Εσύ ποιος παίκτης... αλάνας ήσουν;
Επιμέλεια: Νίκος Αθανασίου
(Πηγή : http://www.gazzetta.gr)
Οι εποχές της αλάνας. Τι ωραίες εποχές. Χώμα, ενίοτε και λάσπη αν είχε βρέξει, πέτρες για δοκάρια(με την μόνιμη διαφωνία αν η μπάλα πέρασε από πάνω ή από δίπλα) εκτός και αν οι «μερακλήδες» της γειτονιάς είχαν φτιάξει ξύλινες εστίες και δίχτυα από αυτά που χρησιμοποιούν οι ψαράδες για να βγάλουν το μεροκάματο.
Πριν οι αλάνες μετατρεπούν σε 5Χ5 και 8Χ8, τα ανεκμετάλλευτα οικόπεδα της γειτονιάς μετατρέπονταν σε «Μαρακανά», «Γουέμπλεϊ», «Μπερναμπέου» και όσοι πρόλαβαν εκείνες τις εποχές σίγουρα θα πρέπει να νιώθουν ευλογημένοι! Τις τελευταίες ημέρες έγινε viral στα social media η ενδεκάδα με τους ''τύπους'' παικτών που ευδοκιμούσαν στις αλάνες. Όταν η τεχνολογία συναντά τα παιδικά μας χρόνια, λοιπόν. Ιδού η διάταξη και πάμε να αναλύσουμε, να κάνουμε το... scouting report σε κάθε θέση ξεχωριστά!
GK: Ο χοντρός: Δεν υπάρχει γειτονιά που να σεβόταν τον εαυτό της και να μην έβαζε στο τέρμα τον ''χοντρό'' της παρέας. Γαμώ τα παιδιά οι παχουλοί, δεν έχουμε κάτι μαζί τους, ούτε το αναφέρουμε υποτιμητικά! Απλά κάποιος θα έπρεπε να κάτσει στο τέρμα. Και πάντα ήταν η εύκολη λύση. Φυσικά όσο μεγαλώναμε, καταλάβαμε πως αυτός που κάθεται κάτω από τα δοκάρια είχε την ίδια ίσως και μεγαλύτερη σημασία από τον παιχταρά της επίθεσης.
DR: Ο πιο τεμπέλης: Ο τύπος που πάντα ερχόταν τελευταίος στο κάλεσμα για το παιχνίδι. Αυτός που στην επιλογή, καθόταν στην άκρη και ασχολιόταν με οτιδήποτε άλλο εκτός από το ζέσταμα με το «γερμανικό» και τα σουτάκια. Έπαιζε σχεδόν με το... ζόρι και η θέση του δεξιού οπισθοφύλακα του ταίριαζε «γάντι» για τα... αγωνιστικά του χαρακτηριστικά.
DL: Ο πιο άμπαλος: Ο πίσω αριστερά της ενδεκάδας. Ο ''αθλητής'' που ναι μεν ψηνόταν για την μπαλίτσα αλλά δεν την έβρισκε με την καμία. Όταν η μπάλα κατευθυνόταν προς το μέρος του, φρόντιζε να την στείλει οπουδήποτε. Έξω από το γήπεδο, στην αντίπαλη περιοχή, δεν είχε σημασία. Πάντα έπαιζε με την μία, έχοντας εμπιστοσύνη στην... ανικανότητά του!
DC: Ο Εγώ παίζω μόνο άμυνα: Ήταν και κάτι περίεργα παιδιά που δεν τους άρεσαν τα γκολ, η συμμετοχή στην επίθεση, οι ντρίμπλες. Οι «εγώ παίζω μόνο άμυνα» ήταν μια ιδιαίτερη περίπτωση πιτσιρικάδων που για κάποιον αφύσικο λόγο δεν τους άρεσε να γίνονται ήρωες απέναντι στην αντίπαλη εστία αλλά να «καθαρίζουν» τα πάντα στην δική τους περιοχή. Ποτέ δεν τους κατάλαβα...
