Το «Ποτάμι» και η Χρυσή Αυγή
Στέφανος Κασιμάτης
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Εχετε προσέξει τον Νίκο το Ανδρουλάκη; (Ευφωνικό νι απαγορεύεται, εφόσον μιλούμε για πασόκο...) Είναι αυτός ο νεαρός με τα γένια, το πολύ στενό μέτωπο και τα μαλλιά που φυτρώνουν μόλις ένα δάχτυλο πάνω από τα φρύδια του, τον οποίο ο Ευάγγελος ο Βενιζέλος έκανε γραμματέα (ή κάτι τέτοιο) στο ΠΑΣΟΚ. Η ύπαρξη του Ν. του Ανδρουλάκη είναι ο λόγος για τον οποίο το ΠΑΣΟΚ, με την παραδοσιακή μορφή του, είναι μοιραίο να οδηγηθεί στην ανυπαρξία. Εννοώ, δηλαδή, ότι ακούς τον Ανδρουλάκη να μιλάει, τον ακούς να εκφέρει άχαρα ένα μείγμα ξύλινης γλώσσας πασπαλισμένο με ελληνικούρες και πιάνεις τον εαυτό σου να σκέφτεται: «Αν αυτό το πράγμα είναι ό,τι καλύτερο έχει να αναδείξει από τη νεότερη γενιά το ΠΑΣΟΚ, ώστε να το έχουν κάνει γραμματέα του κόμματος, τότε το ΠΑΣΟΚ είναι ήδη ένας νεκρός οργανισμός».
Παραδόξως, ωστόσο, ο Ν. ο Ανδρουλάκης είπε την περασμένη εβδομάδα κάτι τολμηρό και ενδιαφέρον, για τα μέτρα του. Είπε ότι το «Ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη «εδράζεται στο ίδιο πλαίσιο που εδραζόταν και η Χρυσή Αυγή». Οπως ήταν αναμενόμενο, έπεσαν όλοι επάνω του να τον φάνε, διότι, σύμφωνα με την κρατούσα πολιτική ορθότητα, η Χ.Α. είναι αποσυνάγωγος και επομένως είναι ανοίκειο να συγκρίνουμε οτιδήποτε μαζί της. Ομως, ο Ν. ο Ανδρουλάκης, ως ένα σημείο της σκέψης του τουλάχιστον, είχε δίκιο· και αν κάτι πρέπει να του καταλογίσουμε είναι ότι, για να το πω όπως το είπε ο Τσίπρας με τα ωραία αγγλικά του για τον Μπόνο, «σεντς όνλι δε χαφ τρου. Ονλι χαφ δε τρου. Ε; Ε;»
Η μισή αλήθεια που παρέλειψε να πει ο Ανδρουλάκης είναι ότι οι πολίτες οι οποίοι αποστρέφονται ό,τι πολιτικό (σχήμα ή πρόσωπο) σχετίζεται με το σύστημα που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία και είναι έτοιμοι να δοκιμάσουν «αντισυστημικές» λύσεις, δεν είναι όλοι επιπέδου Χ.Α. Το υψηλό ποσοστό των αναποφάσιστων που καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις είναι γεμάτο από αξιόλογους ανθρώπους, οι οποίοι ευχαρίστως θα στήριζαν με την ψήφο τους μια νέα προσπάθεια. Υποψιάζομαι, μάλιστα, ότι, στην κατηγορία των ψηφοφόρων που επιλέγουν να μην πάρουν θέση, οι σοβαροί ίσως να είναι περισσότεροι από τους Νεάντερταλ και τους ψεκασμένους – διότι, στο κάτω κάτω, οι τελευταίοι έχουν ήδη ένα σωρό επιλογές για να τους εκφράσουν, ενώ οι πρώτοι δεν έχουν. Οσοι προσβλέπουν σε λύσεις έξω από το σύστημα (out of the box, για να το πούμε στα ελληνικά...) δεν είναι όλοι τους το ίδιο. Ομως, ο τόνος του Ανδρουλάκη στη συγκεκριμένη δήλωση τους εξομοιώνει όλους.
Είναι ενδιαφέρον ότι, μολονότι νέος ηλικιακά, ο Ανδρουλάκης αυτή τη διάκριση δεν την καταλαβαίνει. Ωστόσο, δεν είναι ανεξήγητο. Η αδυναμία του να καταλάβει τη διάκριση είναι ειλικρινής και αποδεικνύει τον αυτισμό των περισσότερων στελεχών του παλιού συστήματος. Οταν τοποθετεί «Ποτάμι» και Χ.Α. στο ίδιο πλαίσιο, αυτό που κάνει στην πραγματικότητα ο νεαρός γραμματέας του ΠΑΣΟΚ είναι να λέει: «Μα εσύ δεν είσαι σαν εμένα!» Εκφράζει την κατάπληξή του ο καημένος, επειδή διαπιστώνει ότι δεν είναι όλοι σαν αυτόν, να θεωρούν δηλαδή ότι είναι φυσιολογικό, αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα, να κάνεις καριέρα στο ΠΑΣΟΚ. Εύχομαι περαστικά του, αν και φοβάμαι ότι κάποιες περιπτώσεις είναι ανίατες...
