Για αυτό χαίρεται τόσος κόσμος όταν... κλαίει ο Ολυμπιακός
Κετσετζόγλου Κώστας
(Πηγή : http://aek365.com)
@ H αλήθεια είναι πως ακόμη ζούμε στον απόηχο της υπέροχης Τετάρτης. Που ήταν υπέροχη το απόγευμα που σηκώσαμε την κούπα αλλά και το βράδυ με τον υπέροχο αργό «θάνατο» του... ονείρου. Ισως κάποιοι θα πουν γιατί ήταν υπέροχη το βράδυ, τι μας νοιάζει εμάς, γιατί ασχολούμαστε με τον Ολυμπιακό και όχι με την... Θύελλα Ραφήνας. Σεβαστές όλες οι απόψεις. Ελευθερία έχουμε. Οποιος θέλει χαίρεται. Πολύ ή λίγο. Οποιος θέλει δεν χαίρεται. Οποιος θέλει δεν βλέπει καν τον αγώνα ή ακόμη και στεναχωριέται γιατί ο Ολυμπιακός είναι ομάδα που έχει έδρα στην Ελλάδα και προσφέρει βαθμούς στη βαθμολογία της ΟΥΕΦΑ και μπλα μπλα κτλ. Το «ελευθερία έχουμε» ισχύει βέβαια για εδώ γιατί όπως θα έχετε καταλάβει διαβάζοντας επαγγελματίες δημοσιογράφους - ολυμπιακογράφους ή απλούς φιλάθλους του παρά λίγο συμμετέχοντα στους 8 το να θέλεις να αποκλειστεί η ομάδα του Πειραιά θεωρείται για αυτούς αδίκημα, απόδειξη κόμπλεξ ίσως και έγκλημα κατά της Ελλάδος που έλεγε και μια ψυχή για μια άλλη. Σύμφωνα με την λογική τους όπως φαίνεται από αυτά που διαβάζουμε θα έπρεπε όλοι να παρακαλάμε να περάσει ο Ευρωθρύλος και να μην κάνουμε μνημόσυνο με ξένα κόλυβα. Εμάς όμως μας αρέσουν τα κόλυβα αυτά, τα ξένα. Γιατί στην Ελλάδα και την «δολοφονία» και την κηδεία και το μνημόσυνο του ποδοσφαίρου το έκαναν αυτοί. Ομως εκεί έξω εδώ και πολλά πολλά χρόνια απονέμεται δικαιοσύνη με απλό ποδοσφαιρικό τρόπο. Για ένα απλό λόγο. Γιατί ο διαιτητής λέγεται Κάιπερς και όχι Γιάχος και ότι βλέπει το σφυρίζει χωρίς να φοβάται πως δεν θα ξανασφυρίξει ποτέ. Και εκτός των άλλων υπάρχει και η θεία δίκη. Εκτός από τα αναρίθμητες ξεφτίλες που έχουν φάει όταν το διπλό στο Τσάμπιονς Λιγκ ήταν το απόλυτο... φετίχ είναι αλήθεια πως όποτε έχουν φτάσει κοντά στην πηγή ώστε να πιουν το νερό της έστω και μικρής διάκρισης πάντα ο καλός Θεούλης βρίσκει τον τρόπο και τους αφήνει με την πίκρα.
