Η επικρατούσα θρησκεία
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Ντέιβιντ Ααρόνοβιτς, ένας αρθρογράφος των Times με κεντροαριστερές κλίσεις, έγραψε ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο, για το οποίο συνέβη να μου έχουν μιλήσει ώς τώρα δύο φίλοι από τη Βρετανία.
Ο τίτλος είναι «Party Animals»· πρόκειται για λογοπαίγνιο που εξηγείται από τον υπότιτλο του βιβλίου: «Η οικογένειά μου και άλλοι κομμουνιστές». Ο Ααρόνοβιτς, βλέπετε, είχε την ατυχία να γεννηθεί από γονείς κομμουνιστές, σταλινικούς του βόρειου Λονδίνου, και έζησε τα παιδικά χρόνια του μέσα σε ένα κόσμο περιχαρακωμένο, όπου τα πάντα καθορίζονταν από αυστηρές ιδεολογικές επιλογές. Αυτόν τον παράλογο και αποπνικτικό κόσμο των κομμουνιστών της Βρετανίας περιγράφει στο βιβλίο του ο Ααρόνοβιτς. Είναι η αποκάλυψη αυτού του αλλόκοτου κόσμου, του βασισμένου στο ψέμα και σε μια πίστη σχεδόν θρησκευτική, που φαίνεται ότι κάνει τόση εντύπωση στους Βρετανούς αναγνώστες.
Ο τίτλος είναι «Party Animals»· πρόκειται για λογοπαίγνιο που εξηγείται από τον υπότιτλο του βιβλίου: «Η οικογένειά μου και άλλοι κομμουνιστές». Ο Ααρόνοβιτς, βλέπετε, είχε την ατυχία να γεννηθεί από γονείς κομμουνιστές, σταλινικούς του βόρειου Λονδίνου, και έζησε τα παιδικά χρόνια του μέσα σε ένα κόσμο περιχαρακωμένο, όπου τα πάντα καθορίζονταν από αυστηρές ιδεολογικές επιλογές. Αυτόν τον παράλογο και αποπνικτικό κόσμο των κομμουνιστών της Βρετανίας περιγράφει στο βιβλίο του ο Ααρόνοβιτς. Είναι η αποκάλυψη αυτού του αλλόκοτου κόσμου, του βασισμένου στο ψέμα και σε μια πίστη σχεδόν θρησκευτική, που φαίνεται ότι κάνει τόση εντύπωση στους Βρετανούς αναγνώστες.
Στο δικό μας αναγνωστικό κοινό, το βιβλίο δεν νομίζω ότι θα έκανε την ίδια εντύπωση, γιατί ο κόσμος που περιγράφει ο Ααρόνοβιτς είναι λίγο ώς πολύ γνώριμος σε όλους μας. Η υπεροχή της τυφλής θρησκευτικής πίστης έναντι της πραγματικότητας, αλλά και το απαραίτητο ψέμα, δεν ξενίζουν σχεδόν κανέναν εδώ, στη χώρα του Υπαρκτού Ελληνισμού, όπου η Αριστερά και οι αξίες της επιβλήθηκαν ως κανονικότητα από το 1981 και έπειτα. Στην ωραιότερη χώρα του κόσμου, που κατοικείται ως γνωστόν από τον εξυπνότερο λαό του κόσμου, το σταλινικό ΚΚΕ μπορεί να μην ξεπέρασε ποτέ το 10% στις εκλογές, αλλά η παλαβομάρα του διαχύθηκε σε όλη την Αριστερά και διαμόρφωσε συν τω χρόνω τη λεγόμενη παλαβή Αριστερά, η οποία και κατόρθωσε να οργανωθεί υπό τον ΣΥΡΙΖΑ και να γίνει κυβέρνηση.
Προσφάτως, ο πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ Σέργιος Πιτσιόρλας (στέλεχος του παλαιού Συνασπισμού) προέτρεψε την κυβέρνηση, με συνέντευξή του, «να απελευθερώσει την κοινωνία από τον κρατισμό». Του απάντησε ο Νίκος Παππάς, απευθυνόμενος ουσιαστικά στο ποίμνιο της Αριστεράς, ώστε να το προστατεύσει από τα καινά δαιμόνια: «Το συμπέρασμα ότι φταίνε ο κρατισμός με το μεγάλο Δημόσιο», είπε ο υπουργός Επικρατείας, «δεν είναι συμπέρασμα που αφορά τον κόσμο της Αριστεράς». Ολη η αξία του αποφθέγματος βρίσκεται στη διατύπωση: ο Παππάς δεν επιχειρεί να αντικρούσει τα εμπειρικά δεδομένα, που ανατρέπουν την πίστη στο μεγάλο κράτος· απαντά, προτρέποντας τους πιστούς να αγνοήσουν τα στοιχεία της πραγματικότητας και να προσηλωθούν στην πίστη τους. Αυτά «δεν αφορούν τον κόσμο της Αριστεράς», όπως λέει. Αποφαίνεται επί του θέματος σαν μητροπολίτης, που δεν τον νοιάζει αν, λ.χ., οι κοινωνίες εξελίσσονται, διότι του αρκεί ότι το δόγμα της Εκκλησίας καταδικάζει την εξέλιξη. Το τι λέει η πραγματικότητα δεν ενδιαφέρει ούτε τον μητροπολίτη ούτε τον Παππά· συνεπώς, ούτε το ποίμνιον ούτε τον κόσμο της Αριστεράς.
