Από τον ΣΣ
Η πρωτοβουλία Θεοδωρόπουλου για τον Παναθηναϊκό είναι αξιέπαινη.
Από μόνη της δεν αρκεί και, αυτονόητα, δεν έχει τη μαγική δύναμη να ξαναφέρει τον Σύλλογο στο μέγεθος που επιβάλλει το brand name του και η προσδοκία της πλειοψηφίας των φίλων του. Δεν γίνεται να αναστρέψει από μόνη της την πορεία απαξίωσης. Αυτονόητα αυτά και δεν φαίνεται να τα διεκδικεί.
Τι μπορεί να πετύχει; Μπορεί να κερδίσει τη μάχη με το χρόνο και τους κανονισμούς, να συγκρατήσει κάπως τη διάλυση του όποιου αγωνιστικού κορμού έχει απομείνει, να αποτρέψει το μοιραίο και να περάσει το σωστό μήνυμα σε παίκτες, προσωπικό και κόσμο:
Ότι, δηλαδή, το καράβι θα πάψει να πλέει ακυβέρνητο, ότι είναι κάτι παραπάνω από ένας Ουζουνίδης δραματικά μόνος και ότι υπάρχει στοιχειώδης εγγύηση πως μπορεί κάπως να ανασυνταχθεί και να σώσει τη φετινή χρονιά. Το γεγονός και μόνο ότι παρουσιάζεται ως μοναδική σε μια ομάδα από τα διοικητικά της οποίας τα τελευταία 38 χρόνια έχουν περάσει, χωρίς καμία υπερβολή, οι κάτοχοι του μισού ΑΕΠ της χώρας, αλλά για διάφορους λόγους δεν παρεμβαίνουν, την καθιστά και άξια στήριξης.
Προφανώς και στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, οι οπαδοί και φίλοι δεν γίνεται ούτε να διοικούν, ούτε να κάνουν κουμάντο στα λεφτά των άλλων, ούτε να γίνουν σε μια νύχτα οι ίδιοι εύποροι και να ρισκάρουν τα λεφτά τους σε ένα (το λιγότερο) προβληματικό πρωτάθλημα και σε οικονομική συγκυρία που έχει ισοπεδώσει ανθρώπους και νοικοκυριά.
Ωστόσο, επειδή ο κόσμος είναι το μοναδικό σταθερό σημείο αναφοράς, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι, αφενός ο Σύλλογος δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει ως κίνημα διαμαρτυρίας με αλλοιωμένο την τελευταία 6ετία DNA, μόνο και μόνο για να συνθηματολογεί ο ένας εναντίον του άλλου για το παρελθόν, αφετέρου ότι δεν μπορεί να εφησυχάζει και να συμβιβάζεται με κάποτε ανήκουστες καταστάσεις,που πλέον θεωρούνται πολύ πιθανές.
Έχουμε και όλοι εμείς, στο μέτρο των δυνάμεών μας, χρέος πέραν του να διαπιστώνουμε, να βρίζουμε, να απέχουμε ή και να στενοχωριόμαστε, να αποδείξουμε ότι στη μεγάλη κρίση κάναμε ό,τι μπορούσαμε.
110 χρόνια διαδρομής είναι λόγος υπερηφάνειας και όχι λύπησης, ακόμα και από τις υποσημειώσεις της ελληνικής αθλητικής ιστορίας.
Άλλωστε, όλοι θέλουμε να συνεχίσουμε να τραγουδάμε «και χιλιάδες φίλοι, όλοι στο τριφύλλι».
ΣΣ
