Αυτοδυναμία ή όχι, ένα και το αυτό
Στέφανος Κασιμάτης
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Ας φαντασθούμε έναν αξιοθρήνητο τύπο, ο οποίος, αφού έχει περάσει των παθών του τον τάραχο, πορεύεται αργά και κουτσαίνοντας, μισό βήμα τη φορά. Ξαφνικά κάτι του συμβαίνει, μένει για λίγο ακίνητος και έπειτα πέφτει ξερός.
(Από δω παν’ κι άλλοι...). Εχει καμία σημασία αν έμεινε ξερός επειδή έπαθε, ας πούμε, καρδιακή εμβολή ή αλλεργικό σοκ; Προφανώς, όχι – παρά μόνο για τους ιστορικούς.
(Από δω παν’ κι άλλοι...). Εχει καμία σημασία αν έμεινε ξερός επειδή έπαθε, ας πούμε, καρδιακή εμβολή ή αλλεργικό σοκ; Προφανώς, όχι – παρά μόνο για τους ιστορικούς.
Με αυτό το ερώτημα απαντώ στους φίλους, αλλά και στον εαυτό μου, σε ένα άλλο ερώτημα, το οποίο δεν μπορώ να απαντήσω και είναι το εξής: καλύτερα ΣΥΡΙΖΑ με αυτοδυναμία ή χωρίς; Υποθέτω ότι και εσείς το ακούτε και εσάς απασχολεί. Η σεναριολογία είναι ευγενές σπορ και όταν γίνεται με συστηματικό τρόπο είναι μια πρώτης τάξεως άσκηση για το μυαλό. Ομως οι παράμετροι από τις οποίες εξαρτάται η καλά σταθμισμένη απάντηση είναι πάρα πολλές και την έκβασή τους είναι πολύ παρακινδυνευμένο να την προβλέψουμε. Π.χ., υπάρχει κρυφή ψήφος υπέρ της Χ.Α.; Πόσοι από την Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι Λαφαζανιστές; Θα μπει στη Βουλή το κακορίζικο ή απλώς θα κόψει ψήφους από το ΠΑΣΟΚ; Οι αναποφάσιστοι τι θα κάνουν; Κ.ο.κ.
Επομένως, με γνώμονα το συμφέρον της χώρας και τη σταθεροποίηση της ευρωπαϊκής πορείας της, δεν μπορούμε να ξέρουμε – συγγνώμη, θέλω να πω δεν μπορώ να ξέρω εγώ, αν θα ήταν προτιμότερο ένα εκλογικό αποτέλεσμα που θα εξασφάλιζε κοινοβουλευτική αυτοδυναμία στον ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) ή όχι. Και στις δύο περιπτώσεις, το αποτέλεσμα θα ήταν αν όχι το ίδιο, πάντως παρεμφερές.
Στην πρώτη περίπτωση, θα ήταν το χάος. Εξαιτίας της ακραίας ασχετοσύνης των «ειδημόνων» της οικονομικής πολιτικής του κόμματος και, επίσης, λόγω των εσωτερικών διαφωνιών, οι οποίες επί του παρόντος έχουν μπει στην άκρη. Αν όμως πάρουν την αυτοδυναμία, τότε θα βγουν από την άκρη και θα βρεθούν στη μέση. Πώς θα κάνει ο Τσίπρας την περίφημη greek kolotoumba, που πέρασε ως όρος μέχρι και στους New York Times; Πράγματι, η εξουσία είναι το ισχυρότερο κίνητρο για να τους κρατήσει ενωμένους. Oμως, αυτοί δεν είναι ΠΑΣΟΚ και αυτός, ο Τσίπρας, δεν είναι Ανδρέας Παπανδρέου.
Στη δεύτερη περίπτωση, το αποτέλεσμα θα ήταν η ακυβερνησία. Με τη Βουλή να πρέπει να εκλέξει πρόεδρο προτού διαλυθεί, για να πάμε σε δεύτερες εκλογές, αναρωτιέμαι ποιος θα καθόταν να ασχοληθεί με τους ανοικτούς λογαριασμούς μας στην Ευρώπη.