Θρησκεία, λοιπόν, η Αριστερά και απαραίτητη όχι μόνον η πίστη, αλλά και το ψέμα. Επομένως, όταν ο υπουργός Σκουρλέτης κατηγορεί την «Ελληνικός Χρυσός» ότι δεν έχει πληρώσει ούτε δεκάρα φόρους και ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας απαντά ότι έχει πληρώσει 41 εκατομμύρια μέσα σε τέσσερα χρόνια, ενώ το Δημόσιο τους οφείλει 50 και άνω από επιστροφή ΦΠΑ, εμείς ποιον πιστεύουμε; Εξαρτάται· αν ανήκουμε στον κόσμο της Αριστεράς, η ιδέα ότι είναι πιθανό ένας υπουργός της Αριστεράς να ψεύδεται και ένας καπιταλιστής να λέει την αλήθεια, πολύ απλά, δεν μας αφορά ― έχει ήδη αποφανθεί σχετικώς ο αρμόδιος για θέματα πίστεως υπουργός...
Η Αριστερά στην Ελλάδα είναι μέρος του κατεστημένου, είναι η Grece profonde ― γι’ αυτό και συναντήθηκε τόσο αρμονικά με τον δεξιάς προέλευσης πατροπαράδοτο εθνολαϊκισμό. Προ ημερών, όταν ο πρωθυπουργός της δεύτερης φοράς Αριστερά δέχθηκε στο Μαξίμου τους εκπροσώπους της εργοδοσίας για το Ασφαλιστικό, άκουγα από το ραδιόφωνο διαπρεπή δημοσιογράφο (χαρακτηρισμός, σημειωτέον, τον οποίον ποτέ δεν θα ήθελα να μου αποδώσει ένας τρίτος...) να θρηνεί για τον κυνισμό της αριστερής κυβέρνησης, που τα βρίσκει με τους εργοδότες, ενώ αγνοεί τους εργαζομένους. Μοιρολογούσε, λοιπόν, ο δόλιος κι έλεγε: «Πώς θα το δεχθεί αυτό ο κόσμος της Αριστεράς; Ενας κόσμος που υπέφερε, που διώχθηκε, που κυνηγήθηκε, που εξορίστηκε» κ.ο.κ.
Με έπιασαν τα γέλια. Ο καημένος ο διαπρεπής τα πίστευε αυτά που έλεγε. Είχε ξεχάσει, όμως, το βασικό ότι είμαστε πια στο έτος 2015. Αυτός ο κόσμος των ηττημένων του Εμφυλίου, της πίκρας και των δεινών τους, πέρασε. Ολοι αυτοί δικαιώθηκαν εν ζωή, αναγνωρίστηκαν, διορίστηκαν, πήραν και σύνταξη. Εχουν δικαιωθεί όμως και με τη θεολογική έννοια, δηλαδή απηλλάγησαν του προπατορικού αμαρτήματος: πέθαναν. Ελάχιστοι από τη γενιά εκείνη έχουν απομείνει. Ο πραγματικός, ο υπαρκτός κόσμος της Αριστεράς σήμερα είναι η μεγάλη μάζα των βολεμένων της ήσσονος προσπάθειας, των εσαεί «κεκτημένων» και των δικαιωμάτων άνευ υποχρεώσεων. Αυτοί αποτελούν την κρίσιμη μάζα του λαϊκισμού και είναι μέρος του κατεστημένου που αντιστέκεται στον εξορθολογισμό του κράτους.
Το έχασε
Προφανώς πρόκειται για δικαιολογία και μάλιστα βλακώδη. Παρόλα αυτά, μας λέει κάτι σημαντικό. Διότι, όταν ο υπουργός Σπίρτζης δικαιολογεί την εξαίρεση των δημοσίων έργων από τους ηλεκτρονικούς διαγωνισμούς, με το επιχείρημα ότι χρειάζονται δύο χρόνια για την εκπαίδευση των υπαλλήλων, εκθέτει με τον χειρότερο δυνατό τρόπο την πελατεία που υποτίθεται ότι προστατεύει. Είναι απλό: αν πράγματι χρειάζονται δύο ολόκληρα χρόνια (ο χρόνος δύο μεταπτυχιακών Master’s) μέχρι να εκπαιδευθεί το προσωπικό, τότε ή το προσωπικό του υπουργείου είναι για τα μπάζα ή το σύστημα που αξιοποιεί τις δυνατότητες τους είναι για πέταμα. Πάντως, όπως και να έχει το πράγμα, το Δημόσιο χρειάζεται μεταρρύθμιση εκ βάθρων. Αυτό ανέδειξε με την αρπακολλατζίδικη δικαιολογία του ο υπουργός Σπίρτζης. Φαίνεται ότι από τον πολύ πόνο για τις ιδιωτικοποιήσεις έχει θολώσει ο άνθρωπος...
