Φαντάσματα του Εμφυλίου
Στέφανος Κασιμάτης
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
«Η δικιά μας γενιά τη χώρα δεν θα την παραδώσει στην Αριστερά. Δεν πρόκειται να τους αφήσουμε, ό,τι κι αν είναι εκείνο το οποίο πρέπει να κάνουμε. Ο,τι υπερασπίστηκαν οι παππούδες μας γενναία με τα όπλα, θα το υπερασπιστούμε εμείς με την ψήφο μας την Κυριακή. Δεν θέλω να ξεγελιέστε, δεν διαλέγετε ούτε ένα κόμμα, ούτε ένα οικονομικό πρόγραμμα. Η επόμενη Κυριακή είναι μια τεράστια ιδεολογική σύγκρουση. Είναι η σύγκρουση ανάμεσα σε δύο κόσμους: ανάμεσα στον κόσμο της ελευθερίας και της πατρίδας, ανάμεσα στις αξίες της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας που εκπροσωπούμε εμείς και στον ισοπεδωτισμό που εκπροσωπεί η Αριστερά. Δεν θα νικήσει η Αριστερά την επομένη Κυριακή».
Παρέθεσα αυτούσιο το επίμαχο απόσπασμα από ομιλία του Μάκη Βορίδη, εξαιτίας του οποίου ο Π. Σκουρλέτης του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) κατηγόρησε τη Ν.Δ. για εμφυλιοπολεμική μισαλλοδοξία. Διαβάστε το και κρίνετέ το όπως νομίζετε. Υστερα, όμως, θυμηθείτε ποιος χαρακτήρισε, σε δημόσια ομιλία του, λάθος τη συνθήκη της Βάρκιζας του 1945 και, επίσης, ποιος επικαλείτο μέχρι προχθές τα εβδομήντα χρόνια από τη χαμένη ευκαιρία της Αριστεράς τον Δεκέμβριο του 1944, προκειμένου να συγκινήσει το ΚΚΕ. Δεν είναι μυστικό: πρόκειται για το αφεντικό του Σκουρλέτη: ο Αλέξης Τσίπρας.
Αυτό που προκύπτει σαφέστατα από την υποκριτική ενόχληση του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) δεν είναι κάτι καινούργιο. Πρόκειται για την αντίληψη που επέβαλε η Αριστερά από το 1981 και έπειτα -και την επέβαλε, δυστυχώς, σε μεγάλα στρώματα της κοινωνίας- ότι ο Εμφύλιος ήταν αγώνας «καλός» από την πλευρά των ηττημένων, ενώ ήταν «κακός» από την πλευρά των νικητών. Ετσι, μεγάλο μέρος της κακομαθημένης από τον λαϊκισμό και καλοζωισμένης από τον καταναλωτισμό κοινωνίας μας έχει φθάσει να ζει μέσα στην εξής γελοία αντίφαση: να απολαμβάνει τα Χριστούγεννα στο Γκσταντ, κοροϊδεύοντας τους εφοπλιστές, ενώ την ίδια ώρα λυπάται που ηττήθηκαν οι κομμουνιστές στον Εμφύλιο και η Ελλάδα έχασε την «ευκαιρία» να ζήσει τουλάχιστον τέσσερις δεκαετίες κομμουνιστικής τυραννίας. Ο προεκλογικός καβγάς με αφορμή τη δήλωση Βορίδη, απλώς τη φέρνει στην επιφάνεια.
*: Από μια πλευρά έχουν κάποιο δίκιο. Υπό την έννοια ότι δεν μας δόθηκε η ευκαιρία, όπως στις τέως κομμουνιστικές χώρες της Ευρώπης, να εξάγουμε μαφιόζους και πόρνες. Αλλωστε, η πρόσφατη επικαιρότητα δείχνει ότι και στους δύο τομείς παραγωγής δεν υστερούμε καθόλου...
Της φυλακής τα σίδερα
Από τη νέα υπόθεση Βλαστού που έσκασε το Σαββατοκύριακο, μου προέκυψε μια απορία. Βεβαίως, η αξία της ανθρώπινης ζωής είναι αναπαλλοτρίωτη και τα λοιπά, ακόμη και αν πρόκειται για την αξία της ζωής του Βλαστού, του Στεφανάκου, του Σκαφτούρου και των λοιπών καθαρμάτων του κύκλου τους - έστω και αν ο σεβασμός στην αξία αυτή έχει σημαντικό κόστος για το ελληνικό κράτος. Εντούτοις, δεν βλέπω πώς θα επλήττετο η αναπαλλοτρίωτη αξία στην περίπτωση του Βλαστού, αν, αντί να ασχολείται με τη διοίκηση των φυλακών Κορυδαλλού και της εγκληματικής συμμορίας του, έσπαζε κοτρώνες σε ένα νταμάρι με αλυσίδες στα πόδια. Τουλάχιστον δεν θα βαριόταν, όπως παραπονέθηκε στην εξαδέλφη του: «και τι να κάνω όλη μέρα εδώ μέσα;»...
