Από το Μυστήριο
Η άτακτη υποχώρηση των συνδικαλιστών της ΔΕΗ μετά την απόφαση του Δικαστηρίου να κηρύξει την απεργία τους παράνομη και καταχρηστική, και η άμεση άρση των κινητοποιήσεών τους, ήταν αν μη τι άλλο πρωτοφανής.
Πρωτοφανής, γιατί άπαντες είχαν προεξοφλήσει ότι οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ ήταν αποφασισμένοι να φθάσουν τα πράγματα στα άκρα, και ότι ήταν αποφασισμένοι να πουλήσουν ακριβά το τομάρι τους. Αντ’ αυτού είδαμε να την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια με τον πρώτο πυροβολισμό.
Ακόμη και αν η ΓΕΝΟΠ υπάκουσε στις εντολές του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει τους δικούς του λόγους να σταματήσει προσωρινώς η απεργία για να μην εξαγριωθεί η κοινωνία από τις διακοπές ρεύματος, τόσο η ουσία, όσο και οι εντυπώσεις παραμένουν. Η άλλοτε κραταιά ΓΕΝΟΠ υποχώρησε ατάκτως.
Η ΓΕΝΟΠ που επί τρεις δεκαετίες κατέβαζε τους διακόπτες κατά το δοκούν ταλαιπωρώντας εκατομμύρια Έλληνες, η ΓΕΝΟΠ που έχει βγάλει βουλευτές και υπουργούς, η ΓΕΝΟΠ που έκανε ταξίδια εις τας Ευρώπας και τον κόσμο με τις επιχορηγήσεις της ΔΕΗ, ήτοι ημών των κορόιδων.
Ανεξάρτητα από το δίκαιο ή μη των αιτημάτων των απεργών της ΔΕΗ, το γεγονός είναι ένα. Για ακόμη μία φορά συνδικαλιστική οργάνωση υποχώρησε με την ουρά στα σκέλια ενώπιον της «αποφασιστικότητας» των μνημονιακών κυβερνήσεων. Πριν την ΓΕΝΟΠ «είχαν σπάσει τα μούτρα τους» όλες σχεδόν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που εκπροσωπούν επαγγελματικές ομάδες. Δάσκαλοι, καθηγητές, δικηγόροι, ιατροί, ταξιτζήδες, δημόσιοι υπάλληλοι κλπ…
Τι φταίει για τις απανωτές ήττες του συνδικαλιστικού κινήματος; Ενδεχομένως να επικρατεί στις αποφάσεις των απεργών ο φόβος της απόλυσης σε περίπτωση που αποφασιστεί η επιστράτευση, ο οποίος φόβος παλιότερα ούτε θα περνούσε από το μυαλό τους. Ίσως να ευθύνεται και η οικονομική αιμορραγία που προκαλεί η παρατεταμένη απεργία στους απεργούς. Σίγουρα όμως έχει να κάνει και με την αποξένωση της βάσης των εργαζομένων από την ηγεσία των συνδικαλιστικών οργανώσεων, οι οποίες έχουν εξελιχθεί πια σε επαγγελματικές ελίτ έχοντας χάσει την επαφή με την πραγματικότητα και τις ανάγκες των εργαζομένων. Η βάση δεν υπακούει τις εντολές της ηγεσίας με αποτέλεσμα οι όποιες κινητοποιήσεις να είναι καταδικασμένες εκ των προτέρων σε αποτυχία.
Ο όρος «συνδικαλιστής» είναι πια πλήρως απαξιωμένος στις συνείδηση της κοινωνίας που αντιμετωπίζει όλους τους συνδικαλιστές συλλήβδην ως «πουλημένους» και διαφθαρμένους. Και η κοινωνία έχει αυτήν την φορά δίκιο, πολύ δίκιο. Η ταύτιση των συνδικαλιστών με την ακινησία και τη στασιμότητα, και κυρίως η εμμονή για την προάσπιση των δοτών κεκτημένων έχει εξαγριώσει τους πολίτες.
Η επιλογή της επιστράτευσης των απεργών εξυπηρετεί βέβαια όλα τα μέρη. Την εκάστοτε κυβέρνηση προκειμένου να επιδείξει «πυγμή» και «μαγκιά» στην κοινωνία. Τους συνδικαλιστές γιατί αποτελεί εύσχημη δικαιολογία για την υποστολή της σημαίας της «επανάστασης» ούτως ώστε να μην χαρακτηρισθούν «προδότες» και «ηττοπαθείς».
Το μόνο βέβαιο είναι ότι το πανίσχυρο συνδικαλιστικό κίνημα της δεκαετίας του ’80 και του ’90 αποτελεί πια παρελθόν. Η πτώση του ακολούθησε την αντίστοιχη πτώση των αντίστοιχων κινημάτων στην Ευρώπη με τη συνήθη ελληνική χρονοκαθυστέρηση των δύο δεκαετιών.
Τα Σέβη μου.
ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ
