Η ζούγκλα του μαυροπίνακα
ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Η μεγάλη κατάκτηση της Μεταπολίτευσης ήταν ότι έφυγε ο φόβος από τη ζωή των Ελλήνων πολιτών. Κανείς δεν φοβόταν πια να κρατήσει στα χέρια του μια συγκεκριμένη εφημερίδα, να τραγουδήσει όποιο τραγούδι ήθελε ή να εκφράσει την άποψή του.
Ο φόβος, όμως, έχει επιστρέψει, ειδικά μάλιστα εκεί όπου υποτίθεται ότι ποτέ δεν έπρεπε να υπάρχει: στα ελληνικά πανεπιστήμια.
Από όλη την Ελλάδα ακούγονται κραυγές αγωνίας από πανεπιστημιακούς και φοιτητές οι οποίοι προσπαθούν να αντισταθούν σε αυτό το άρρωστο φαινόμενο. Το κακό όμως έχει ριζώσει για τα καλά και επικρατεί πλέον απελπισία. Πολλά πανεπιστήμια έχουν μετατραπεί σε κέντρα ανομίας, τα οποία προστατεύονται από το –δήθεν– άσυλο. Ομάδες χούλιγκαν ελέγχουν κτίρια και απειλούν όποιον τολμάει να έχει άλλη άποψη ή να διαμαρτυρηθεί για τα γκράφιτι και τη βρώμα. Οι λίγοι γραφικοί που επιμένουν λοιδορούνται, στοχοποιούνται και δέχονται κάθε είδους επιθέσεις. Οι άνθρωποι που διοικούν τα πανεπιστήμια σε μεγάλο βαθμό έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά. Διαχειρίζονται μια κατάσταση ζούγκλας, κάνουν συνεχώς «εκπτώσεις» και απλώς φροντίζουν να μην καούν ολοσχερώς.
Οι Ελληνες πολίτες έχουν πληρώσει πολλά για να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Οι φοιτητές που θέλουν πραγματικά να μάθουν γράμματα το καταφέρνουν, αλλά είναι ήρωες γιατί καλούνται να αγνοήσουν όλη την παρακμή και τη μιζέρια γύρω τους.
Πώς θα φύγει ο φόβος από τα πανεπιστήμια λοιπόν; Δεν είναι θέμα της αστυνομίας ή της διοίκησης μόνο. Βεβαίως και θα βοηθούσε να βρεθεί η πολιτική βούληση από μια κυβέρνηση και κάποιους πρυτάνεις για να μπει μια τάξη. Είναι όμως υπόθεση όλων μας.
Διαβάζουμε συχνά ότι το Χ ή Ψ ελληνικό πανεπιστήμιο είναι σχετικά ψηλά σε κάποια διεθνή λίστα. Σημαντικό και αξιέπαινο. Υπάρχουν νησίδες αριστείας στην έρευνα και στη μελέτη στην Ελλάδα. Σκεφθείτε όμως πού θα βρισκόταν η χώρα εάν τα ελληνικά πανεπιστήμια έμοιαζαν –απλά– με τα ευρωπαϊκά. Αν υπήρχαν, δηλαδή, στοιχειώδεις κανόνες, οργάνωση και ένα περιβάλλον που θα ενέπνεε αντί να απωθεί.
Είναι πολλοί που θεωρούν ότι το κακό που έχει προκληθεί πια είναι πολύ μεγάλο, ότι η σήψη έχει προχωρήσει πολύ. Πιστεύουν ότι η μόνη λύση είναι να δημιουργηθούν ιδιωτικά ή μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια που θα αναπτυχθούν τα ίδια αλλά θα συμπαρασύρουν και τα δημόσια. Ισως να έχουν δίκιο. Θα χρειασθεί, πάντως, ούτως ή άλλως, μάχη μεγάλη για να φύγει ο φόβος και να αποκτήσει η χώρα μας κανονικά, δημόσια ή μη, πανεπιστήμια.
