Τόσο καταλαβαίνει
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Ο πρωθυπουργός έχει τη χάρη να γίνεται αστείος και μάλιστα σε στιγμές που ο ίδιος νομίζει ότι είναι υπόδειγμα σοβαρότητας. (Δεν είναι τίποτε σπάνιο· είναι μια χάρη που την έχουν όσοι λόγω συγκυριών ανέβηκαν ψηλότερα από τις ικανότητές τους...) Παράδειγμα πρόσφατο: Εξήγγειλε προσλήψεις στο Δημόσιο, το 2018, με εξετάσεις οι οποίες θα είναι γραπτές. Το τελευταίο ο πρωθυπουργός το τόνισε ιδιαιτέρως, προφανώς επειδή του έκανε μεγάλη εντύπωση. Το ακούσιο αστείο της υπόθεσης είναι ότι στόχος των συγκεκριμένων προσλήψεων θα είναι η προσέλκυση των μορφωμένων Ελλήνων που δουλεύουν στο εξωτερικό και μάλιστα των «καταξιωμένων», κατά την αγαθή διατύπωση του πρωθυπουργού.
Τόσο, όμως, μπορεί να καταλάβει εκείνους που –υποτίθεται– προσπαθεί να προσελκύσει πίσω. Νομίζει ότι το αναξιοποίητο «πτυχίο» είναι εκείνο που τους διώχνει από την πατρίδα τους· και, γι’ αυτό, θα τους δελεάσει να επιστρέψουν πίσω για έναν μίζερο διορισμό στο ελληνικό Δημόσιο! (Η ύπαρξη του οποίου είναι, κατά πάσα πιθανότητα, ένας από τους κύριους λόγους που σπρώχνουν τα παιδιά αυτά στο εξωτερικό...) Αυτό όμως του επιτρέπουν να κατανοήσει η μόρφωση, η φαντασία και οι εμπειρίες του στη ζωή. Το ίδιο ισχύει, προφανώς, και για τον κύκλο του, ειδάλλως θα τον είχαν προειδοποιήσει να το αποφύγει.
Ολα αυτά, όμως, μικρή σημασία έχουν· διότι η βασική σκοπιμότητα των εξαγγελιών είναι επικοινωνιακή: να εδραιώσει στην κοινή γνώμη την εικόνα της στροφής του Τσίπρα προς το Κέντρο και τον πολιτικό ρεαλισμό. Αυτά όμως δεν είναι παρά οι ευσεβείς πόθοι εκείνων που θέλουν να βλέπουν την εξημέρωση του ΣΥΡΙΖΑ και τον μετασχηματισμό του σε ευρωπαϊκού τύπου σοσιαλιστικό κόμμα. Θαύματα δεν γίνονται· και να θέλει ο Τσίπρας, από κάτω του υπάρχει ένας κόσμος στελεχών που ούτε θέλει ούτε μπορεί να ακολουθήσει. Και, βεβαίως, υπάρχει το πλέγμα των συμφερόντων, μικρών ή μεγαλύτερων, ορατών ή αοράτων, που τον δεσμεύει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβέρνηση τουλάχιστον, πράγματι μετακινείται. Αυτό που του συμβαίνει όμως δεν είναι ότι εκσυγχρονίζεται. Απλώς, εκπασοκίζεται· δηλαδή, γίνεται ή προσπαθεί να γίνει όπως περίπου θα ήταν το βαθύ ΠΑΣΟΚ, αν ήταν ακόμη η κυβερνώσα παράταξη.
Κάθε μέρα βλέπουμε τη μετάλλαξη αυτή να εξελίσσεται, με εκατό διαφορετικούς τρόπους. Ιδίως στα σύμβολα και στους συσχετισμούς που επιλέγουν. Παράδειγμα, τον θυμόμαστε από τη Βουλή να επιτίθεται στη Ν.Δ., επικαλούμενος τη σοφία (της απαθούς μακαριότητας...) του Νεοκαραμανλισμού· τώρα πια, όμως, υιοθετεί και λανσάρει ξανά τις πολιτικές του γαλάζιου ΠΑΣΟΚ: χθες εξήγγειλε τη «δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους», δηλαδή τη χιλιοτραγουδισμένη «επανίδρυση του κράτους», που υποσχέθηκε κάποτε ο Β΄ (χάριν συντομίας, και μόνον, αφήνω την αρίθμηση και παραλείπω το όνομα).