Το δημόσιο και το κομματικό
Βλέπω κάποιους να δυσφορούν εντόνως, επειδή η αξιολόγηση των αποσπασμένων στα κόμματα δημοσίων υπαλλήλων δεν θα γίνεται από την υπηρεσία στην οποία ανήκουν οργανικά, αλλά από τα ίδια τα κόμματα. Θεωρούν ότι η διάκριση είναι στα όρια του εμπαιγμού για τους μη αποσπασμένους σε κόμματα υπαλλήλους, οι οποίοι θα αξιολογούνται κανονικά. Το αντίθετο είναι αυτό που ισχύει, νομίζω. Διότι έπειτα από σαράντα χρόνια διάβρωσης του Δημοσίου από τα κόμματα και κρατικοποίησης της πολιτικής, η μετάβαση από τον κομματισμό σε μια νέα, υπερκομματική οργάνωση του Δημοσίου δεν μπορεί να συμβεί από τη μια στιγμή στην άλλη. Για μεγάλο διάστημα, το Δημόσιο θα είναι υποχρεωμένο να λειτουργεί με υπαλλήλους δύο κατηγοριών: τους κανονικούς και τους κομματικούς. Αυτό που έχει σημασία για το μέλλον είναι αν θα φτιάξουμε θεσμούς, όπως π.χ. η αξιολόγηση, που θα επιτρέψουν στο κράτος, στο βάθος του χρόνου, να βασίζεται όλο και περισσότερο στους πρώτους και να περιθωριοποιεί τους δεύτερους. Μέχρι τότε, η διάκριση των εννοιών «δημόσιο» και «κομματικό» είναι το πρώτο αναγκαίο βήμα.
Βιντεοπαιχνίδια και εκπαίδευση
Ο Γιώργος πήγε σε κάποιο συνέδριο επιστημονικό, για εκπαιδευτικά θέματα, και εκεί πήρε τον λόγο για να ρωτήσει τον ομιλητή αν υπάρχει σχέση ανάμεσα στα video games και την εκπαιδευτική διαδικασία. Δικαιολογημένο το ενδιαφέρον του. Ισως επειδή του έχει μείνει πως δυσανασχετούσαν οι «φοιτητές» του στο υπουργικό συμβούλιο, τότε που τους έκανε διάλεξη για κάποιον Ινδό ο οποίος έχτιζε το σπίτι του μόνος του και άλλα τέτοια παρεμφερή θέματα, τα οποία ανέπτυσσε στα υπουργικά με σκοπό την επιμόρφωση των υπουργών του. Ποιος ξέρει; Ισως αν υπήρχαν βιντεοπαιχνίδια που θα διευκόλυναν την εκμάθηση όσων προσπάθησε μάταια να μεταλαμπαδεύσει στους υπουργούς του, μπορεί η Ιστορία να είχε εξελιχθεί με διαφορετικό τρόπο. Και όχι μόνο από τη δική του κυβέρνηση...
Ανεργος στον καπιταλισμό
Το ΚΚΕ είναι μια θρησκευτική οργάνωση εσωστρεφής, μονόχνωτη και δογματική, η οποία όμως έχει αποδείξει στη μακρά ιστορία της ότι καταλαβαίνει το συμφέρον της. Για τον λόγο αυτό μου προξενεί κατάπληξη η πρόταση νόμου που κατέθεσε στη Βουλή για την προστασία των ανέργων. Προσέξτε: επίδομα ανεργίας στο 80% του βασικού μισθού σε όλους ανεξαιρέτως χωρίς προϋποθέσεις (600 ευρώ), αναγνώριση του διαστήματος της ανεργίας ως συντάξιμου χρόνου, πλήρης περίθαλψη για τον άνεργο και την οικογένειά του, 30% έκπτωση στους λογαριασμούς (ρεύμα, νερό, τηλέφωνο) απαλλαγή ανέργων από δημοτικά τέλη, δωρεάν πρόσβαση σε βρεφονηπιακούς και παιδικούς σταθμούς, αναστολή κάθε υποχρέωσης πληρωμής δανείων, έκτακτο επίδομα 1.000 ευρώ ενόψει Πάσχα. Συγγνώμη, αλλά αν όλα αυτά ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθούν από μια αστική κυβέρνηση, τότε ποιος ο λόγος να ελπίζει κάποιος στον σοσιαλισμό; Με τέτοιες παροχές και μάλιστα εσαεί, του φτάνει και του περισσεύει να είναι επαγγελματίας άνεργος στον καπιταλισμό!
