Από τον Βελουχιώτη στον Λιμπεράτσε
Στέφανος Κασιμάτης
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Για να μην ξαφνιάσω όσους τυχαίνει να γνωρίζουν ότι είμαι φαλακρός, οφείλω να ξεκινήσω με την παραδοχή ότι έκανα τη σχετική έρευνά μου περί life-style στο Διαδίκτυο, προτού τολμήσω να εισβάλω εκεί όπου «οι άγγελοι φοβούνται να πατήσουν», κατά το λεγόμενο παρά τοις Βρετανοίς.
Το πράγματι εντυπωσιακό άλμα της αισθητικής του τρομοκράτη Χριστόδουλου* Ξηρού, από το στυλ «μπαγλαμά, σαρανταπεντάρι και τον Βελουχιώτη μου» στο στυλ «Λιμπεράτσε» (χωρίς τα κοσμήματα, δυστυχώς), απαντά στο ερώτημα, το οποίο, εξ όσων καταλαβαίνω, βρίσκεται στον πυρήνα των αναζητήσεων μιας ουδόλως ευκαταφρόνητης, ούτε κατά το μέγεθος ούτε κατά την επιρροή, κοινωνικής ομάδας: μελί, κατάξανθο ή ανταύγειες; Ιδού η απορία! Ο Χριστόδουλος τόλμησε και έδωσε τη δική του απάντηση: κατάξανθο με τουλάχιστον δύο δάχτυλα μαύρο στις ρίζες…
Το πράγματι εντυπωσιακό άλμα της αισθητικής του τρομοκράτη Χριστόδουλου* Ξηρού, από το στυλ «μπαγλαμά, σαρανταπεντάρι και τον Βελουχιώτη μου» στο στυλ «Λιμπεράτσε» (χωρίς τα κοσμήματα, δυστυχώς), απαντά στο ερώτημα, το οποίο, εξ όσων καταλαβαίνω, βρίσκεται στον πυρήνα των αναζητήσεων μιας ουδόλως ευκαταφρόνητης, ούτε κατά το μέγεθος ούτε κατά την επιρροή, κοινωνικής ομάδας: μελί, κατάξανθο ή ανταύγειες; Ιδού η απορία! Ο Χριστόδουλος τόλμησε και έδωσε τη δική του απάντηση: κατάξανθο με τουλάχιστον δύο δάχτυλα μαύρο στις ρίζες…
Η σύλληψη του Ξηρού, υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες που όλοι γνωρίζουμε, εμπίπτει στην κατηγορία των γεγονότων τα οποία με εντυπωσιάζουν, επειδή αποκαλύπτουν πόσο δυσδιάκριτη είναι η γραμμή μεταξύ του τραγικού και του γελοίου, πώς η κωμωδία μπορεί να εξελιχθεί σε εφιάλτη και αντιστρόφως, χωρίς να το παίρνεις είδηση. Καθόλου δεν υποτιμώ την επιτυχία της Ελληνικής Αστυνομίας για τη σύλληψη του δραπέτη, πολύ περισσότερο δε αφού από τα στοιχεία προκύπτει ότι προετοίμαζε τρομοκρατική ενέργεια· αντιθέτως, τα συγχαρητήρια της αξίζουν ανεπιφύλακτα. Εντούτοις, είναι τρομακτικό να σκέπτεσαι ότι ένας βλάκας του διαμετρήματος του Χριστόδουλου Ξηρού μπορεί να γίνει τόσο επικίνδυνος. Αναρωτιέσαι –και είναι αναπόφευκτο– πόσο απροστάτευτη είναι η κοινωνία εν τέλει από τον κάθε παλαβό.
Τρομακτικό βέβαια το ερώτημα, πλην αβάσιμο στην πραγματικότητα. Διότι σε οποιαδήποτε σύγχρονη και σχετικά πολιτισμένη κοινωνία, ο καθένας μας μπορεί να χρησιμοποιήσει την ελευθερία του όπως του αρέσει εις βάρος του εαυτού του ή των άλλων, και κανένας μηχανισμός δεν μπορεί να λειτουργήσει προληπτικά στο επίπεδο της παλαβομάρας του καθενός βλαμμένου.