Να, λοιπόν, γιατί σε εμένα δεν κάνει ουσιαστική διαφορά προς τα πού θα κλίνει η απάντηση στο ερώτημα που εξετάζω. Είτε με αυτοδυναμία είτε χωρίς, ο ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) θα την κάνει τη ζημιά του. Και μόνο ότι θα είναι το πρώτο σε ψήφους κόμμα αρκεί για να εκτοξευθούν στα ύψη οι πιθανότητες του ατυχήματος...
Θλιβερό τέλος
Κατεβαίνοντας χθες στο κέντρο, είδα για πρώτη φορά αφίσα του προέδρου Καρατζαφέρη (των offshore) σε προεκλογικό περίπτερο στη Σταδίου. Δείχνει τελείως φουκαράς. Ποζάρει με το κακομοίρικο πληγωμένο χαμόγελο που θέλει να πει «υπάρχω ακόμη», φορά ένα παλιομοδίτικο μπεζ κοστούμι (μα ποιος φορά σήμερα μπεζ;) και κρατά επιδεικτικά ένα απλό στυλό Bic. Στον καρπό του άλλου χεριού, εξίσου επιδεικτικά, προβάλλει ένα κοινό ρολόι Swatch. Το θλιβερότερο όλων όμως είναι το άψογα βαμμένο μαλλί: σαν να κοιτάζεις τα αποκαΐδια ενός σπιτιού που ισοπεδώθηκε και να βλέπεις, π.χ., ένα παιδικό καρεκλάκι ή, καλύτερα, τη λεκάνη της τουαλέτας ανέπαφη...
Το γνήσιο ΠΑΣΟΚ
Η Ναόμι Κλάιν στηρίζει Τσίπρα, πληροφορούμαι από ένα μονόστηλο και αναρωτιέμαι γιατί άραγε δεν χτυπούν οι καμπάνες πανηγυρικά. Πολύ φυσικό είναι, αφού εκείνος την είπε κάποτε Ναόμι Κάμπελ, οπότε οφείλει και εκείνη να ανταποδώσει κάπως τη φιλοφρόνηση. Το ενδιαφέρον είναι ότι η Καναδή στηρίζει και την υποψηφιότητα του Ηλία του Λιβάνη, του ομώνυμου εκδοτικού οίκου. Ετσι, χάρη στη Ν. Κλάιν και στις δημόσιες σχέσεις της, έμαθα ότι ο υιός του φοβερού και τρομερού, του σχεδόν μυθικού Αντώνη του Λιβάνη, του εξ απορρήτων συνεργάτη του Α. του Παπανδρέου, βάζει υποψηφιότητα με τον ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ). Απορώ πώς μου είχε ξεφύγει τέτοιο σπουδαίο γεγονός! Πρώτον, επειδή, όταν ένα γόνος Λιβάνη πολιτεύεται με τον Τσίπρα, περιττεύει κάθε άλλη απόδειξη για να αναγνωρίσουμε ότι το γνήσιο ΠΑΣΟΚ του 2015, αυτό δηλαδή που εκφράζει γνησίως την πασοκαρία, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) - ούτε το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου είναι ούτε και το «Κιδησό» του παιδιού ή όπως αλλιώς ονομάζει το καινούργιο παιχνίδι του. Δεύτερον, επειδή για την περίπτωση της υποψηφιότητας Ηλ. Λιβάνη αξίξει πράγματι να τεθεί το θεμελιώδες ερώτημα: «Το ξέρει ο πατέρας του;».
(Στην φωτογραφία : Η Αντζελα Γκερέκου-Βοσκοπούλου αυτομόλησε στη Ν.Δ. και, επίσης, (άσχετο, αλλά...), χάσαμε και την Ανίτα Εκμπεργκ. Ομως, ιδού! Η αειθαλής Ροδούλα Ζήση, που άφησε εποχή στην ιστορία του κοινοβουλευτισμού εν Ελλάδι χάρη στις πολύχρωμες εμφανίσεις της, προσθέτει το πολιτικό βάρος της στο «Κιδησό» του Γεωργάκη. Να της αφιερώσουμε λοιπόν τους στίχους που έγραψε ο Λάρκιν για το αργυρούν ιωβηλαίο της Ελισάβετ, ελαφρώς παρηλλαγμένους για την περίπτωσή της: «In times when nothing stood / But worsened, or grew strange, / There was one constant good: / Rodoula did not change».)
