Γράμμα στη Μαρία Ρεπούση
Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Ελλογιμοτάτη,
Σας γράφω για να σας εκφράσω την ευγνωμοσύνη που αισθάνθηκα ακούγοντάς σας προχθές στον ΣΚΑΪ. Μπορεί να μας χωρίζουν πολλά, όπως η άποψή σας για τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών, όμως τώρα μπορώ να το πω χωρίς περιστροφές:
Μας ενώνει το γυναικείο φύλο. Οχι, προς Θεού, μη βιαστείτε να βγάλετε τα συμπεράσματά σας. Θέλω απλώς να πω ότι, όταν σας άκουσα προχθές να λέτε πως οι γυναίκες είναι «κοινωνική κατηγορία», μου λύθηκε μία απορία που την είχα από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω τον εαυτόν μου και η οποία με καταταλαιπώρησε σε όλη τη διάρκεια του βίου μου. Από την εποχή που η μητέρα μου μού φαινόταν ωραιότερη και από τη Μέριλιν και το παστίτσιο της γευστικότερο και από το καλύτερο σούσι, προσπαθούσα να ταξινομήσω στο γνωστικό μου πεδίο το γυναικείο φύλο, διαπιστώνοντας πως κάθε απόπειρα ορισμού τη διέψευδε η επόμενη γυναίκα που τύχαινε να γνωρίσω. Τώρα όμως που ξέρω πως πρόκειται για «κοινωνική κατηγορία», κάτι σαν τους ηρωικούς προλεταρίους ή τους δημοσίους υπαλλήλους, ηρέμησα. Ξέρω πια πώς να αντιμετωπίσω τη σύζυγό μου και αντιλαμβάνομαι το δίκαιο των συνδικαλιστικών της αιτημάτων στον γάμο μας.
Χάρηκα επίσης που, για να δείξετε πόσο απάνθρωπη είναι η σεξιστική αντιμετώπιση της κοινωνικής αυτής κατηγορίας, φέρατε το παράδειγμα μιας γελοιογραφίας που θα σατίριζε τους «μαύρους» και τους «Ρομά». Υποθέτω ότι όταν λέτε «μαύρους» δεν αναφέρεστε στους λεγομένους αγοραίως «νέγρους», αλλά στην κοινωνική κατηγορία στην οποία εντάσσονται όσοι κατάγονται από την αφρικανική ήπειρο.
Μαρία, με συγχωρείτε που σας απευθύνομαι στον πληθυντικό. Οπως επίσης ζητώ συγγνώμη για την παρατήρηση την οποία, προς Θεού, δεν πρέπει να εκλάβετε ως κριτική. Είπατε ότι θα πρέπει να υπάρχουν όρια στην καλλιτεχνική σάτιρα, αλλά δυστυχώς, υποθέτω λόγω ελλείψεως χρόνου, δεν τα προσδιορίσατε. Γι’ αυτό σας παρακαλώ πολύ, αν σας αφήσουν λίγο χρόνο οι έρευνές σας για την ανεύρεση της απολεσθείσης αριστεράς, ας μου προσδιορίσετε καταλογάδην τα όρια της καλλιτεχνικής σάτιρας για να μη γελάω σε λάθος σημεία και με κατηγορήσουν για σεξισμό. Για να το καταλάβω μάλιστα καλύτερα, μπορείτε να φέρετε παραδείγματα υπερβατικής σάτιρας, όπου, αντί για τα τηλεοπτικά γέλια, να ακούγονται γιούχα και σφυρίγματα όποτε αισθάνεστε ότι η σάτιρα σας θίγει ως άνθρωπο. Γιατί, εν τέλει, αγαπητή Μαρία, το ουσιώδες είναι η ανθρωπιά.
