Από τον Ανένταχτο
Παρακολουθώντας εχθές την συνεδρίαση της βουλής με αφορμή την συζήτηση για την πρόταση δυσπιστίας (μομφής) που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ, ομολογώ ότι για άλλη μία φορά απογοητεύτηκα και εν τέλει αηδίασα.
Φαίνεται ότι το αξίωμα dum spiro spero (όσο ζω ελπίζω) δεν βρίσκει καμία εφαρμογή στην ταλαίπωρη Ελλάδα.
Πίστευα λοιπόν ότι μετά από ότι έχουμε περάσει τα χρόνια του μνημονίου, κάτι θα μπορούσε να αλλάξει όσο αφορά τους πολιτικούς που μας εκπροσωπούν.
Μάταια… Δεν έχει αλλάξει τίποτα στον τρόπο έκφρασης των πολιτικών μας.
Ξύλινη γλώσσα, εμμονή στους αριθμούς από την συγκυβέρνηση, λαϊκισμός από την αντιπολίτευση. Εκατέρωθεν ύβρεις, ειρωνείες, εξυπνακίστικες ατάκες, γελάκια που δεν συνάδουν με την οικονομική και κοινωνική κατάσταση που Έλληνα.
Ταμπουρωμένοι πίσω από μικροκομματικά συμφέροντα.
Να τους χαιρόμαστε…
Όσο ο Έλληνας δεν έχει ανάγκη από ελεύθερη πρόσβαση στο internet (wi fi), άλλο τόσο δεν έχει ανάγκη από όλα αυτά που ειπώθηκαν στην Βουλή των Ελλήνων.
Το συμπέρασμα που προκύπτει από τα παραπάνω είναι, ότι για να μην έχει αλλάξει ο τρόπος έκφρασης, δεν έχει αλλάξει και ο τρόπος σκέψης.
Και αυτό είναι το λυπηρό.
Εις το επανιδείν
Ο Ανένταχτος
