Η αμηχανία πίσω από την ηθική αγανάκτηση
Του Στέφανου Κασιμάτη
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Η ηθική ανωτερότητά τους με εντυπωσίασε. Κατάπιναν την οργή για τη διακοπή της λειτουργίας του συριζαϊκού παραμάγαζου που είχε στηθεί από τον Ιούνιο στο κτίριο της ΕΡΤ (υπέρβαση η οποία από μόνη του απαιτούσε αξιοσημείωτο ηθικό σθένος...) και έμεναν σε εκείνο που τους είχε ενοχλήσει βαθύτερα: το υποτιθέμενο πλήγμα για τη δημοκρατία, που αντιπροσώπευε η παρουσία της αστυνομίας και του εισαγγελέα στο κτίριο της ΕΡΤ.
Ορισμένοι μάλιστα έσπευδαν να συνδέσουν τη χθεσινή επέμβαση της αστυνομίας στην κατειλημμένη ΕΡΤ με την προχθεσινή παρέμβαση της Δικαιοσύνης για να ανοίξει, επιτέλους, το Καποδιστριακό, έπειτα από εννέα εβδομάδες κατάληψης. Μα πώς είναι δυνατόν με ΜΑΤ και εισαγγελείς να υπάρχει δημοκρατία; Ηταν ανάγκη να καταφύγουν στην απαίσια «καταστολή», που κάθε δημοκρατικός πολίτης ξέρει ότι είναι κακό πράγμα; (Εκτός, βέβαια, αν σου κλέβουν το σπίτι, σου καίνε το αυτοκίνητο κ.ο.κ.). Γιατί δεν έκαναν διάλογο με τους καταληψίες; Γιατί, τέλος πάντων, έκαναν την επέμβαση μες στα άγρια χαράματα και παρέκαμψαν τις δημοκρατικές διαδικασίες; Μα να μην κάνουν ούτε ένα υπουργικό συμβούλιο προηγουμένως; Να μη βγάλουν ένα δελτίο Τύπου, βρε παιδάκι μου;
Πάνω κάτω, αυτά έλεγαν χθες το πρωί στα ΜΜΕ οι παντός είδους εκπρόσωποι της Αριστεράς, τόσο της νεοκομμουνιστικής όσο και οι εντεταγμένοι στον ρευστό, ασαφή χώρο της μη κυβερνητικής Αριστεράς. Η θλίψη τους για τον εκπεσμό των θεσμών υπερτερούσε και άφηνε σε δεύτερη μοίρα τη συμπάθεια τους για τα δίκαια των απεργών. Αχ, πόση δημοκρατική ευαισθησία, θεέ μου! Αλλά και πόση υποκρισία και δειλία, ταυτοχρόνως. Και, όσον αφορά την Αριστερά του Ντόλτσε, η στάση τους ήταν η αναμενόμενη. Αυτό ξέρουν να κάνουν και τίποτε άλλο, κάθε φορά που βρίσκονται μπροστά σε δύσκολα διλήμματα: επιλέγουν να αποσύρονται στο καφενείο, για να παρατηρούν από εκεί τα τεκταινόμενα και να θλίβονται, παρά να αναλαμβάνουν ευθύνες.
Η θλίψη των εκφραστών της νεοκομμουνιστικής, ριζοσπαστικής Αριστεράς, όμως, έχει πραγματικό ενδιαφέρον. Κρίνοντας τουλάχιστον από την κλαψούρα που εξέπεμπαν μέσω των ΜΜΕ, έμεινα με την εντύπωση ότι η υποκρισία της θλίψης τους οφειλόταν μάλλον στην αμηχανία τους να υπερασπιστούν έναν αγώνα κάθε άλλο παρά δημοφιλή στην αντίληψη του κόσμου. Διότι, ανεξαρτήτως της αδεξιότητας της κυβερνητικής μεθόδευσης τον περασμένο Ιούνιο, η ΕΡΤ ήταν ένας ευρέως αντιπαθής οργανισμός και το προνομιακό καθεστώς των υπαλλήλων της ήταν πασίγνωστο. Εκτός από τους ακτιβιστές, πόσοι είναι αυτοί που θα βρεθούν σήμερα, ενώ στο μεταξύ καλούμεθα να πληρώσουμε και άλλους φόρους για να καλυφθούν τα ελλείμματα του Δημοσίου, που θα είναι πρόθυμοι να υπερασπιστούν εκείνους οι οποίοι διεκδικούν το δικαίωμα να τα δημιουργούν, όπως π.χ. ο Καλφαγιάννης και η συντεχνία του; (Αρκεί μια φορά να δεις τη φυσιογνωμία του και φτάνει...). Εξ ου και η έμφαση στη θλίψη και τον αποτροπιασμό για την κακιά «καταστολή», αντί για τις συνήθεις ρητορείες.
