Από τον U Foul
Ήμουν και είμαι παραδοσιακά αντίθετος στην «με ελαφρά τη καρδία» χρήση των υπηρεσιών κοινωνικής δικτύωσης σε όποια παραλλαγή τους και αν προβάλλονται (βλ. facebook, twitter, κλπ).
Θεωρούσα και θεωρώ αδιανόητο να εκθέτεις... απλόχερα τα προσωπικά σου δεδομένα αδιαφορώντας πώς αυτά μπορούν να χρησιμοποιηθούν και από ποιους ή να πιστεύεις ότι υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας ικανές να σε «προστατέψουν».
Από την άλλη, λίγο η περιέργεια να δω πως στο καλό δουλεύει αυτό το πράγμα, λίγο η περιέργεια να βλέπω τα επικριτικά σχόλια των αναγνωστών όταν ο Μυστήριος βγάζει το «αντιολυμπιακό» του μένος (sic), λίγο η διάθεση να επιβεβαιώσω για πολλοστή φορά ότι η βλακεία των περισσοτέρων δεν έχει ταβάνι και νιώθουν την ανάγκη να «ποστάρουν» ακόμη κι όταν είναι στην τουαλέτα, με έσπρωξε να ανοίξω λογαριασμό.
Καταρχήν, είμαι σίγουρος ότι το Facebook έχει και αρκετά θετικά και σαφώς έχει και την πλάκα του, αλλά δεν νομίζω ότι είμαι ο κατάλληλος να τα αναλύσω. Γιατί από το «έχει την πλάκα του» μέχρι το «what the fuck???» που ανέκραξα ελληνιστί μόλις άνοιξα λογαριασμό και είδα ότι το Facebook αυτόματα μου είχε προτείνει για φίλο τον τάδε χρήστη - του οποίου τη διεύθυνση είχε διαβάσει από τις «επαφές» του email μου χωρίς εγώ να το έχω επιδιώξει /επιλέξει - έχει μια κάποια απόσταση δε νομίζετε;
Αυτό από μόνο του με ξένισε και ετοιμαζόμουν να διαγράψω το λογαριασμό, αλλά τότε συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει τέτοια επιλογή. «Μεγάλε τη πάτησες!!!» σκέφτηκα και ενστικτωδώς άρχισα να οργανώνω την άμυνα μου «περιορίζοντας» τους έχοντες πρόσβαση. Αφού το έκανα αυτό, άρχισα να χαζεύω τους προτεινόμενους από το σύστημα ως «φίλους» ή «φίλους φίλων» που έπεφταν βροχή από παντού.
Χαζεύοντας λοιπόν, έπεσα από τα σύννεφα για την ευκολία με την οποία πολλοί δηλώνουν πού δουλεύουν ή με ποιον είναι παντρεμένοι ή «ανεβάζουν» φωτογραφίες των παιδιών τους ή γνωστών τους και τις έχουν σε κοινή θέα.
Η αλήθεια είναι ότι μπαίνεις στο τρυπάκι να ζητήσεις να γίνεις «φίλος» των γνωστών σου με τους οποίους έχεις χαθεί, αλλά ακόμη και των αληθινών σου φίλων που από μόνο του είναι απλώς ηλίθιο, εκτός αν οι συνθήκες ζωής και η απόσταση σας έχουν απομακρύνει εκ των πραγμάτων τόσο πολύ και λείπει η άμεση επαφή έστω ενός καφέ.
Τέλος πάντων, είτε είναι μια «ρουφιανοκατάσταση» τύπου Μεγάλου Αδερφού, είτε συμβάλει στη σύσφιξη σχέσεων, αυτό το διαολόπραμα το Facebook είναι μπερδεμένη κατάσταση που σίγουρα δεν μπορεί να κριθεί απλώς ως καλό ή κακό. Τα πάντα είναι θέμα κρίσης του καθενός μας και εν προκειμένω της διάθεσής του να εκτεθεί. Εγώ απλώς υπενθυμίζω το χρυσό κανόνα «Παν Μέτρον Άριστον».
Υ.Γ. Σας «σκούντηξα»;
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς
U FOUL
