Όταν η μαντάμ Σουσού έκλαψε (και) για τον Μπόουι
ΜΑΝΟΣ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΣ
(Πηγή : http://www.athensvoice.gr/)
Νομίζω πως έχω ξαναγράψει για την σπάνια ιδιότητα της χώρας μας χάρη στην οποία ακόμα και το πιο δυσάρεστο γεγονός μπορεί πολύ εύκολα να μετατραπεί σε κωμωδία. Ο αναπάντεχος θάνατος του Μπόουι –όπως και αυτός του Λέμι– ευτυχώς δεν ήταν η εξαίρεση και έτσι ένα ακόμα δάκρυ συνοδεύτηκε από το γέλιο που μόνο η Ελλαδάρα μπορεί να χαρίσει.
Θέλω να πω πως, όσο στενάχωρο κι αν είναι το τέλος ενός από τους σπουδαιότερους δημιουργούς του 20ού αιώνα, δεν μπορείς να μη βάλεις τα γέλια με τις μαντάμ Σουσούδες που νομίζουν πως μπορούν με επιτυχία να παραστήσουν κάτι που δεν είναι μόνο και μόνο επειδή έμαθαν να γράφουν R.I.P., όπως ακριβώς δεν μπορείς να μη γελάσεις κάθε φορά που διαβάζεις πως η Α΄ Εθνική του ελληνικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου ονομάζεται «Super League» ή κάθε φορά που σκέφτεσαι ότι ο τίτλος της εκπομπής του Αρναούτογλου είναι The 2night Show.
Για να το πω πιο απλά: Αφού, μωρή, εύχεσαι να μπορούσες στα σύννεφα να ’χες εσύ βενζινάδικο, αφού παβλοφικά χτυπάς παλαμάκια κάθε φορά που ακούς «ε-νατοχέ-λιδόοοοονι», αφού χαίρεται η «ψυχούλα» σου να βρίσκεσαι με την «παρεούλα» σου και να πίνεις «κρασάκι» στην «ταβερνούλα», τι τα θες τα κλάματα για τον Μπόουι; Αφού όσα δακρύβρεχτα ποστ και να κάνεις, ό,τι και να γράψεις, πάντα θα σε σκεφτόμαστε να τραγουδάς με κλειστά τα μάτια Πλιάτσικα και Ασλανίδου και Ρέμο. Γιατί μπαίνεις στον κόπο; Αν είναι απλώς και μόνο για να μας διασκεδάσεις, σε ευχαριστούμε. Αλλά να ξέρεις πως μοιάζεις με βετζετέριαν που παραγγέλνει μια μοσχαρίσια «με το αίμα της» ή σαν αριστερός καλλιτέχνης που εισπράττει την αμοιβή του στη Βουλγ... ζητώ συγνώμη για το παράδειγμα. Είναι ατυχές. Ο άνθρωπος πολύ καλά κάνει. Αριστερός είναι, δεν είναι κορόιδο. Άλλο η δουλειά και άλλο η διασκέδαση. Ας περιοριστούμε στο παράδειγμα του κρεατοφάγου βετζετέριαν.
Δεν ξέρω από πού προέρχεται αυτή η ανάγκη κάποιων ανθρώπων να προσποιηθούν κάτι που δεν είναι και να παραστήσουν πως έχουν γούστα που ποτέ δεν είχαν. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν οι –κατά δήλωσή τους– περήφανοι συμπατριώτες μου να αισθάνονται τόσο χωριάτες ώστε να θέλουν σώνει και καλά να παραστήσουν πως γνωρίζουν πράγματα που δεν τα ξέρουν καθόλου, πιστεύοντας πως έτσι θα περάσουν για πρωτευουσιάνοι. Μπορεί να φταίει που το κόμπλεξ ανωτερότητας συνήθως κρύβει ένα ακόμα μεγαλύτερο κόμπλεξ κατωτερότητας. Γιατρός δεν είμαι για να ξέρω. Αλλά σκέφτομαι πόσο καλύτερη –λιγότερο διασκεδαστική και αστεία βέβαια, αλλά σίγουρα πιο υγιής– θα ήταν η Ελλαδάρα αν δίπλα στις ειλικρινείς εκδηλώσεις λύπης από τους φαν έβλεπες και τα ειλικρινή –σιωπηλά κατά προτίμηση– «στ’ αρχίδια μου».
Ακολουθεί η λύση ενός μεγάλου μυστηρίου.