DC: Το τσεκούρι: Ο φόβος και ο τρόμος. Συνήθως ο πιο ψηλός, ο πιο δυνατός, εκείνος που καλύτερα να πήγαινε στην σχολή καράτε, βαράτε και τα... σχετικά, παρά να ερχόταν στην αλάνα. Ευαγγέλιο του η φράση «είτε θα περάσει η μπάλα, είτε ο παίκτης, ΠΟΤΕ και τα δύο μαζί». Δεν υπήρχε παιχνίδι που να μην «σήκωνε» τουλάχιστον έναν παίκτη στον αέρα. Καλύτερα να σούταρες προς την «εστία» παρά να προσπαθούσες να τον περάσεις στα ίσια. Μπορεί την επόμενη ημέρα να έχανες το σχολείο, την προπόνηση, το φροντιστήριο...
DMC: Αυτός με την μεγαλύτερη αντοχή: Μικρός έπεσε στον μαγικό ζωμό με τις... μπαταρίες! Το παιχνίδι διαρκούσε δύο ώρες και εκείνος έτρεχε μετά μόνος του για να γυρίσει σπίτι ή έκανε ποδήλατο, δείχνοντας ξεκούραστος. Ο πρώτος «box to box» μέσος στην ιστορία του ποδοσφαίρου! Πατούσε κάθε σπιθαμή του γηπέδου, ανεξάντλητος και αρκετές φορές mvp.
ML: Ο μοναδικός αριστερoπόδαρος: Είδος υπό εξαφάνιση. Πόσοι αριστεροπόδαροι να υπάρχουν σε μία γειτονιά; Στην δική μου, ο φίλος μου ο Νάσος ο Αλαϊσκάς, ξεχώριζε σαν την μύγα μέσα στο γάλα. Άλλη ποιότητα οι πιτσιρικάδες με αριστερό, πόσω μάλλον όταν ήξεραν και μπαλίτσα. Που αλλού να έπαιζαν; Μόνο στο «φτερό» του καλού τους ποδιού...
MR: Ο πιο γρήγορος: Ο «σφαίρας» της παρέας. Αυτός που δεν έπιανες με τίποτα. Ένα κράμα Γκάρεθ Μπέιλ και Ρονάλντο «original» στα νιάτα του. Ο παίκτης που του πετούσες την μπάλα μπροστά και ήταν η χαρά του να τρέξει να την προλάβει, ακόμη και αν φάνταζε σκοτωμένη!
AMC: Ο καλύτερος παίκτης: Εδώ δεν θέλει και πολλά-πολλά. Πάντα σε κάθε γειτονιά υπήρχε ο παικταράς. Εκείνος που 9 στις 10 φορές έπαιζε βασικός σε ακαδημία ποδοσφαίρου, εκείνος που όχι μόνο τους περνούσε «τρεις-τρεις» αλλά ήξερε πότε και πως να μοιράσει το παιχνίδι, πως να «τελειώσει» την φάση και αν του έπαιρνες την μπάλα θα έπρεπε να αισθάνεσαι ευτυχισμένος! Άλλο που μέχρι να γυρίσεις και να δεις γήπεδο, θα στην είχε «κλέψει»...
STC: Ιδιοκτήτης μπάλας: Χωρίς αυτόν δεν υπήρχε παιχνίδι, δεν υπήρχε χαρά, δεν υπήρχε διασκέδαση στην αλάνα. Ήταν ο ΘΕΟΣ. Το απόλυτο είδωλο. Αυτός που και άμπαλος να ήταν, εσύ θα έπρεπε να του λες «έλα ρε Μαραντόνα», «έλα μωρή παιχτάρα» σε ποια θέση θέλεις να παίξεις; Και εννοείται πως τον έβαζες όπου ήθελε, συνήθως σε θέση επιθετικού. Σε αντίθετη περίπτωση; «Νο ιδιοκτήτης μπάλας, No «πάρτι»!
STC: Περίπτερο με φανέλα γνωστού παίκτη: Ήταν ο Ντελ Πιέρο. Ήταν ο Ρονάλντο. Ήταν ο Ρομάριο, ο Μπέργκαμπ, ο Λυμπερόπουλος, ο Ζιοβάνι. Ήταν... κάποιος παικταράς στο όνομα της φανέλας και ολίγον τι «ψωνισμένος». Έπαιζε στα 10 μέτρα από το τέρμα και... μέχρι εκεί. Παίκτης που ζούσε για το γκολ και μόνο αυτό. Δεν τον ένοιαζε η ομάδα του, αρκεί να έβρισκε τον δρόμο προς το πλεκτό, ώστε να δικαιώσει το «τύπωμα»!
