Η επόμενη ημέρα
Ηλίας Μαγκλίνης
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Θα είμαι απολύτως ειλικρινής μαζί σας: είναι εξαιρετικά δύσκολη, άχαρη και ενδεχομένως ελαφρώς ριψοκίνδυνη υπόθεση η αρθρογραφία λίγες μόλις ημέρες πριν από την πιο κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση των τελευταίων δεκαετιών.
Οντας επιφορτισμένος να γράψεις δημοσίως, επιθυμείς να στηλιτεύσεις, να ασκήσεις κριτική, να θίξεις κακώς κείμενα (αυτά που εσύ, ως αρθρογράφος, κατανοείς ως κακώς κείμενα τέλος πάντων), δεν θέλεις όμως –και δεν πρέπει– να ρίξεις περισσότερο λάδι στη φωτιά, να σε παρασύρει η φόρτιση των ημερών, αλλά ούτε και να λειτουργείς σαν ρομπότ. Θέλεις επίσης να δοκιμάσεις κάποια πρόβλεψη, με βάση τις πληροφορίες και τις δημοσκοπήσεις που κυκλοφορούν, που ακούς και συζητάς εντός της εφημερίδας, θες να προβλέψεις και είναι ανθρώπινο και θεμιτό. Γενικότερα, η ανάγκη μας για πρόβλεψη έχει μια βαθιά ψυχολογική βάση: όχι τόσο να επιδείξουμε τη σοφία μας στους άλλους όσο στον ίδιο μας τον εαυτό, να επιβεβαιώσουμε ότι μπορούμε να προκαταβάλουμε τα γεγονότα, ότι η επαφή μας με το πραγματικό είναι στέρεη και εξασφαλισμένη – μονάχα που το πραγματικό έχει μια δική του νομοτέλεια, που συχνά ελάχιστη σχέση έχει με αυτό που κουβαλάμε μέσα στο κεφάλι μας. Ωστόσο, η ροπή είναι εκεί, πολλές φορές με βάση ακόμα ακόμα το πνεύμα, την ατμόσφαιρα που ψυχανεμίζεσαι γύρω σου. Δεν θέλεις όμως να σε «αδειάσουν» οι εξελίξεις – ίσως, από την άλλη, να μη θέλεις καθόλου να επιβεβαιωθεί αυτό που προαισθάνεσαι ότι πρόκειται να συμβεί την Κυριακή που μας έρχεται. Επειτα, επειδή άνθρωποι είμαστε, έχουμε φτάσει στο «πάρα πέντε» και, για να το εκφράσω κάπως λαϊκά, μας έχει πια βγει η γλώσσα έξω. Και όπως γίνεται συνήθως, η κούραση είναι κακός σύμβουλος.
Οντας επιφορτισμένος να γράψεις δημοσίως, επιθυμείς να στηλιτεύσεις, να ασκήσεις κριτική, να θίξεις κακώς κείμενα (αυτά που εσύ, ως αρθρογράφος, κατανοείς ως κακώς κείμενα τέλος πάντων), δεν θέλεις όμως –και δεν πρέπει– να ρίξεις περισσότερο λάδι στη φωτιά, να σε παρασύρει η φόρτιση των ημερών, αλλά ούτε και να λειτουργείς σαν ρομπότ. Θέλεις επίσης να δοκιμάσεις κάποια πρόβλεψη, με βάση τις πληροφορίες και τις δημοσκοπήσεις που κυκλοφορούν, που ακούς και συζητάς εντός της εφημερίδας, θες να προβλέψεις και είναι ανθρώπινο και θεμιτό. Γενικότερα, η ανάγκη μας για πρόβλεψη έχει μια βαθιά ψυχολογική βάση: όχι τόσο να επιδείξουμε τη σοφία μας στους άλλους όσο στον ίδιο μας τον εαυτό, να επιβεβαιώσουμε ότι μπορούμε να προκαταβάλουμε τα γεγονότα, ότι η επαφή μας με το πραγματικό είναι στέρεη και εξασφαλισμένη – μονάχα που το πραγματικό έχει μια δική του νομοτέλεια, που συχνά ελάχιστη σχέση έχει με αυτό που κουβαλάμε μέσα στο κεφάλι μας. Ωστόσο, η ροπή είναι εκεί, πολλές φορές με βάση ακόμα ακόμα το πνεύμα, την ατμόσφαιρα που ψυχανεμίζεσαι γύρω σου. Δεν θέλεις όμως να σε «αδειάσουν» οι εξελίξεις – ίσως, από την άλλη, να μη θέλεις καθόλου να επιβεβαιωθεί αυτό που προαισθάνεσαι ότι πρόκειται να συμβεί την Κυριακή που μας έρχεται. Επειτα, επειδή άνθρωποι είμαστε, έχουμε φτάσει στο «πάρα πέντε» και, για να το εκφράσω κάπως λαϊκά, μας έχει πια βγει η γλώσσα έξω. Και όπως γίνεται συνήθως, η κούραση είναι κακός σύμβουλος.
