Ένας «άλλος κόσμος» δεν είναι εφικτός
Τάσος Τέλλογλου
(Πηγή : http://www.protagon.gr)
Ενώ η ΝΔ έχει πετάξει «λευκή πετσέτα» στο ρινγκ και καμώνεται ακόμα πως μπορεί να κερδίσει τις εκλογές, την ώρα που τα στελέχη της απλά διαπιστώνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει (ακόμα) αυτοδυναμία, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ορκίζεται στην ιδεολογική καθαρότητα του προγράμματος που θα εφαρμόσει.
Η μόνη ελπίδα της χώρας είναι οι άνθρωποι από όλους του χώρους που πιστεύουν στις δικές μας μεταρρυθμίσεις, όχι εκείνες που μας επιβάλλουν και τους «κοροϊδεύουμε» ότι δήθεν τις υλοποιούμε, αλλά οι αλλαγές που θα δημιουργήσουν δυνατούς θεσμούς, ανταγωνιστική οικονομία και μια στοιχειώδη εμπιστοσύνη ανάμεσα σε εκείνους που διοικούν και σε αυτόν που διοικείται.
Η ΝΔ, λοιπόν, τρεις μέρες πριν από τις εκλογές έχει χάσει. Όλα τα δημοσκοπικά δεδομένα δείχνουν ότι η διαφορά της με τον ΣΥΡΙΖΑ παγιώνεται, αν δεν διευρύνεται. Η ήττα της είναι πολιτική ήττα εκείνων που «σήκωσαν» τη σημαία των μεταρρυθμίσεων χωρίς να πιστεύουν σε αυτές, απόδειξη ο ανασχηματισμός του περασμένου Ιουνίου. Δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά το γεγονός ότι ελάχιστα στελέχη της υπερασπίσθηκαν δημόσια, στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, τις αλλαγές των τελευταίων διόμιση ετών ως δικές τους αλλαγές και όχι μέτρα που επιβλήθηκαν από την τρόικα. Δεν μπορείς να κερδίσεις εκλογές όταν όλη η κυβερνητική δουλειά διόμισι χρόνων παρουσιάζεται ως προϊόν εξωτερικού καταναγκασμού, ο κόσμος αποτιμά το γεγονός ότι λες πως στο επιβάλανε.
Από την άλλη πλευρά, η ΝΔ ίσως ανεβάσει τα ποσοστά της του 2012, έστω οριακά, πράγμα που σημαίνει ότι ο «μικρός εταίρος» του κυβερνητικού συνασπισμού, το ΠΑΣΟΚ, και ο ακόμα μικρότερος (υπήρχε και αυτός), η ΔΗΜΑΡ, θα πληρώσουν τον εκλογικό λογαριασμό. Μία εξήγηση, εντελώς προσωπική, είναι ότι τα δύο αυτά κόμματα σε υπερθετικό βαθμό χρησιμοποίησαν το επιχείρημα ότι «τι να κάναμε, έπρεπε να σωθεί η χώρα για αυτό ψηφίζαμε τους εφαρμοστικούς νόμους». Δεν ψηφίζεις ένα κόμμα που επί 4,5 χρόνια (το ΠΑΣΟΚ) και 1 (η ΔΗΜΑΡ) επιχειρηματολογεί στη βάση αυτή, ενώ προστατεύει ειδικά συμφέροντα από τους κτηνοτρόφους ως τους διεφθαρμένους συνδικαλιστές των λαϊκών αγορών. Θα ήταν πιο ειλικρινές αν έλεγαν ότι ήθελαν να σώσουν τη χώρα από «τον εαυτό της», τον κακό εαυτό της. Αυτόν που εκφράζει σε πολλές πλευρές της παροχολογικής και ανεύθυνης πολιτικής του ο προγραμματικός λόγος του κόμματος που προηγείται, του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν θα καμωθεί ότι υλοποιεί μεταρρυθμίσεις, αλλά τις αποκηρύσσει και τις καταγγέλλει.
Στην Πάτρα, ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε ότι δεν θα δεχθεί εγγυητές της πολιτικής της τρόικας στην κυβέρνησή του, εμμένοντας στο άμωμο του προγραμματικού του λόγου. Μακάρι να βγει αυτοδύναμος, για να μπει με τους δικούς του στο δωμάτιο της Leipziger Strasse (γερμανικό υπουργείο Οικονομικών), χωρίς πολιτικά αλλοθι. Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το έκρυψε, θεωρεί έναν «άλλο κόσμο εφικτό». Δεν έχει παρά να δοκιμάσει. Μόνος του ή ακόμα καλύτερα με τους ΑΝΕΛ. Αν συμμαχήσει άλλος μαζί του για ζήτημα άλλο πλην της διαπραγμάτευσης, θα «ξηλώνει» ό,τι λογικό υιοθέτησε η προηγούμενη διακυβέρνηση (ό,τι έμεινε όρθιο από τη μεταρρύθμιση Διαμαντοπούλου, ό,τι έφτιαξε ο Μητσοτάκης στο δημόσιο) με τις ευλογίες όσων θεωρήσουν ότι «για να σωθεί η χώρα» θα συμμαχήσουν μαζί του. Η χώρα δεν χρειάζεται συμμαχίες για να αντιδρά στις προτάσεις των ξένων, αλλά για να κάνει τις δικές της προτάσεις που θα την αλλάξουν και θα την κάνουν «κανονική», «ευρωπαϊκή», με μια διοίκηση που μετράει και μετριέται. Η πολιτική δύναμη που θα νικήσει την Κυριακή δεν είναι έτοιμη για αυτό και στήριξε την επικράτησή της στη δειλία εκείνων που εκπροσωπούσαν τον «άλλο κόσμο». Διότι η αναμέτρηση αφορά πράγματι δύο κόσμους. Μόνο που ο ένας δεν υπάρχει.