Υστερα, ο Κατρούγκαλος, οι μπούκλες και το μαντιλάκι του καταγγέλλουν τον αντικομμουνισμό του ΠΑΣΟΚ, επικαλούμενος τη σοφία του Κ. Λαλιώτη! Πόσο πιο ΠΑΣΟΚ –γαλάζιο ή πράσινο, το ίδιο είναι– χρειάζεται να γίνουν για να το καταλάβουμε; Ακόμη και η απόφαση για δημιουργία ένστολου σώματος δασοφυλάκων –πείτε με ευφάνταστο–, αλλά δεν μοιάζει κάπως με τη δικαίωση του Βύρωνα Πολύδωρα; (Ο αείμνηστος –με την πολιτική έννοια– είχε θεσπίσει την ένστολη αγροφυλακή...)
Ενας ακόμη
Οι εκλογές στη ΔΗΣΥ, ξέρετε, δεν γίνονται μόνο για την προεδρία του νέου, ενιαίου σχήματος, αλλά και για τις βαρωνείες. Πολλοί, αν όχι οι περισσότεροι από αυτούς που θέτουν υποψηφιότητα, το κάνουν με την ελπίδα ότι, μέσω της διαδικασίας, θα έχουν κατοχυρώσει θέση «παράγοντα εξελίξεων» την επομένη μέρα. Ετσι πρέπει να εξηγηθεί η περίπτωση της χθεσινής (αναμενόμενης) υποψηφιότητας Μανιάτη. Πολύ καλά κάνει ο πρώην υπουργός της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου. Βεβαίως, δεν πληροί τις προδιαγραφές αρχηγού, αλλά δεν ευτελίζει τη διαδικασία με την υποψηφιότητά του· αντιθέτως, την εμπλουτίζει, ως άνθρωπος με αποδεδειγμένη σοβαρότητα σε δύσκολες περιστάσεις.
Σήμερα, περιμένουμε και τον Σταύρο Θεοδωράκη. Οποια και αν είναι η απόφασή του, προσωπικώς, περιμένω να ακούσω τη σαφήνεια με την οποία θα την εκφράσει – η σαφήνεια θα είναι ο δείκτης της βελτίωσης στην επανεκκίνηση που επιχειρεί. Το βέβαιο, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι η υποψηφιότητά του θα ενίσχυε την τάση του Κέντρου (κάποιοι το λένε –από σεμνοτυφία μάλλον– «μεταρρυθμιστικό Κέντρο»...) στον υπό διαμόρφωση χώρο. Συνεπώς, καλοδεχούμενη.
Αλλά, ας σταματήσουμε κάπου εδώ με τις υποψηφιότητες! Η οικειότητα γεννά την περιφρόνηση – ισχύει κατά πάσα έννοια στην περίπτωση...
Και μπράβο τους!
Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε παραμένει ο δημοφιλέστερος πολιτικός στη χώρα του – αν θυμάμαι καλά, με 65% ποσοστό αποδοχής. Γι’ αυτό θαυμάζω τους Γερμανούς: επιβραβεύουν με την εμπιστοσύνη και την εκτίμησή τους έναν πολιτικό που ποτέ δεν απέφυγε να λέει στους πολίτες της χώρας του τα δύσκολα και τα δυσάρεστα. Γι’ αυτό είναι δικό τους το μέλλον της Ευρώπης, είτε αρέσει στους ίδιους αυτό είτε όχι...
(Στην φωτογραφία : Loverdo Furioso: Μία όπερα σε όσες πράξεις θέλετε· σύνθεση, λιμπρέτο, σκηνοθεσία, σκηνογραφία, ερμηνεία, όλα μόνος του)
