Ρεαλιστής στο Τέξας, λαϊκιστής στην Αθήνα
Του Αθανασιου Έλλις
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Τελικά, η Αμερική έχει μια ιδιότυπη επιρροή στον Αλέξη Τσίπρα. Οπως και τον περασμένο Ιανουάριο, όταν είχε επισκεφθεί την Ουάσιγκτον, έτσι και τώρα, στο Τέξας, απέφυγε τις ανεδαφικές ακρότητες και εξέπεμψε στοιχεία ρεαλισμού.
Αναρωτιέται κανείς αν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο λαϊκιστής της Ελλάδας ή ο συστημικός της Αμερικής. Μόνον ο ίδιος μπορεί να απαντήσει, αλλά επειδή οι συνθήκες δεν επιτρέπουν αναβολές και καθυστερήσεις, καλό είναι να το κάνει γρήγορα.
Κάθε φορά που περνάει τον Ατλαντικό, ο κ. Τσίπρας αισθάνεται ίσως την ανάγκη να αποτινάξει από πάνω του τον μανδύα του λαϊκισμού. Θα επρόκειτο για ευπρόσδεκτη μετάλλαξη, αν ήταν ειλικρινής. Πάντως, καθώς επεξεργάζεται το πολιτικό του στίγμα, δεν μπορεί να αγνοήσει μια πραγματικότητα. Οτι παρά τα επώδυνα μέτρα που έχει υποστεί η ελληνική κοινωνία, τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν εκτιναχθεί στα ύψη. Ο ίδιος και το κόμμα του δεν έχουν καταφέρει να αντιγράψουν την πορεία του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Πέραν των διαφορών που όλοι αναγνωρίζουν, το εγχείρημα της αναρρίχησης στην εξουσία καθίσταται πιο δύσκολο για τον κ. Τσίπρα και από το γεγονός ότι η σημερινή ελληνική κοινωνία, έχοντας «πληρώσει» ακριβά τις εύκολες υποσχέσεις του παρελθόντος, δεν είναι πρόθυμη να συγχωρήσει ανάλογες καταστάσεις και στο μέλλον και υπό αυτό το πρίσμα, απαιτεί δεσμεύσεις που να μπορούν να υλοποιηθούν.
Ο κ. Τσίπρας ορθώς τάσσεται υπέρ της θέσης του ΔΝΤ για την αναγκαιότητα ενός «κουρέματος» του ελληνικού χρέους ώστε να καταστεί βιώσιμο. Αλλωστε, αυτό υπογράμμισε ευθέως σε πρόσφατη συνέντευξή του στην «Κ» και ο διάσημος οικονομολόγος Κένεθ Ρογκόφ, ο οποίος επισήμανε το αυτονόητο: ότι, δηλαδή, οι δανειστές μας δεν θα πάρουν ποτέ πίσω τα χρήματα που δάνεισαν στην Ελλάδα και, άρα, έχουν ίδιον συμφέρον να προβούν σε κινήσεις που θα ελαφρύνουν τη χώρα και θα της επιτρέψουν να ανακάμψει σύντομα ώστε να αρχίσει να αποπληρώνει μέρος του χρέους.
Είναι, επίσης, εύλογες οι αναφορές του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ σε ευθύνες της τρόικας στη διαχείριση της κρίσης στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες και η σύνταξή του με την απόφαση της αρμόδιας επιτροπής του Ευρωκοινοβουλίου για τη σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής που θα ερευνήσει το θέμα σε βάθος. Μέχρι εκεί, όμως. Στην ομιλία του στο Τέξας, άφησε στην άκρη τις ατυχείς δηλώσεις περί μονομερούς καταγγελίας και κατάργησης του Μνημονίου και χαρακτήρισε καταστροφή την έξοδο της Ελλάδας ή άλλης χώρας από το ευρώ, αναγνωρίζοντας ότι μια τέτοια εξέλιξη θα πυροδοτήσει σοβαρά προβλήματα: πληθωρισμό, φυγή κεφαλαίων και ανθρώπων, ανάδειξη και διαχείριση ενός ασταθούς νέου νομίσματος.
Ελπίζεται ότι στο ίδιο πλαίσιο θα επανεξετάσει και τις απειλές περί ποινικών ευθυνών που εκτόξευσε εναντίον πιθανών επενδυτών. Επισημαίνω ότι άλλο να επιμένει ο εν δυνάμει πρωθυπουργός σε διαφανείς διαδικασίες, διαμηνύοντας την πρόθεσή του να θέσει τους Ελληνες ιθύνοντες προ των ευθυνών τους σε περιπτώσεις ατασθαλιών, και άλλο να προειδοποιεί τους ίδιους τους επενδυτές, με αποτέλεσμα να τους αποτρέπει να επενδύσουν. Σε κάθε περίπτωση, καθώς ο Αλέξης Τσίπρας καλείται να επιλέξει την κατεύθυνση προς την οποία θα κινηθεί στρατηγικά, η πραγματικότητα επιβάλλει να στραφεί προς πιο ρεαλιστικές θέσεις. Να αρχίσει να ψηφίζει κάποιες μεταρρυθμίσεις, τα αποτελέσματα των οποίων θα βρει μπροστά του εάν έρθει στην κυβέρνηση. Δεν μπορεί όλες οι επιλογές του κ. Σαμαρά να είναι λάθος.
Το βέβαιο είναι πως αμφίπλευρη διεύρυνση από το σημερινό σημείο εκκίνησης του ΣΥΡΙΖΑ δεν νοείται. Είτε θα στοχεύσει στις ακραίες φωνές στα αριστερά του, που, όμως, θα τον εγκλωβίσουν σε ρόλο αντιπολίτευσης, τον οποίο άλλωστε προτιμούν, είτε θα απευθυνθεί προς τους αναποφάσιστους της ευρύτερης Κεντροαριστεράς ο αριθμός των οποίων δικαιολογεί ελπίδες αναρρίχησης στην εξουσία. Και τα δύο δεν μπορεί να τα κάνει. Και φυσικά, η στροφή πρέπει να προβληθεί στην Ελλάδα και να λάβει μόνιμα χαρακτηριστικά. Οχι να εμφανίζεται κάθε φορά που επισκέπτεται την Αμερική για μερικές ημέρες.