@ Το γκολ του Κόντε 15 χρόνια μετά παραμένει τόσο υπέροχο μέσα στην πολυπλοκότητα του και ο αποκλεισμός αυτός ο προχθεσινός χωρίς να πλησιάζει εκείνη την άγρια βροχερή ομορφιά είναι σίγουρα από τα καλύτερα που έχει συμβεί. Επειδή έζησαν το όνειρο σχεδόν ένα μήνα, διάστημα που η Μάντσεστερ αντί να βελτιώνεται κατέρρεε. Επειδή μετά το 0-3 από τον Παναθηναϊκό όλοι μα όλοι έλεγαν τουλάχιστον να περάσουμε στην Ευρώπη και δεν τρέχει τίποτα. Επειδή ο Μαρινάκης έταξε 2.000.000 πριμ για ΠΑΟ, ΠΑΟΚ και πρόκριση και κάνανε το 0 στα 3. Επειδή είναι τόσο γκαντέμηδες που ο παικταράς που τους πήρε μόνος του είναι ο μοναδικός ξένος παίκτης που το όνομα του παίζει σε δύο πολύ γνωστές διαφημίσεις ώστε η τραγωδία τους να γίνει ακόμη πιο κωμωδία με Λε ΠΑ και Ζουγανέλη. Επειδή ήταν πράγματι ιστορική ευκαιρία και μπορεί για παρηγοριά να ψελίζουν μέσα στον πόνο κάτι για του χρόνου αλλά μέσα τους ξέρουν πως είναι σχεδόν απίθανο να ξαναβρούν τόσο μεγάλη Ευρωπαϊκή ομάδα σε τέτοια χάλια. Επειδή έχουν βγάλει τόση γλώσσα, έχουν ξεφύγει τόσο πολύ που αν πέρναγαν θα μας ζάλιζαν για... μήνες. Ενώ τώρα νιώθουν... περήφανοι, πάντα τέτοια περηφάνια να έχετε, και μας λένε κομπλεξικούς. Φυσικά δεν θα τους προβληματίσει καθόλου το να ψάξουν γιατί τόσος πολύς κόσμος χάρηκε με την πίκρα τους. Κάποιοι βέβαια νορμάλ οπαδοί του Ολυμπιακού που όσο περνάει ο καιρός αυξάνονται αν κρίνω από τον ρυθμό που... αδειάζει το Καραϊσκάκη καταλαβαίνουν. Και αηδιάζουν κι αυτοί με ένα καθεστώς που γίνεται όλο και πιο προκλητικό όσο περνάνε τα χρόνια. Πήραν πρωτάθλημα με λιγότερους πόντους από τον πρώτο. Πέρυσι έσπασαν ακόμη και την παράδοση που έλεγε πως και στα πιο άγρια χρόνια της παράγκας ο τελικός κυπέλλου παίζονταν στα ίσα. Ακόμη και φέτος που πήραν το πρωτάθλημα πριν αρχίσει προκάλεσαν και πάλι είτε με καραμπινάτες εύνοιες είτε με... εξαφάνιση των διαιτητών που έπαιξαν στα λίγα ματς που δεν κατάφεραν να κερδίσουν. Προς γνώση και συμμόρφωση. Εδώ ακόμη και με τον φουκαρά τον Πανθρακικό το προηγούμενο Σάββατο στο πιο αδιάφορο παιχνίδι της χρονιάς τέσσερις μέρες πριν το ραντεβού τους με την ιστορία, που την... έστησαν ξανά την φουκαριάρα, και κάνανε χειρουργείο για να κερδίσουν και να πανηγυρίσουν το πρωτάθλημα με τους... σεκιούριτι, τους δημοσιογράφους και την περούκα του Μασάδο στα αποδυτήρια.
@ Δεν είναι μόνο πως από το 1996 έχουν κλέψει όλες τις ομάδες λίγο ή πολύ αλλά πλέον απαγορεύουν και την αντίρρηση, την διαμαρτυρία, το αντίθετο επιχείρημα. Για κάποιο λόγο που... νιαουρίζει στα κεραμίδια το παίζουν και προστάτες του προϊόντος (γέλια) και έτσι πριν ακόμη μιλήσει για Ολυμπιακό ο Βελλής ή ο Κωστούλας, που τελικά δεν μίλησε καν για αυτούς, τα μεγάλα εργαλεία της προπαγάνδας τους λοιδωρούσαν και ειρωνεύονταν τους δύο πρόεδρους που απλά έλεγαν αυτά που όλοι ξέρουμε για τις διαιτησίες και τα παραρτήματα.
@ Πως λοιπόν με όλα αυτά, που θα ήθελα... τόμους για να τα καταγράψω όλα, να μην νιώσει χαρά στα όρια της ηδονής ακόμη και ο μετριοπαθής φίλαθλος βλέποντας τον Μανιάτη να κλαίει, όπως έκλαιγαν πέρυσι τα παιδιά του Αστέρα Τρίπολης και τον Μανωλά να γίνεται σώβρακο; Πως να μη νιώσεις χαρά βλέποντας τους να αισθάνονται τόσο μικροί και αδύναμοι και να τα βάζουν με έναν διαιτητή που έπαιξε έδρα και μεγάλη φανέλα όμως καθόλου δεν διαμόρφωσε το αποτέλεσμα; Πως να μην νιώθεις ανυπομονησία για την κατάρρευση τους που η ώρα της πλησιάζει. Ακόμη κι... ο Πινοσέτ κάποια στιγμή έπεσε. Αυτά. Πάντα τέτοιες... κηδείες να κάνουν κι ας είναι τα κόλυβα ξένα. Ερχονται και τα... Ελληνικά. Κι όπως θα έλεγε κι ο Λε Πα που τον έκαναν πάλι μόδα: «ΦΙΛΑΚΙΑ».
