Γιατί τρομάζει η Χρυσή Αυγή
Tου Τάκη Θεοδωρόπουλου
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr/)
Το πρόβλημα δεν είναι αν ο Νότης Σφακιανάκης θεωρεί ότι για την Ελλάδα θα ήταν καλό να κυβερνήσει η Χρυσή Αυγή. Δικαίωμά του.
Το πρόβλημα είναι ότι εμείς οι υπόλοιποι είμαστε υποχρεωμένοι να ξέρουμε τι σκέφτεται ένας άνθρωπος σαν τον Νότη Σφακιανάκη και να διαμορφώνουμε άποψη για τις απόψεις του. Η δυνατότητα δηλαδή που έχει όποιος κατέχει το κεκτημένο δικαίωμα της δημοσιότητας να απασχολεί νευρώνες του εγκεφάλου μας, άρα να λειτουργεί εις βάρος άλλων, ωφελιμοτέρων δραστηριοτήτων. Χωρίς πάντως να θέλω να θίξω κανέναν, μέχρι προχθές νόμιζα πως ο περί ου ο λόγος είναι σκληρός ροκάς. Με διόρθωσαν εξηγώντας μου πως η μουσική του ακούγεται στα ψυχοθεραπευτικά ιδρύματα τα οποία κατ’ ευφημισμόν ονομάζονται «σκυλάδικα». Εξ ου και ο «πολυπλατινένιος» δίσκος, κάτι σαν πολυτραυματίας επί το ευγενέστερον.
Το πρόβλημα επίσης είναι ότι ο Νότης Σφακιανάκης, όταν μιλάει για τη Χρυσή Αυγή, ξέρει πως απευθύνεται σε ένα κοινό το οποίο περιμένει να τον ακούσει να μιλάει για τη Χρυσή Αυγή. Θα μπορούσε να πει και να κάνει οτιδήποτε προκειμένου να κολακεύσει το κοινό του. Δικαίωμά του. Ή, μάλλον, δικαίωμα όσων κατέχουν το κεκτημένο δικαίωμα της δημοσιότητας. Το να τον παίρνεις στα σοβαρά και να θίγονται τα δημοκρατικά σου αισθήματα είναι κι αυτό δικαίωμά σου, αρκεί να μην ξεχνάς ότι αυτός ο άνθρωπος απευθύνεται στο κοινό του «σκυλάδικου». Χωρίς να θέλω να υποστηρίξω ότι τα δημοκρατικά αισθήματα ευδοκιμούν μόνον σε αίθουσες όπου εκτελούνται κομμάτια μουσικής δωματίου από κουαρτέτα εγχόρδων, οφείλω να παρατηρήσω πως η γλώσσα των εν λόγω ιδρυμάτων, αν δεν ταυτίζεται, μπορεί χωρίς ιδιαίτερες νοηματικές αποκλίσεις να μεταφερθεί στην πολιτική νοοτροπία της Χρυσής Αυγής.
Της γης οι πικραμένοι, ο άγριος νταλκάς του ελληνισμού, σε συνδυασμό με την άγρια καψούρα του ανδρισμού, έτοιμου να τα σπάσει και να ξεσηκώσει όσο περισσότερο θόρυβο γίνεται, όσα χαρακτηρίζουν την ψυχοσύνθεση της πανίδας που συχνάζει στα εν λόγω ιδρύματα δεν είναι, θα μου πείτε, προνόμια των χρυσαυγιτών. Δυστυχώς για όλους μας, είναι δημοκρατικά μοιρασμένα σε μια κοινωνία που έχει εκπαιδευθεί να αισθάνεται πικραμένη, αδικημένη και έτοιμη να πάρει το αίμα της πίσω, για άγνωστους ως επί το πλείστον λόγους. Απλώς η Χρυσή Αυγή κατάφερε να τα απαλλάξει από τα περιττά, να τα αποστάξει από τα προσχήματα και να τα ανεβάσει στη σκηνή γυμνά όπου και εκτελούν το πορνογραφικό θέαμα της βίας. Γι’ αυτό και η Χρυσή Αυγή έχει νεανικό κοινό. Η ιδεολογική επένδυση του νεοναζισμού είναι η πολιτική συσκευασία.
Μας τρομάζει η Χρυσή Αυγή γιατί αντέχει στις δημοσκοπήσεις. Μας τρομάζει ακόμη περισσότερο γιατί έχει απήχηση στις νέες ηλικίες. Και μας τρομάζει γιατί, παρά τις συλλήψεις, παρά τις αποκαλύψεις, εξακολουθεί να γοητεύει ένα μέρος του εκλογικού σώματος. Αλήθεια, μήπως θυμάστε τι μεσολάβησε από τις ημέρες των συλλήψεων και του θεάματος με τις χειροπέδες ώς χθες που δημοσκόπηση της έδινε 10%; Η άγρια δολοφονία δύο μελών της, που έπεσε σε μια δημόσια ζωή η οποία έγερνε παραζαλισμένη ανάμεσα στον ξανθό άγγελο και τους Ρομά, στους πλειστηριασμούς και τις ασφαλιστικές εισφορές και, τέλος, τη μητέρα όλων των πολιτικών μαχών, τη μεγαλειώδη συζήτηση περί σεξισμού και δωδεκάποντης γόβας.
Η ευήθεια δεν είναι ποινικό αδίκημα. Η ευήθεια είναι όμως πολιτικό αδίκημα. Και το τίμημα της ευήθειας είναι ακόμη περισσότερη ευήθεια, κοινή βλακεία, αυτή που δημιουργεί το απαραίτητο υπόστρωμα της αγριότητας. Είναι βλακεία να πιστεύει κανείς ότι το πρόβλημα της Χρυσής Αυγής θα λυθεί από την Αντιτρομοκρατική και την Αστυνομία. Είναι βαθύτατα πολιτικό και γι’ αυτό τρομάζει. Κι αν μπεις μες στο σκυλάδικο κι αρχίσεις να καταγγέλλεις την Ακροδεξιά, το λιγότερο που μπορείς να πάθεις είναι να σε «μπουγελώσουν».