Ωστόσο, φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Είναι ένα κομβικό σημείο όντως. Δεν είναι το τέρμα μιας διαδρομής ακριβώς, σίγουρα, όμως, είναι μια στροφή – όποιο κόμμα και να καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση την επαύριο των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου. Θεωρώ (να μια εκτίμηση, όχι πρόβλεψη πάντως, που ίσως αποδειχθεί εσφαλμένη) ότι ανεξαρτήτως εκλογικού αποτελέσματος, πολιτικά δεν θα είμαστε οι ίδιοι μετά τις εκλογές. Φανταστείτε, για παράδειγμα, να μην πετύχει ο ΣΥΡΙΖΑ το πολυπόθητο αποτέλεσμα, τι κρίση ενδεχομένως να ξεσπάσει στους κόλπους του. Ή να συντριβεί η Νέα Δημοκρατία ή να μην καταφέρει να μπει στη Βουλή το ΠΑΣΟΚ ή το «Ποτάμι» να συλλέξει πολύ λιγότερες ψήφους τελικά κ.ο.κ. Πολύ απλά, κάποια πρόσωπα θα «πάνε σπίτια τους», κάποια άλλα θα αναδυθούν ως νέες ηγετικές προσωπικότητες και άλλα πολλά.
Και ο απλός πολίτης, όμως, ο ψηφοφόρος, δεν θα είναι ακριβώς ο ίδιος μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου. Δεν θα είναι ίδια η καθημερινότητά του, οι (όποιες) βεβαιότητες που είχε και οι (όποιοι) φόβοι του. Σε περίπτωση κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, είναι αυτονόητο, νομίζω, και τα πολλά λόγια περιττεύουν. Σε περίπτωση ακυβερνησίας και επανάληψης της ψηφοφορίας, το ίδιο. Αλλά ακόμη κι αν συμβεί «μία από τα ίδια», δηλαδή η Νέα Δημοκρατία σχηματίσει ξανά κυβέρνηση με κάποιον από τους λεγόμενους «μικρούς», δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι θα είναι «μία από τα ίδια» για κανέναν, ούτε για τη νέα κυβέρνηση ούτε για την κοινωνία. Εάν συμβεί το συγκλονιστικό απρόοπτο, μια νέα κυβέρνηση συνασπισμού ανάμεσα σε Νέα Δημοκρατία με κάποιο από τα μικρά κόμματα, δεν νομίζω πως θα είναι σε θέση να συνεχίσει στα ίδια μοτίβα –θα είναι μια πύρρειος νίκη– σε κάθε περίπτωση, θα μεταβληθεί ακόμα μια φορά η σχέση πολίτη - κυβέρνησης, θα είναι μια επόμενη μέρα με πολλές προεκτάσεις και συνέπειες, πολλές από τις οποίες δεν μπορούμε ίσως αυτή τη στιγμή να φανταστούμε. Τουλάχιστον όχι ο γράφων.
Aς μη μας παρασύρει όμως ο φόβος, ο θυμός και ο φανατισμός. Η Ελλάδα αξίζει επιτέλους και ολίγη λογική.