Ο παρ’ ολίγον πρωθυπουργός
Η υπόθεση που προανέφερα, αναδεικνύει και ένα ζήτημα ανέκαθεν γνωστό, το οποίο όμως τώρα τίθεται με όρους που τονίζουν τη σημασία του: ότι το Σωφρονιστικό Σύστημα (ίσως ο πιο πετυχημένος ευφημισμός στο ελληνικό κράτος...) είναι, στην πραγματικότητα, σχολή εγκλήματος. Το δείχνει το γεγονός ότι ακόμη και ένας αδάμας της ηθικής και, βεβαίως, του σοσιαλισμού (θύμα αισχρής σκευωρίας, θυμίζω), όπως ο Ακης ο Τσοχατζόπουλος, παρασύρθηκε στο κύκλωμα της εγκληματικής οργάνωσης! Προφανώς, ισχύει και γι’ αυτόν το ρηθέν υπό του Βλαστού: και τι να έκανε όλη μέρα εκεί μέσα;
Δεν κατάλαβε
Ο καθένας σε αυτή τη ζωή δικαιούται -που λέει ο λόγος- μια ευκαιρία, ίσως και δύο ή τρεις. Σίγουρα, πάντως, όχι δεκαπέντε...
Ο Γιώργος (του γνωστού Κινήματος) δήλωσε, προς τιμήν του, ότι στις εκλογές του 2009 «δεν είχα καμία αληθινή ενημέρωση για την κατάσταση της οικονομίας». Θα του άξιζε, βέβαια, μεγαλύτερη τιμή αν έλεγε την αλήθεια: ότι δεν είχε καταλάβει τίποτε για την κατάσταση της οικονομίας. Διότι, αν θυμάμαι καλά, αρχές Σεπτεμβρίου του 2009, δηλαδή μόλις ένα μήνα προ των εκλογών, επισκέφθηκε την Τράπεζα της Ελλάδος μαζί με τη Λούκα Κατσέλη και τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, όπου ο τότε διοικητής της Γ. Προβόπουλος τους εξέθεσε πλήρως την κατάσταση της οικονομίας. Συμβαίνει να γνωρίζω μάλιστα ότι την επομένη της ενημέρωσης, στενός συνεργάτης του Γιώργου τηλεφώνησε στον Προβόπουλο και του ζήτησε, με πάσα σοβαρότητα, να επαναληφθεί η συνάντηση, γιατί από το ένα αυτί του Γιώργου είχαν μπει, από το άλλο είχαν βγει. Ατυχώς, οι πιέσεις της προεκλογικής περιόδου δεν το επέτρεψαν. Γιατί όμως λέω «ατυχώς», αφού και πάλι δεν θα καταλάβαινε; Μήνες αργότερα, στο Νταβός, αντελήφθη ποια ήταν η κατάσταση.
Ο μπάρμπας και η ποίηση
Δόξα και τιμή στον αγαπητό αναγνώστη Γ. Κ., ο οποίος μου έστειλε την ποιητική συλλογή του μπαρμπα-Φώτη Κουβέλη «Τοπογραφικό σημείο» (Εκδ. Τύμφη, Αθήνα 1973). Η ανάγνωσή της ήταν μια σχετική δοκιμασία, αφενός λόγω του ύφους (κλαψιάρικος και ηρωικός λυρισμός της ήττας) και αφετέρου λόγω των παρενεργειών του (με έπαιρνε ο ύπνος στην πολυθρόνα, έπεφτε το φλιτζάνι του καφέ στο πάτωμα κ.λπ.). Εκτός από τις φωνές των διακεκριμένων ποιητών της Αριστεράς (Αναγνωστάκης, Λειβαδίτης, Καρούζος κ.ά.), αναγνωρίσιμη μέσα στην ποίηση του μπαρμπα-Φώτη είναι και η φωνή του Σεφέρη. Το τελευταίο δυστυχώς δεν με εκπλήσσει καθόλου: ανέκαθεν με έπαιρνε ο ύπνος όποτε άκουγα την ιστορική ηχογράφηση της Lyra, όπου ο ίδιος ο Σεφέρης διαβάζει τα ποιήματά του...
(Στην φωτογραφία : Δήμαρχοι ελληνικών πόλεων και άλλες προσωπικότητες, με επικεφαλής την εκθαμβωτική κ. Πατούλη σε ρόλο εγχώριας Αλαμουντίν, έκαναν έξω από το Μουσείο της Ακροπόλεως ένα happening που θύμιζε Ανάσταση, αλλά οι ίδιοι το ονόμασαν «διαμαρτυρία», με σκοπό την επιστροφή των Ελγινείων. Εννοείται ότι το Βρετανικό Μουσείο τα έκανε πάνω του...)
