Από τον Μυστήριο
Και όμως τέτοια εποχή πέρσι όλα έδειχναν διαφορετικά.
Ο Παναθηναϊκός είχε ήδη στεφθεί πρωταθλητής και σε λίγες εβδομάδες θα κατακτούσε και το κύπελλο.
Η κυριαρχία του Ολυμπιακού εντός και εκτός γηπέδου φαινόταν ότι είχε παρέλθει οριστικά.
Δεν ήταν λίγοι – μεταξύ των οποίων και ο γραφών – που πίστευαν ότι ο ΠΑΟ ήταν έτοιμος να ιδρύσει την δική του δυναστεία.
Άλλωστε δεν του έλειπε – θεωρητικά όπως αποδείχθηκε τραγικά εκ των υστέρων – τίποτε.
Είχε μακράν την καλύτερη ομάδα με μπροστάρη τον καλύτερο ξένο που είχε αγωνιστεί στο ελληνικό πρωτάθλημα Τζιμπρίλ Σισέ, τους πιο ακριβοπληρωμένους ξένους παίκτες, τους καλύτερους Έλληνες παίκτες, χρήματα άφθονα – τουλάχιστον στα λόγια – και έναν Πρόεδρο, τον κ. Πατέρα, ο οποίος είχε καθαρίσει τους στάβλους του Αυγεία στην ΕΠΟ.
Ο Κόκκαλης είχε σηκώσει το λάβαρο της υποχώρησης και μάλιστα άρον – άρον, καθώς ετοιμαζόταν να πουλήσει όσο – όσο το πλειοψηφικό πακέτο του, ενώ η ομάδα ήλθε 5η στα play-offs.
Μόνο ψεγάδι της περσινής χρονιάς αποτελούσε η συνεχιζόμενη μουρμούρα και γκρίνια μεταξύ των πολυμετοχικών. Από τη μια ο όψιμος και εκτός παναθηναϊκής λογικής συνασπισμός Βαρδινογιάννηδων και Γιαννακόπουλων και από την άλλη η νεόκοπη και στερούμενη ισχυρής βάσης συμμαχία των Βγενόπουλου και Πατέρα.
Παρόλη την αντιπαλότητα των δύο αυτών πόλων, οι πάντες σχεδόν ήταν βέβαιοι ότι το νταμπλ θα γεφύρωνε το χάσμα και ότι τελικά με τον έναν ή τον άλλον τρόπο η ΠΑΕ θα περνούσε στον έλεγχο του Mr MIG…
Εξ ου και τα 30.000 διαρκείας του καλοκαιριού, καίτοι είχαμε τον Κωνσταντόπουλο πρόεδρο.
Όσα ακολούθησαν είναι πια γνωστά. Ο Πατέρας παραιτείται το Μάιο για να επιστρέψει το Σεπτέμβριο για να την ξανακάνει το Δεκέμβριο εγκαταλείποντας την ομάδα στα δύσκολα. Στα υπέρ του ότι επί των ημερών του ο ΠΑΟ έδειχνε κυρίαρχος του παιχνιδιού.
Ο Βγενόπουλος, καίτοι είχε συμφωνήσει το Σεπτέμβριο ότι θα αγοράσει το πλειοψηφικό πακέτο, κάπου στα τέλη Νοεμβρίου, βρίσκει μία αφορμή για να την κάνει και αυτός με ελαφρά πηδηματάκια, μια και προφανώς δεν είχε ούτε τα χρήματα ούτε την διάθεση να αναλάβει την ΠΑΕ. Άλλωστε, με τα λόγια για πλάκα κτίζονται ανώγια… Στα υπέρ το γεγονός ότι με την ενασχόλησή του η οικογένεια Βαρδινογιάννη αναγκάστηκε να υποχωρήσει και ότι έπεσε πολύ χρήμα στον ΠΑΟ. Ίσως να είχε καταλάβει ότι οι Βαρδινογιάννηδες δεν θα πωλούσαν ποτέ την ΠΑΕ σε αυτόν.
Ο Τζίγγερ, αφού μας έφερε τον Πρόεδρο των οπαδών του… Συνασπισμού, προσφέροντας άφθονο γέλιο σε όλους τους αλλόθρησκους, πέτυχε μέσα σε ένα μόνο καλοκαίρι να επαναφέρει την ομάδα στην «επιτυχημένη» εκείνη την περίοδο, αν όχι «χρυσή», όταν μόνο αυτός έκανε κουμάντο και ο ΠΑΟ δευτεροτρίτος. Στα υπέρ του καταλογίζεται το γεγονός ότι έστω και υπό καθολική πίεση προσέφερε την πλειοψηφία των μετοχών προς διάθεση με οιονδήποτε τρόπο, αλλά όλοι οι «δήθεν» ενδιαφερόμενοι λάκισαν...