Επιπλέον, είναι κουτό να βολεύεται κάποιος πίσω από την πεποίθησή του για την ηλιθιότητα του αντιπάλου του και να τον υποτιμά. Ακόμη και ο πανύβλαξ, έστω και για μία και μοναδική φορά στη ζωή του, είναι ικανός για κάτι πραγματικά ιδιοφυές. Στην περίπτωση δε του Χριστόδουλου Ξηρού, δεν ήταν βέβαια το ξανθό μαλλί με την αεράτη κουπ, που παραπέμπει στο πλούσιο και πολύπλευρο έργο του Τρύφωνα Σαμαρά. Αυτό, αντιθέτως, τον έκανε να ξεχωρίζει σαν να κυκλοφορούσε ντυμένος μπαλαρίνα στα Βλάχικα της Βάρης, όπου, ως γνωστόν, πιθανότερο και φυσιολογικότερο είναι να συναντήσεις τσέλιγκες φουστανελοφόρους παρά ευτραφείς μπαλαρίνες. Το άγγιγμα της ιδιοφυΐας (και, αν θέλετε, η απόδειξη της Θείας Χάριτος…) ήταν η ιδέα του να παρουσιάζεται στην περιοχή ως συνταξιούχος εκπαιδευτικός. Η επίκληση μιας ιδιότητας πλήρως ευτελισμένης από τους συνδικαλιστές του κλάδου ήταν το τέλειο άλλοθι για τη γραφικότητα της όψης του.
Προσοχή τώρα, παρακαλώ, στο λεπτό σημείο του συλλογισμού που αναπτύσσω παραπάνω. Αν πράγματι η ιδέα ήταν εντελώς δική του έμπνευση, τότε ίσως η Πολιτεία δεν πρέπει να ανησυχεί ιδιαιτέρως για τις μελλοντικές προθέσεις του τρομοκράτη: ό,τι είχε να δώσει ο εγκέφαλός του το έδωσε…
*: Διαρκής υπόμνηση της προσοχής που οφείλουμε να δείχνουμε όταν επιλέγουμε όνομα για ένα παιδί…
Φιλική σύσταση
Καταλαβαίνω πολύ καλά το σοκ ορισμένων από τη ΔΗΜΑΡ εξαιτίας της πόρτας που έφαγαν από τον ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) και μπορώ να δικαιολογήσω τις δημόσιες αντιδράσεις τους, ακόμη και αν είναι απερίσκεπτες. Ομως, προς Θεού! Ας σταματήσουν να δηλώνουν εδώ κι εκεί πόσο ταπεινωμένοι, εξευτελισμένοι, μειωμένοι κ.λπ. ένιωσαν από τη συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ). Γιατί, αν νομίζουν ότι οι συνεχείς αναφορές στον διασυρμό τους πλήττει τον Τσίπρα, κάνουν μεγάλο λάθος! Στην πραγματικότητα, το αντίθετο συμβαίνει: ο κόσμος απολαμβάνει τον τελετουργικό εξευτελισμό της ΔΗΜΑΡ και πιστώνει την απόλαυση αυτή στον Τσίπρα και στους φίλους του.
Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια για τον μπαρμπα-Φώτη και τους φουκαράδες του, διότι βρέθηκαν με τον μουτζούρη στα χέρια και δεν το κατάλαβαν. Να τους εξηγήσω, λοιπόν, τι εστί μουτζούρης, αφού είναι απαραίτητο. Οι μετρήσεις της κοινής γνώμης έδειχναν καθαρά ότι η πλειονότητα του κόσμου, σε ποσοστό που κυμαινόταν μεταξύ 60-70%, δεν ήθελε πρόωρες εκλογές. Από τη στιγμή όμως που οι εκλογές ήλθαν και το κακό μας βρήκε, το τι θέλαμε και τι όχι αμέσως πέρασαν στο παρελθόν. Το μόνο πια που εξακολουθεί να έχει κάποια σημασία για το μέλλον είναι να ξέρεις τουλάχιστον ποιος ευθύνεται για τη δοκιμασία του παρόντος. Γι’ αυτό, λέω: μη μιλάτε για τον πόνο σας, δεν σας συμφέρει…
Καλύτερες μέρες
Με την ευκαιρία της πρωτοχρονιάτικης γιορτής στον Περισσό για τα παιδιά των στελεχών του κόμματος, ο γραμματέας του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, υποσχέθηκε το εξής: «Θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες για τα παιδιά μας, για όλους μας». Προσωπικώς, μου αρκεί η κατηγορηματική δήλωσή του ότι δεν θα συνεργασθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ…
Η επικαιρότητα του Λένιν
Μα, αυτό ακριβώς είναι το θέμα! Αγωνίζεται για να μπορεί η κόρη του καθενός να είναι τόσο ευκατάστατη, ώστε να περνά την Πρωτοχρονιά της στο Γκστάαντ Παλάς, ειρωνευόμενη τους άλλους (πλουσιότερους, ενδεχομένως) επειδή διασκεδάζουν ακούγοντας λαϊκά (πιφ, ποδαρίλα!) από ορχήστρα λάιβ…
(Στην φωτογραφία : «Ελεύθερη και ωραία», ήταν ένα σαμπουάν που υπήρχε κάποτε στην αγορά και διαφημιζόταν στην τηλεόραση της ηρωικής εποχής. Ελεύθερος, για τον συλληφθέντα Ξηρό, δεν θα μπορούσα να το πω. Ωραίος, τώρα… Πού να ξέρω; Εξαρτάται ώς πού φτάνουν τα όρια της μερακλοσύνης…)
