Η «Ιστορική Διόρθωση»
Του Αλέξη Παπαχελά
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Να πούμε μερικά πράγματα με το όνομά τους; Το σημερινό, ενεργό πολιτικό προσωπικό δεν έχει κάτι πολύ καλύτερο ή ικανό να δώσει στον τόπο από τη σημερινή κυβέρνηση.
Οσο και να γκρινιάζουμε, όσο και να μας εξοργίζει η φαυλότητα ορισμένων και ο παλαιοκομματισμός κάποιων άλλων, δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα μια σημαντική μάζα νέων πολιτικών που θα μπορούσαν να κυβερνήσουν εντελώς διαφορετικά. Αυτό, δυστυχώς, πρακτικά σημαίνει ότι το σημερινό πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να προχωρήσει τη χώρα πολύ πιο μπροστά, από πλευράς μεταρρυθμίσεων. Δεν πολυπιστεύει σε αυτές, δεν αντέχει να συγκρουσθεί με παραδοσιακούς πελάτες του, ενώ το πολιτικό μας προσωπικό δεν διαθέτει την απαιτούμενη τεχνοκρατική επάρκεια.
Αυτή είναι η μία πλευρά του ζητήματος. Η άλλη είναι πως μέσα στο ελληνικό μπάχαλο αμφιβάλλω αν θα μπορούσε κάποιος να επιβιώσει και να διοικήσει όπως ο σημερινός πρωθυπουργός. Μιλάμε για μια χώρα με αδύναμους θεσμούς, χωρίς σοβαρή δημόσια διοίκηση και ένα απίστευτα τοξικό περιβάλλον συμφερόντων και πιέσεων. Ο Κώστας Καραμανλής μιλούσε για το καμίνι της πολιτικής, εδώ μιλάμε για υψικάμινο. Ο κ.Σαμαράς αποδεικνύεται σκληρό καρύδι, εργασιομανής και εξισορροπεί με... μεσσηνιακή επιδεξιότητα ανάμεσα στη λαϊκή σοφία που εκπροσωπεί ο υπουργός Επικρατείας και την ψυχρή τεχνοκρατική αντιμετώπιση του υπουργού Οικονομικών.
Υπάρχει, βεβαίως, η άποψη που λέει ότι η χώρα πρέπει να περάσει νομοτελειακά μια «φάση Τσίπρα», να βγάλει από το αίμα της όλο το αριστερόστροφο μεταπολιτευτικό ιδεολόγημα και μετά να εισέλθει στη φάση της πραγματικής της αναγέννησης. Πρόκειται, όπως θα έλεγε ένας κυνικός φίλος, για μια ενδιαφέρουσα ακαδημαϊκή προσέγγιση. Πράγματι η χώρα χρειάζεται αυτό που θα αποκαλούσα ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΙΟΡΘΩΣΗ. Χρειάζεται δηλαδή να φτάσει στο ναδίρ, να καταλάβει τι πραγματικά φταίει και μετά να περάσει σε μια νέα γενιά πολιτικών, οι οποίοι θα την τραβήξουν μπροστά με αυτοπεποίθηση, όραμα και πολύ τσαμπουκά. Ψάχνουμε όλοι στον ορίζοντα να βρούμε τον Ελευθέριο Βενιζέλο που κόντρα στις κραυγές του πλήθους θα χτυπήσει το χέρι και θα φωνάξει «είπα Αναθεωρητική, όχι Συντακτική» ή τον Κωνσταντίνο Καραμανλή που θα πει «είπα, και σας το ξαναλέω ανήκομεν εις την Δύσιν».
Το ερώτημα είναι πώς θα πάμε από εδώ που είμαστε σήμερα στη νέα γενιά και την περίοδο της αναγέννησης. Γιατί στο δικό μου μυαλό είναι καθαρό πως θα χρειασθεί μια βιολογικά νέα γενιά για να πάει μπροστά η χώρα, οι παλαιότεροι μπορούν να παίξουν μόνο μεταβατικό ή σταθεροποιητικό ρόλο. Εκεί που διαφωνώ με τους οπαδούς του δημιουργικού χάους είναι όταν λένε απερίσκεπτα «τίποτα δεν γίνεται σήμερα, άντε να πάμε στην επόμενη φάση, γρήγορα να καθαρίσει το τοπίο». Πρέπει να αναρωτηθούν και αυτοί και εμείς όλοι, με τι κόστος θα γίνει αυτό και αν θα το αντέξει ο τόπος.
