Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει
Τάκης Θεοδωρόπουλος
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Ο Ρoΐδης περιγράφει την ακαμψία της ορθόδοξης εκκλησίας αναφερόμενος στις επιθέσεις που δέχθηκε η Θεωρία της Εξέλιξης από το Βατικανό.
Και συμπεραίνει πως η δική μας Eκκλησία δεν πρόκειται ποτέ να επιτεθεί στον Δαρβίνο διότι η θεωρία του δεν θίγει καμία από τις αποφάσεις της Ιεράς Συνόδου που έγινε στη Νίκαια το 325 μ.Χ. Επαιρόμεθα ότι εμείς δεν είχαμε ποτέ Ιερά Εξέταση, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι η Ιερά Εξέταση αποτελούσε πρόοδο σε σχέση με τον μεσαιωνικό τρόπο αντιμετώπισης των αιρετικών, όταν τους έστελναν στην πυρά διά βοής επειδή είδαν μπροστά τους μια μαύρη γάτα. Ο ελληνισμός δεν γνώρισε Αναγέννηση, δεν γνώρισε όμως ούτε τη Μεταρρύθμιση, ούτε την Αντιμεταρρύθμιση και τους θρησκευτικούς πολέμους που όργωσαν την ευρωπαϊκή Ιστορία και υπήρξαν τα ψυχολογικά ερείσματα για τη σύγχρονη αποϊδεολογικοποίηση των κοινωνικών αγώνων. Εντός τόπου αλλά εκτός χρόνου ο ελληνισμός παλεύει πάντα να κρατήσει ένα μυχό αναλλοίωτο και διατηρεί το δικαίωμα στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα να συμπεριφέρεται με όρους μεσοπολέμου - ιδεολογικούς, πολιτικούς, κοινωνικούς.
Και συμπεραίνει πως η δική μας Eκκλησία δεν πρόκειται ποτέ να επιτεθεί στον Δαρβίνο διότι η θεωρία του δεν θίγει καμία από τις αποφάσεις της Ιεράς Συνόδου που έγινε στη Νίκαια το 325 μ.Χ. Επαιρόμεθα ότι εμείς δεν είχαμε ποτέ Ιερά Εξέταση, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι η Ιερά Εξέταση αποτελούσε πρόοδο σε σχέση με τον μεσαιωνικό τρόπο αντιμετώπισης των αιρετικών, όταν τους έστελναν στην πυρά διά βοής επειδή είδαν μπροστά τους μια μαύρη γάτα. Ο ελληνισμός δεν γνώρισε Αναγέννηση, δεν γνώρισε όμως ούτε τη Μεταρρύθμιση, ούτε την Αντιμεταρρύθμιση και τους θρησκευτικούς πολέμους που όργωσαν την ευρωπαϊκή Ιστορία και υπήρξαν τα ψυχολογικά ερείσματα για τη σύγχρονη αποϊδεολογικοποίηση των κοινωνικών αγώνων. Εντός τόπου αλλά εκτός χρόνου ο ελληνισμός παλεύει πάντα να κρατήσει ένα μυχό αναλλοίωτο και διατηρεί το δικαίωμα στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα να συμπεριφέρεται με όρους μεσοπολέμου - ιδεολογικούς, πολιτικούς, κοινωνικούς.
Το ισχυρό υπόβαθρο της ψυχολογικής ακαμψίας βαραίνει στη νοοτροπία μας περισσότερο απ’ οποιαδήποτε διάθεση συμμετοχής μας στον σύγχρονο κόσμο. Ο λόγος στον Γάλλο ταξιδιώτη Εντμόν Αμπού, ο οποίος έρχεται στη χώρα μας στα μέσα του 19ου αιώνα και παραθέτει επεισόδιο που συνέβη σε χωριό της Μεσσηνίας, αν δεν κάνω λάθος. Φτάνοντας εκεί και βλέποντας τον τρόπο με τον οποίο φτιάχνουν τα μεταξωτά τους, δείχνει έναν απλούστερο και συντομότερο τρόπο παρασκευής. Οπως λέει ο Αμπού όλοι τους ενθουσιάζονται. Η είδηση περνάει από στόμα σε στόμα, παππούδες, πατεράδες, θείοι, ανίψια και ξαδέλφια συγκεντρώνονται στην πλατεία του χωριού και συζητούν με ενθουσιασμό τον νεωτερισμό. Την επομένη απλώς το έχουν ξεχάσει και συνεχίζουν να παράγουν το μετάξι με τον τρόπο που το παρήγαν ώς την παραμονή. Η ψυχολογική ακαμψία υπήρξε ισχυρότερη από την ευφυΐα της αντίληψής τους.