Επιπλέον, είναι και οι πρόσφατες δολοφονίες στο Κερατσίνι και το Νέο Ηράκλειο που επηρεάζουν την κατάσταση, καθώς είναι φυσικό το σοκ που προκάλεσαν να ενισχύει το αίτημα της εφαρμογής του νόμου από τους θεσμούς στους οποίους η Πολιτεία έχει εκχωρήσει το μονοπώλιο της νόμιμης (και, εννοείται, ελεγχόμενης) βίας. Μπροστά σε τέτοια φαινόμενα, ποιος θέλει ένα ανίσχυρο κράτος, που απλώς διαβουλεύεται υποχωρώντας διαρκώς μπροστά στο θράσος της κάθε συντεχνίας που τυχαίνει να έχει τη στήριξη της αντιπολίτευσης; Εχω την εντύπωση ότι η αναγωγή του τσαμπουκά και του αμοραλισμού σε δημοκρατικό δικαίωμα εκ μέρους μιας ομάδας, που απλώς υπερασπίζεται τα κοινά συμφέροντα των μελών της, αρχίζει να μην περνάει πια - και, πάντως, όχι με την ίδια άνεση και στην ίδια έκταση όπως παλαιότερα.
Με το βλέμμα της ποίησης
Με το χαρακτηριστικό ύφος της αυστηρής σοβαροφάνειας που οφείλει να έχει μία ποιήτρια η οποία πολιτεύεται, η Νάντια Βαλαβάνη του ΣΥΡΙΖΑ εξεθείαζε, σε ραδιοφωνική εκπομπή όπου την είχαν καλέσει να σχολιάσει την εκκένωση της ΕΡΤ, το υψηλό επίπεδο του προγράμματος που εξέπεμπε η κατειλημμένη ΕΡΤ. Είχε πάει, μας είπε, διακοπές το καλοκαίρι στην Ιεράπετρα και, στο κατάλυμα όπου διέμενε, είχε τη δυνατότητα να βλέπει τις εκπομπές της ΕΡΤ. Ετσι πέρασε «πολλές ώρες» (sic) παρακολουθώντας τα και εντυπωσιάστηκε. Εντυπωσιάστηκα και εγώ, το παραδέχομαι - αλλά για διαφορετικούς λόγους. Πηγαίνει κάποιος διακοπές σε έναν τόπο με τόσες ομορφιές και τι κάνει; Περνά πολλές ώρες βλέποντας τηλεόραση και μάλιστα τη μίζερη τηλεόραση που θα ήταν η μόνη διαθέσιμη αν ποτέ οι νεοκομμουνιστές έκαναν τη χώρα όπως θα ήθελαν. Πόσο πιο δυστυχισμένος μπορεί να είναι κάποιος; Ή, μάλλον, πόσο πιο ποιητής! Διότι αυτό που κάνει η Νάντια Βαλαβάνη δεν είναι μόνο να μεταμορφώνει τη θλίψη της ύπαρξης σε ποίηση· την κάνει πράξη με την ζωή της...
Παρέμβαση άνωθεν
Γνωρίζω ότι θα δυσαρεστήσω την πηγή μου, αλλά προέχει η δική σας ενημέρωση. Ξέρετε πώς οδηγηθήκαμε στην πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης; Ο Ομπάμα, που πλέον νιώθει σχετικά ασφαλής με τον Αλέξη, έπειτα από τα ταξίδια του τελευταίου στις ΗΠΑ, τηλεφώνησε στον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ και του ζήτησε, αν μπορεί, να κάνει κάτι να βοηθήσει την κυβέρνηση που τελευταία περνάει ζόρια. Ετσι ο Αλέξης κατέληξε στην απόφαση να καταθέσει πρόταση δυσπιστίας και η συσπείρωση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας εξασφαλίστηκε. Alexis, you are my man!
