Ο Σίσυφος κι ο βράχος του
ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Οταν η πρυτανεία ειδοποιήθηκε ότι ομάδα ροπαλοφόρων έχει εισβάλει στους χώρους του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και σπάει κεφάλια και αντικείμενα, θα όφειλε κατ’ αρχάς να ενημερωθεί για τις απόψεις των.
Είναι «αναρχοαυτόνομοι», «αντιεξουσιαστές», «αντισπισιστές», «αλληλέγγυοι»; Αναλόγως, δε, να πράξει. Εάν μπορούσε να αποδειχθεί ότι οι ροπαλοφόροι ανήκουν σε κάποια από τις ιδεολογικές αποχρώσεις της υγιούς Αριστεράς, θα όφειλε να τηλεφωνήσει αμέσως σε εκπροσώπους του υγιούς και ρωμαλέου φοιτητικού κινήματος ώστε να αναλάβουν τις απαραίτητες πρωτοβουλίες για διάλογο, πάντα υγιή και ρωμαλέο. Θα έπρεπε συγχρόνως και αμέσως να κάνει προκαταρκτική εξέταση, ώστε να διαπιστωθεί εάν οι πράξεις των κουκουλοφόρων έχουν κακουργηματικό χαρακτήρα. Σε περίπτωση, δε, που μπορούσε να στοιχειοθετηθεί τέτοια κατηγορία, έπρεπε να συγκαλέσει συμβούλιο των αρμοδίων ώστε να αποφασίσουν από κοινού εάν συντρέχουν λόγοι για να κληθεί η αστυνομία, ενδεχομένως δε και η πυροσβεστική εάν συνέτρεχε λόγος. Η φωτιά δεν περιμένει και όλα αυτά πρέπει να γίνονται αμέσως. Και όσο κι αν απαιτούν κόπο και σας φαίνονται δύσκολα, σας θυμίζω ότι κανείς δεν ισχυρίσθηκε ποτέ ότι η δημοκρατία είναι εύκολο πολίτευμα.
Ολα αυτά είναι απαραίτητα ώστε να προστατευθεί το υπέρτατο αγαθό του Πανεπιστημίου, η ελεύθερη διακίνηση ιδεών και ροπάλων. Διότι, όπως θα συμφωνήσετε, πλειστάκις έχει αποδειχθεί ότι η αστυνομία, με τις αυθαίρετες επεμβάσεις της, έχει διακόψει τη διδασκαλία επειδή διαφωνεί με τη θεωρία της εξέλιξης, χειρότερα ακόμη, με τη θεωρία της σχετικότητας –τη γενική, όχι την ειδική– ή επειδή κρίνει πως η Ελληνική Επανάσταση δεν μπορεί να ερμηνευθεί με όρους ταξικής πάλης. Χίλιες φορές να τρώνε ξύλο οι καθηγητές παρά να μπαίνουν κάθε τρεις και λίγο οι Ειδικές Δυνάμεις για να διακόπτουν τον ερευνητικό μορφωτικό οργασμό που προστατεύεται από το άσυλο.
Ποιος δουλεύει ποιον, θα μου πείτε; Και πώς καταφέραμε τα πανεπιστήμιά μας να έχουν μετατραπεί σε άσυλα ανελευθερίας όπου δεν απειλείται μόνον η διακίνηση των ιδεών, αλλά και η έκφραση σκέψης, ή η απλή παρουσία; Πόσες γενιές εργάστηκαν γι’ αυτό το θαύμα; Κι αν τώρα ο θαυματοποιός και ηθικός αυτουργός της κατάντιας είναι ο πονηρούτσικος κ. Γαβρόγλου και ο νόμος του, πώς φθάσαμε στο σημείο αυτή η κατάντια να έχει εγκατασταθεί στην καθημερινότητα της ακαδημαϊκής ζωής και να την έχει μετατρέψει στον ισχυρότερο καρκινογόνο παράγοντα της ανομίας; Θα μου πείτε και ο Σίσυφος Ελληνας ήρωας υπήρξε. Το αυτονόητο έχει γίνει ο δικός μας βράχος, που οι Θεοί μάς τιμώρησαν να μην μπορούμε να τον σπρώξουμε έως την κορυφή.