Οι Γιαννακόπουλοι από την άλλη «κατόρθωσαν» να εκνευρίσουν τη μεγάλη πλειοψηφία των οπαδών που τους λάτρευαν, συμπορευόμενοι με την οικογένεια Βαρδινογιάννη. Αμαρτίαις παίδων παιδεύουσι γονείς, θα έλεγε κανείς… Δεν φείδονταν κριτική εναντίον του Πατέρα, αλλά όταν τους δόθηκε η δυνατότητα να αποκτήσουν τον έλεγχο της ΠΑΕ, σφύριξαν αδιάφορα δίνοντας τέλος (;) στο κλασσικό σύνθημα που δονούσε το ΟΑΚΑ: «Παύλο, θεέ, πάρε την ΠΑΕ»
Κοινό χαρακτηριστικό όλων των ανωτέρω; Αφενός μεν η απίστευτη διάθεση και ενεργητικότητα για εφ’ υψηλού κριτική και δίχως τέλος γκρίνια και αντιπολίτευση σε όλους και όλα. Αφετέρου δε, στα δύσκολα, όταν δηλαδή ήλθε η ώρα του λογαριασμού, όλοι την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια. Εξάλλου είναι απείρως πιο εύκολο να ασκείς κριτική, παρά να βάζεις το χέρι στην τσέπη…
Ήλθε και η παλινόρθωση του Ολυμπιακού υπό το Μαρινάκη σε κάθε τομέα και έδεσε το γλυκό. Έτσι φθάσαμε στις αλήστου μνήμης τρεις «πιστολιές» του Καραϊσκάκη, αφού ο ΠΑΟ ξαναέγινε παραγοντικά δύναμη εφάμιλλη του Ηρακλή…
Σίγουρα έγιναν τεράστια λάθη κατά την περίοδο της πολυμετοχικότητας. Μέσα σε δύο χρόνια υποτίθεται ότι δόθηκαν ή καλύτερα μάλλον σπαταλήθηκαν απίστευτα χρήματα για τα ελληνικά δεδομένα, κάπου 190.000.000 ΕΥΡΩ,.Έτσι λένε τουλάχιστον.
Συγχρόνως όμως τα έσοδα αυξήθηκαν γεωμετρικά την περίοδο της Πολυμετοχικότητας. Με την κατάκτηση του πρωταθλήματος εξασφαλίστηκε η είσοδος στους ομίλους του Ch.L που επέφερε έσοδα 30.000.000 ευρώ χωρίς τα έσοδα από τα εισιτήρια των αγώνων σε ένα κατάμεστο ΟΑΚΑ. Τα δε 30.000 διαρκείας επέφεραν έσοδα τουλάχιστον 6.000.000 ευρώ. Αναλόγως αυξήθηκαν τα έσοδα από την διαφήμιση στην φανέλα, τα τηλεοπτικά κλπ...
Ανάλογος πακτωλός χρημάτων δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναδούμε όχι μόνο στον ΠΑΟ, αλλά και στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αφού η εποχή των παχιών αγελάδων έχει περάσει πια ανεπιστρεπτί. Οι πάλαι ποτέ δισεκατομμυριούχοι αντιμετωπίζουν σήμερα προβλήματα ρευστότητας στις επιχειρήσεις τους…
Αν εξαιρεθεί όμως ο Σισέ και οι Σίλβα - Λέτο, σίγουρα δεν αποκτήθηκαν εκείνοι οι παίκτες που θα έκαναν την διαφορά. Μεταγραφές τύπου Μελλίση, Ροντρίγκεζ, Γκάμπριελ, Κλέιτον, Μπίερσμιρ, ακόμη και Χριστοδουλόπουλου, αποδεικνύουν ότι δόθηκαν εκατομμύρια στα κουτουρού…
Επίσης, ενώ δεν έγιναν οι απαιτούμενες επενδύσεις σε έμψυχο δυναμικό, δεν προχώρησε και το θέμα του Βοτανικού, μια και ουδείς είχε πραγματικά την διάθεση και το χρήμα να επενδύσει στην ανέγερση του γηπέδου. Έτσι, ΟΑΚΑ εις το διηνεκές….
Τέλος, δεν επιλέχθηκε ένας προπονητής που θα έκανε την διαφορά και σε αυτό έχουν τα χίλια δίκια οι Γιαννακόπουλοι που ζητούσαν επίμονα έναν προπονητή επιπέδου Ομπράντοβιτς, τηρουμένων βέβαια των αναλογιών. Αντ’ αυτού επιλέχθηκε ένας …βοηθός προπονητή και μετά ο προπονητής της Ελπίδων…
Με τόσα χρήματα που δόθηκαν, είναι αστείο να έχει ο ΠΑΟ σήμερα τόσες χτυπητές ελλείψεις σε όλες τις γραμμές. Και έχουν δίκιο οι Γιαννακόπουλοι να εξανίστανται, εν μέρει όμως, αφού και εκείνοι τα πρώτα χρόνια αλλά και αργότερα, και δεν τσιγκουνεύτηκαν και αγόρασαν παλτά…
Η πλευρά Βαρδινογιάννη συνηθισμένη σε αγορές παικτών τύπου Μίτου, Μάριτς, Ενακαχίρε (ή κάπως έτσι…), και Ζουτάουτατς επόμενο ήταν να τσινίξει στην έλευση των Σισέ, Σίλβα, Λέτο.
Αν και η αλήθεια είναι ότι από την απόλυτη μιζέρια και κακομοιριά περάσαμε εν μία νυχτί στην αλόγιστη σπατάλη και σε «large» καταστάσεις. Κάτι σαν την Ελλάδα δηλαδή…
Ευθύνες λοιπόν έχουν όλοι τους, με πρώτους τον Βγενόπουλο και Βαρδινογιάννη.
Ο μεν πρώτος επειδή επί της ουσίας «πούλησε» όλους όσους πίστεψαν στην προσπάθειά τους, ο δε δεύτερος επειδή υπονόμευσε παντί τρόπω την πολυμετοχική προσπάθεια, επιζητώντας τη μεγάλη ρεβάνς, ακόμη και αν ο Σύλλογος κινδυνέψει με διάλυση.
Σε κάθε πάντως περίπτωση, το μόνο βέβαιο είναι ότι εν όψει της νέας χρονιάς οδηγούμαστε σε αγωνιστική συρρίκνωση διά της πωλήσεως παικτών και ως εκ τούτου σε γκρίνια και αποστασιοποίηση της μεγάλης πλειοψηφίας των οπαδών. Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου…
Τα Σέβη μου.
ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ
* Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στις 04.4.2011 (http://ed-mysterious.blogspot.gr/2011/04/blog-post_04.html)
