Σκυλιά που γαβγίζουν
Αντώνης Πανούτσος
(Πηγή : http://www.protothema.gr/)
Οι αντιδράσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην προεδρία της Ν.Δ. ήταν αναμενόμενες.
Σαν παιδιά που σφυρίζουν περνώντας από τον δρόμο δίπλα στο νεκροταφείο για να διασκεδάσουν τον φόβο τους, οι αντιδράσεις ήταν προβλεπόμενες. «Ο γιος του αρχιερέα της αποστασίας». Λες και στη σημερινή κατάρρευση υπάρχει Ελληνας που θα πει: «Καλός μοιάζει αλλά η στάση του πατέρα του το ’65 δεν ξεχνιέται». «Ο γιος του γκαντέμη», λες και ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι γούρικο ορφανό που θα τραβάει λαχεία. «Από τζάκι» λες και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που ο Τσίπρας εκθειάζει, είναι συνωνυμία με το όνομα του Εθνάρχη. Το μόνο σωστό είναι το «Τις ίδιες θέσεις που εξέφραζε μπαίνοντας επικεφαλής της καμπάνιας του “Ναι” στο Δημοψήφισμα και στις οποίες γύρισαν την πλάτη οι Ελληνες πολίτες στις πρόσφατες εκλογές», που είπε η Ολγα Γεροβασίλη. Στα θερμοκήπια της Κουμουνδούρου το «επικεφαλής του “Ναι”» προφανώς είναι κατηγορία. Αμφιβάλλω όμως αν υπάρχει έστω ένας που στο δημοψήφισμα του Ιουνίου ψήφισε «Ναι» και σήμερα δεν είναι περήφανος που το έκανε. Αντίθετα με αυτούς που ψήφισαν «Οχι», οι οποίοι το μόνο που κατάφεραν ήταν να κάνουν τον Αλέξη Τσίπρα να δουλέψει για πρώτη φορά στη ζωή του 17 ώρες.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εκλέχθηκε από Νεοδημοκράτες αλλά και από πολίτες που πριν από τρεις μήνες δεν θα μπορούσαν να διανοηθούν ότι θα γράφονταν μέλη στη Ν.Δ. Είναι αυτοί που σε προηγούμενες εκλογές ψήφιζαν ανώδυνα κόμματα, όπως τη ΔΗΜ.ΑΡ. ή το Ποτάμι, και έφτασαν να γραφτούν στη Ν.Δ. για να στηρίξουν ένα κόμμα εξουσίας που θα μπορεί να αντιπαραταχθεί στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αυτοί που αδιαφορούν αν ο Μητσοτάκης είναι από τζάκι ή από φουφού και αν τελείωσε το Κολλέγιο ή κάποιο νυχτερινό. Ούτε πρόκειται να επηρεαστούν από όσους το παίζουν επιφυλακτικοί -«άσε πρώτα να δούμε τι θα κάνει...»- ώστε στην πρώτη συνεργασία με παλαιοκομματικό να πουν «εμείς το ξέραμε ότι είναι μία από τα ίδια». Αυτοί που στήριξαν τον Μητσοτάκη καταλαβαίνουν ότι η πολιτική είναι η τέχνη του συμβιβασμού. Φτάνει η τακτική να υπακούει στη στρατηγική, που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι μία. Λιγότερο κράτος. Λιγότερο κράτος για να μην πληρώνουν οι φορολογούμενοι στον ιδιωτικό τομέα τον σύζυγο της Χαράς Καφαντάρη να κάνει τον διευθυντή σε μια ανύπαρκτη υπηρεσία και τον ξάδερφο του Τσίπρα στο ΥΠΕΞ να διορίζει τη γυναίκα του στο Υποδομών.
Εχω πειστεί ότι συνειδητά ή υποσυνείδητα η επιθυμία του ΣΥΡΙΖΑ είναι μέσω της εξοντωτικής φορολόγησης να εξαφανίσει την ιδιωτική πρωτοβουλία. Ετσι ο κόσμος θα εξαρτά την ύπαρξή του από τη γενναιοδωρία του κράτους. Είναι ο λόγος που κάθε υπάρχουσα επένδυση πρέπει να σταματήσει και οποιαδήποτε μελλοντική να τορπιλιστεί. Στον Κυριάκο Μητσοτάκη δόθηκε η εντολή να σταματήσει την πορεία προς τον -μέσω φορολογίας- ιδιότυπο ολοκληρωτισμό. Αυτό το κίνημα του 38% του Aperol Spritz και του «Ναι», που η Ολγα Γεροβασίλη λοιδόρησε, στις προηγούμενες εκλογές ήταν διάσπαρτο. Ενωμένο βγάζει κυβέρνηση. Το ξέρουν και γι’ αυτό, από καμηλιέρηδες στο καραβάνι που περνά, μετατράπηκαν σε σκυλιά που γαβγίζουν το νέο καραβάνι που έχει ξεκινήσει, ελπίζοντας να το σταματήσουν.
