ, η στήριξη του προϋπολογισμού προς τους φορείς κοινωνικής ασφάλισης ήταν της τάξεως περίπου των 5,4 δισ. ευρώ, ή 4% του ΑΕΠ. Το 2009 είχε φτάσει στα 18,9 δισ. ή 8,2% του ΑΕΠ. Αν είχε σταθεροποιηθεί η συνεισφορά του προϋπολογισμού στο επίπεδο του 2001, η χώρα θα είχε περίπου 75 δισ. λιγότερο χρέος από αυτό που είχε το 2009... περίπου ένα στα τέσσερα ευρώ που χρωστούσε η χώρα το 2009...» (Φ. Σαχινίδης, 2.12.2015). Το 2001, όταν προτάθηκε από τον τότε υπουργό Εργασίας κ. Τάσο Γιαννίτση, ένα ήπιο πρόγραμμα εξορθολογισμού του ασφαλιστικού συστήματος, ο λαϊκισμός αντέτεινε διά στόματος του τότε προέδρου της ΓΣΕΕ κ. Χρήστου Πολυζωγόπουλου ότι «πρώτα θα χρεοκοπήσει το κράτος και μετά τα ασφαλιστικά ταμεία». Τελικώς, τα ασφαλιστικά ταμεία χρεοκόπησαν το κράτος και η μεταρρύθμιση έγινε βιαίως. Υψηλές και χαμηλές συντάξεις περικόπηκαν αγρίως και όπως δείχνουν όλα τα στοιχεία το πανηγύρι δεν τέλειωσε ακόμη.
Με τις αποκρατικοποιήσεις ζούμε κάθε λίγο και λιγάκι το «σύνδρομο της ραδιοτηλεόρασης». Το πολιτικό σύστημα, για τους δικούς του λόγους, καθυστερεί τις αποκρατικοποιήσεις, μέχρι σημείου βρασμού. Αυτές τελικώς πραγματοποιούνται (δεν γίνεται αλλιώς) αλλά χωρίς κανόνες και ευμενείς όρους για το δημόσιο συμφέρον. Αυτό έγινε με τα ραδιοκύματα καθ’ όλη τη δεκαετία του ’80, τότε που «η κυβέρνηση θα κατέρριπτε τους δορυφόρους» και το 1990 έγινε η απελευθέρωση άναρχα και χωρίς διάφορο για το δημόσιο ταμείο. Η Ελλάδα έχασε περί τα 5 δισ., που προστέθηκαν στο χρέος, συζητώντας δέκα χρόνια για την ιδιωτικοποίηση της «Ολυμπιακής», που είχε ζημίες 1,5 εκατομμύριο ευρώ. Κάθε μέρα...
Στα πανεπιστήμια
Το επόμενο Βατερλώ για το αγωνιστικό χασομέρι θα είναι στα πανεπιστήμια. Η Κύπρος απελευθέρωσε με συντεταγμένο τρόπο την ανώτατη παιδεία, με αποτέλεσμα τα κρατικά και ιδιωτικά ΑΕΙ να συνεισφέρουν το 2,5% του ΑΕΠ της Μεγαλονήσου. Το αντίστοιχο ποσό για την Ελλάδα θα ήταν 4,5 δισ. ευρώ, μιάμιση φορά δηλαδή τα έσοδα του ΕΝΦΙΑ. Στην Ελλάδα ο «αγωνιστής» υπουργός κ. Κώστας Γαβρόγλου φρέναρε την οργάνωση αγγλόφωνου προπτυχιακού τμήματος στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με δίδακτρα, για φοιτητές εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης. «Το πρόγραμμα έχει προβλεφθεί να είναι τριετούς διάρκειας και το ύψος των διδάκτρων έχει οριστεί στις 8.000 ευρώ ετησίως. Θα διδάξουν πανεπιστημιακοί της σχολής, ενώ στελέχη του ΕΚΠΑ ανέφεραν ότι σε ένα πρώτο στάδιο το πρόγραμμα θα μπορούσε να δεχθεί περί τους 100 φοιτητές» («Κ» 29.3.2017).
Στη ζωή τίποτε δεν είναι τσάμπα. Ούτε καν το αγωνιστικό χασομέρι. Ετσι κάθε λίγο και λιγάκι οι «επαναστάτες» σηκώνουν τα πανό και ξεκινούν κατά του «ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας», καθυστερούν τις ιδιωτικοποιήσεις μέχρι το μη περαιτέρω και όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι αναγκαζόμαστε πραγματικά να ξεπουλήσουμε σε χαμηλές τιμές. «Στον προϋπολογισμό του 2018, προβλέπουν μέσα στο 2018 να πωληθεί ένα επιπλέον 17% της ΔΕΗ που ανήκει στο ΤΑΙΠΕΔ, στην εξευτελιστική τιμή των 100 εκατ. ευρώ. Με απλά λόγια, εκτιμούν ότι η μεγαλύτερη ελληνική εταιρεία που το 2014 είχε χρηματιστηριακή αξία πάνω από 2,5 δισ. ευρώ, δεν αξίζει σήμερα πάνω από 500-600 εκατ. ευρώ», είπε ο τομεάρχης Ενέργειας της Δημοκρατικής Συμπαράταξης κ. Γιάννης Μανιάτης. Ο κ. Τσίπρας και ο κ. Καμμένος «χαρακτήριζαν το καλοκαίρι του 2014 τη “Μικρή ΔΕΗ”, που εμείς νομοθετήσαμε, ως “εθνικό έγκλημα που πρέπει να αποτρέψουμε”. Μια επιλογή που θα εκχωρούσε το 30% της ΔΕΗ έναντι 2 δισ. ευρώ και πρόσθετων επενδύσεων άλλου 1,5 δισ. ευρώ (σύνολο 3,5 δισ. ευρώ), με ταυτόχρονη εκχώρηση του 30% δανείων και υποχρεώσεων και με μεταφορά στον ιδιώτη του 30% των εργαζομένων, με πλήρη διασφάλιση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και της απασχόλησης» (ΣΚΑΪ 4.12.2017).
Το πρόβλημα είναι ότι το κόστος του αγωνιστικού χασομεριού το πληρώνουν πάντα οι πολίτες και ουδέποτε οι χασομέρηδες. Ο κ. Παπουτσής, που έδωσε επιτυχώς τον αγώνα να μην «παγώσουν» οι μισθοί άνω των 2.000 ευρώ, διορίστηκε στην αδρά αμειβόμενη θέση του εκπροσώπου της Ελλάδας στην Παγκόσμια Τράπεζα. Μάλλον τον επιβράβευσαν για το βάθος της πολιτικής και οικονομικής του σκέψης...
