Από πού πάνε στο μέτωπο;
Ανδρέας Πετρουλάκης
(Πηγή : http://www.protagon.gr)
Από τον ΣΥΡΙΖΑ διαμαρτύρονται ότι η αντιπολίτευση έχει οικοδομήσει αντικυβερνητικό μέτωπο. Η δημιουργία εχθρών είναι το μόνο υλικό που έχουν για να καλύψουν τα κενά του πολιτικού τους αφηγήματος.
Αλλά μιλούν για μέτωπο εκείνοι που πότισαν τον κόσμο ψέματα, μισαλλοδοξία και οργή;
Η διαμαρτυρία του Νίκου Βούτση ότι η αντιπολίτευση έχει οικοδομήσει αντικυβερνητικό μέτωπο, ανήκει στην συνομοταξία του οίκτου που ζητά ο πατροκτόνος γιατί είναι ορφανός. Θα αρκούσε κανείς να υπενθυμίσει πότε ακούστηκε για πρώτη φορά στη χώρα μας τα χρόνια της Δημοκρατίας «θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν» και «ή αυτοί ή εμείς». Θα τελείωνε η συζήτηση των καλόπιστων αν αραδιάζαμε μερικά κοσμητικά επίθετα της εποχής εκείνης που είχαν να ακουστούν απ΄τον Εμφύλιο –δεν θα ήταν καν ανάγκη να επικαλεστούμε την ακραία διχαστική επιλογή του Δημοψηφίσματος που έκανε τη λέξη μέτωπο να φαντάζει μετριοπαθής.
Ας τα παραμερίσουμε αυτά, ας δεχτούμε αυτό που έχει πει ο Πρωθυπουργός ότι αυτό το κόμμα δεν υπάρχει πια (τι υπάρχει δεν έχει απαντηθεί, αλλά είναι άλλη συζήτηση).
Ας έρθουμε στην περίοδο μετά τις τελευταίες εκλογές, οπότε ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί για τον εαυτό του μηδενισμό και επανεκκίνηση του πολιτικού χρόνου. Μονά ζυγά δικά του, γιατί ο ίδιος εξακολουθεί να στοχοποιεί τα σαράντα χρόνια των άλλων, λες και αυτά τα χρόνια δεν γίνονταν εκλογές και δεν ανανεωνόταν ο χρόνος των αντιπάλων. Στοιχειώδης πολιτική εντιμότητα θα ήσαν οι ίσοι όροι, αλλά αυτό είναι ψιλά γράμματα στην πολιτική μας ζωή. Και περισσότερο για τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που έχουν ένα ιδιότυπο τρόπο να διαβάζουν την πραγματικότητα και την ίδια στιγμή που υποδαυλίζουν έναν ολομέτωπο αγώνα κατά όλων των υπολοίπων και εφ όλης της ύλης της σαρακονταετίας (πλην 2004-2009), αυτοθυματοποιούνται ως οι αναξιοπαθούντες στόχοι μετωπικής επίθεσης των αντιπάλων.
Λίγο κωμικό γιατί η εχθροπάθεια είναι ο μόνος τρόπος που οι ίδιοι γνωρίζουν. Και τώρα που το πολιτικό αφήγημά τους εμφανίζει θανάσιμα κενά, το μόνο υλικό που διαθέτουν για να τα καλύψουν είναι ακριβώς η δημιουργία εχθρών, στους οποίους βέβαια δίνουν τα χαρακτηριστικά που οι ίδιοι κρίνουν ότι συσπειρώνουν τους εναπομείναντες οπαδούς τους. Εχθρός η αντιπολίτευση, εχθρός οι «ΜενουμεΕυρώπη», εχθρός ο Τύπος, εχθρός η Δικαιοσύνη. Και τα προβαλλόμενα διακυβεύματα αυτής της πολεμικής αντιπαράθεσης είναι και η μοναδική καύσιμη ύλη της πολιτικής τους. Σκάνδαλα, διαφθορά, διαπλοκή.
Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχουν αλήθειες στους ισχυρισμούς τους –όπως γίνεται συνήθως υπάρχουν, μαζί με ψέματα. Είναι άλλο όμως να κρίνεις μία απόφαση της Δικαιοσύνης και άλλο η οργισμένη, δομική πολεμική σύγκρουση μαζί της που αποκτά περιωπή μάχης θεσμών.
Αλλο να αναφέρεσαι σε συγκεκριμένα ελλείμματα της λειτουργίας ορισμένων Μέσων και άλλο να αμφισβητείς ολοκληρωτικά τον ρόλο του Τύπου στη Δημοκρατία κατά τα γούστα σου. Εχει πρωταρχική σημασία το ύφος και η δοσολογία –αυτά δημιουργούν τα μέτωπα, η ένταση και η έκταση στην ενασχόληση με παλιά και σύγχρονα σκάνδαλα και η υποκατάσταση από τη σκανδαλολογία του πολιτικού διαλόγου.
Δεν γίνεται να διαμαρτύρεσαι για τη δημιουργία μετώπου εναντίον σου και ταυτοχρόνως να δίνει το μέτρο του ύφους σου ο Πολάκης και ο Καμμένος. Δεν συμβιβάζεται η θυματοποίηση με τις καθημερινές προσωπικές επιθέσεις του Πρωθυπουργού προς τη σύζυγο του κ. Μητσοτάκη. Δεν γίνεται να αυτοπροτείνεσαι σε θέση αμυνόμενου και ταυτοχρόνως να βρίσκεται μονίμως στο στόχαστρό σου η ηθική υπόσταση των αντιπάλων σου.
Εχτισαν εξουσίες και καριέρες με τη δημιουργία μετώπων και ακόμα και τώρα απεγνωσμένα προσπαθούν να τα συντηρήσουν –πάει πολύ να εμφανίζονται από πάνω και ως έκπληκτα θύματα. Αντιθέτως θα έπρεπε να είναι ευγνώμονες που η σημερινή αντιπολίτευση δεν υποδαυλίζει το μίσος που καλλιεργούσαν αυτοί στη θέση της και δεν γεμίζει τις πλατείες με αλλόφρονες οπαδούς. Ο κ. Τσίπρας το έχει ομολογήσει εμμέσως, έστω και σε μια στιγμή ενσυνείδητης αφέλειας. Οταν στη Βουλή είχε κατηγορήσει τις τότε κυβερνήσεις ότι επί των ημερών τους επικρατούσε κοινωνική αγριότητα ενώ τώρα υπάρχει γαλήνη. Εννοεί, με περισσό θράσος, ότι τώρα δεν υπάρχει κανείς να ποτίζει τον κόσμο ψέματα, μισαλλοδοξία και οργή και να τον βγάζει στους δρόμους.