Ο Αμπού είναι γνωστό ότι δεν μας χαρίζεται στα γραπτά του, όμως δεν λέει ψέματα. Το επεισόδιο που περιγράφει καθώς και η ακινησία της Ορθόδοξης Εκκλησίας που καταγράφει ο Ροΐδης δίνουν το ψυχολογικό στίγμα των αναστολών της ελληνικής κοινωνίας, της άρνησής της να αλλάξει, να μεταμορφωθεί, ακόμη και όταν αντιλαμβάνεται πως οι υπάρχοντες τρόποι της οργάνωσής της έχουν πτωχεύσει. Είναι απορίας άξιον πώς μέσα στους έξι μήνες που μας χωρίζουν από το περασμένο καλοκαίρι η ελπίδα ότι επώδυνα και βασανιστικά θα καταφέρναμε να σταθούμε στα στραβοκάνια μας, έχει μεταφρασθεί σε απελπισία. Στις αρχές του 2015 η Ελλάδα βρίσκεται στη χειρότερη θέση από την ημέρα που άρχισε η κρίση. Χειρότερη ακόμη γιατί και ό,τι εμφανίζεται ως εναλλακτική λύση και ρήξη, στην πραγματικότητα υπόσχεται για μια ακόμη φορά ρήξη με τον χρόνο, αναστολή της μεταμόρφωσης, επιστροφή, σαν τους χωρικούς της Μεσσηνίας στους γνωστούς τρόπους παραγωγής. Η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ, η καθαρεύουσα της αρχαΐζουσας Αριστεράς με την οποία προσπαθούν να αναλύσουν το περίπλοκο παρόν δεν είναι τυχαία. Κλείνει το μάτι στην ψυχολογική ακαμψία της ελληνικής κοινωνίας.
Απορίας άξιον ή μήπως μια προδιαγεγραμμένη πορεία, μια προαναγγελθείσα ήττα για την οποία εργάστηκαν με συνέπεια οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου; Διότι με εξαίρεση όσους πιστεύουν πως το ΚΚΕ είναι η μόνη δύναμη εκσυγχρονισμού της ελληνικής κοινωνίας -είναι και λίγο θέμα ψυχικής υγείας- όσοι πραγματικά πιστεύουν ότι η Ελλάδα ναι μεν δεν πεθαίνει, αλλά ψυχορραγεί εις το διηνεκές είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους στις λεγόμενες «φιλοευρωπαϊκές» δυνάμεις της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς. Αυτές διαχειρίστηκαν την κρίση με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ανέλαβαν το κόστος της προσαρμογής, κράτησαν τη χώρα στην ΟΝΕ, αλλά η χώρα παραμένει όμηρος της ψυχολογικής της ακαμψίας. Φταίει η ατολμία πολιτικών όπως ο Παπανδρέου, ο Σαμαράς ή ο Βενιζέλος, που μιλούν σαν να έχουν πάντα κάτι άλλο στο μυαλό τους απ’ αυτό που σου λένε; Φταίει το βαθύ ελληνικό κράτος, οι άθλιοι συνδικαλιστές και οι αρουραίοι της διοίκησης, όσες και όσοι στελεχώνουν τους κομματικούς μηχανισμούς που κρατούν δέσμιους ακόμη και όσους πολιτικούς θέλουν κάτι να αλλάξουν; Πάντως όχι μόνον δεν τόλμησαν, αλλά έπαιξαν και όλο τους το κεφάλαιο στην ψυχολογική ακαμψία διακηρύσσοντας urbi et orbi πως αν περνούσε από το χέρι τους τίποτε δεν θα άλλαζε, όμως τι να κάνουμε, προκειμένου να μας δώσουν τα χρήματα πρέπει να τους υπακούσουμε. Είχαν αυτοί ένα «ελληνικό» σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης; Κι αν είχαν δεν το μάθαμε ποτέ. Για τη δημιουργία του «αντιμνημονιακού μετώπου» και τους κινδύνους απομόνωσης της χώρας που συνεπάγεται η επικράτησή του ευθύνονται εξίσου με τους αντιπάλους τους: η μεταρρυθμιστική τους δειλία εδραίωσε την πεποίθηση πως για την κρίση φταίνε τα μνημόνια και όχι η κρίση για τα μνημόνια. Κατέστρεψαν τη διοίκηση, αλλά τις διαδικασίες δεν τις άλλαξαν. Οι σφραγίδες τους εξακολουθούν να υπηρετούν το σαδιστικό, αναίσχυντο βαθύ ελληνικό κράτος.
«Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Απλώς ψυχορραγεί εις το διηνεκές αφού δεν μπορεί να αναγεννηθεί επειδή ποτέ δεν πεθαίνει. Μη νομίζετε πως η «Κόλαση» που μας υπόσχονται θα διαθέτει πιρούνια, διαβολάκια και καζάνια που θα βράζουμε. Θα μοιάζει απελπιστικά με αυτό που ζούμε τώρα, μια παρατεταμένη εκκρεμότητα, μια παρατεταμένη ανασφάλεια και το κυριότερο μηδέν δημιουργία. Γιατί πολύ απλά δημιουργία χωρίς κάποια, έστω αμυδρή, αντίληψη του μέλλοντος δεν υπάρχει.
