Από τον Μr. Turtle
Προσπαθούσα να βρω έναν τίτλο για να πλαισιώσω την απόλυτη εμπειρία που μπορεί να ζήσει ένας ποδοσφαιρόφιλος. Ίσως να μην το λέω σωστά, να πω καλύτερα ένας διψασμένος φίλαθλος που σαν το ναυαγό ψάχνει ένα ρημάδι σανίδι να πιαστεί για να σωθεί!
Να σωθεί από αυτό που τόσο πολύ αγαπά και που στην ίδια του την χώρα δεν μπορεί να δει!
Δεν θέλω να κουράσω περισσότερο, για να πω με δυο λόγια αυτό που έζησα στα τέλη του Νοέμβρη του σωτήριου έτους 2010:
BARCELONA – REAL MADRID.
Πραγματικά τα λόγια είναι περιττά να περιγράψει κάποιος πως αντιλαμβάνονται οι Καταλανοί αυτό το παιχνίδι, εκτός αν ταξιδέψεις ο ίδιος για να τα δεις με τα μάτια σου! Αυτή την τύχη την είχα (φυσικά με το ανάλογο αντίτιμο), και που άξιζε τον κόπο από όλες τις μεριές!
Όλη η πόλη ζούσε στον ρυθμό του αγώνα σαν συναυλία με ένα κοινό να κραυγάζει χωρίς να έχει ανέβει η μπάντα στην σκηνή!
Σημαίες να κυματίζουν παντού σαν να πρόκειται για εθνική εορτή, ενώ όλα τα ρολόγια στις τηλεοράσεις να μετρούν αντίστροφα μέχρι την στιγμή του αγώνα!
Με τον καιρό να ευνοεί τις βόλτες στην LA RAMBLAS μπορούσες να δεις μια πόλη όμορφη από άκρη σε άκρη όπως η ίδια που όλοι θυμόμαστε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες με το πασίγνωστο «Για την Ελλάδα ρε γαμώτο»!
Με ένα λίγο παραλλαγμένο σύνθημα βρέθηκα και εγώ εκεί «Για το ποδόσφαιρο ρε γαμώτο!».
Μια ημέρα πριν τον αγώνα, μαζί με τον κολλητό, πήγαμε στο ναό!
Φυσικά δεν μιλάω για την SAGRADA FAMILIA αλλά για το επιβλητικό CAMP NOU! Από εκεί που έχουν φορέσει την φανέλα τα μεγαλύτερα ονόματα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου κι’ όπου εκεί έχουν μάθει να τους τιμούν μέσα σε ένα βαθύπλουτο από τρόπαια μουσείο!
Σε ένα ξεχωριστό σημείο βέβαια με ιδιαίτερο φωτισμό και έμφαση διακρίνονται τα έξι κύπελλα που πήρε σε μία χρονιά!
Μέσα από μοναδικά εκθέματα, φωτογραφίες και εικόνες έβλεπες την ιστορία της ομάδας να ξετυλίγεται μαζί με την ιστορία ενός έθνους που ψάχνει εδώ και χρόνια την ανεξαρτητοποίησή του.
Ενώ η βόλτα μέσα στο γήπεδο με την μυρωδιά του φρεσκοποτισμένου γρασιδιού να κάνει ακόμα και τους πιο άσχετους από ποδόσφαιρο να θέλουν να τρέξουν και να σκοράρουν!
Η βόλτα από τα αποδυτήρια των παικτών, στην μικρή εκκλησία που βρίσκεται 15 μέτρα πριν την
έξοδο των παικτών στο γήπεδο όπως και τα σκαλοπάτια που σε οδηγούν στον αγωνιστικό χώρο, σε κάνουν ένα με τον Κρόϊφ, τον Στόϊτσκοφ, τον Μαραντόνα!
Εκεί είναι που ανάμεσα σε αυτά τα τσιμέντα κλείνεις τα μάτια σου και ονειρεύεσαι, όλα αυτά τα είδωλα να περνούν από μπροστά σου και να συνειδητοποιείς επιτέλους μετά από χρόνια γιατί έχεις αγαπήσει τόσο πολύ αυτό το άθλημα!
Η μέρα κύλησε προς το τέλος της μετά από αυτή την απίστευτη εμπειρία και βέβαια μετά την καθιερωμένη βόλτα από την μπουτίκ φύγαμε και κατά κάποια ευρώ ελαφρύτεροι!
Στον γυρισμό για το ξενοδοχείο, συνειδητοποιήσαμε ότι εκτός των άλλων η Κυριακή ήταν ημέρα εκλογών για τους Καταλανούς.
Φυσικά δεν ξέρουμε ισπανικά για να ξεχωρίσουμε δηλώσεις του τύπου «Λεφτά υπάρχουν»…
Από τα συμφραζόμενα πάντως καταλάβαμε ότι εκλέξανε ένα από τα εθνικιστικά κόμματα που το υποστηρίζει το συντριπτικό ποσοστό των Καταλανών.
Κουραστική λοιπόν η ημέρα και βέβαια τελείωσε αφού καταναλώθηκαν κάποιες μπύρες, tapas και paeja στην γεμάτη Βαρκελωνική βραδιά (ο νοών νοείτω).
Η επόμενη μέρα είναι η ημέρα του αγώνα, που αν και Δευτέρα δεν ξεχώριζε καθόλου από μια Κυριακή.
Όλοι με τις φανέλες της Barcelona να κάνουν τα ψώνια τους και γεμάτοι χαρά να περιμένουν την λατρεμένη ώρα του αγώνα, χωρίς να βγάζω τον εαυτό μου από αυτό το πανηγύρι! Ένα πανηγύρι πολυπολιτισμικό αφού έβλεπες ανθρώπους από όλες τις Ηπείρους με δεμένες τις σημαίες των χωρών τους να τραγουδάνε τον ύμνο της Barcelona.
Όλα τα κανάλια μαζεμένα με κάμερες και δημοσιογράφους στο κέντρο της πόλης παίρνανε συνεντεύξεις από απλούς πολίτες, ενώ ανάμεσα σε έναν κύκλο από περίεργους περαστικούς διακρίνονταν και κάποιοι φίλοι της Real χωρίς όμως παρατράγουδα!
Οι συνειρμοί βέβαια μου ήρθαν αυθόρμητα με εικόνα φιλάθλων του Παναθηναϊκού στο κέντρο του Πειραιά να κάνουν βόλτα ανήμερα του αγώνα!
Τα συμπεράσματα δικά σας!
Κάπως έτσι κύλησε η μέρα με την αναμονή για το μεγάλο παιχνίδι να ανεβαίνει καθώς μπαίναμε στο μετρό για το γήπεδο.
Ο καιρός κρύος και υγρός αλλά με την διάθεση στα ύψη φτάσαμε στο γήπεδο όπου ήδη οι φίλαθλοι είχαν αρχίσει τα τραγούδια.
Μπαίνοντας στο γήπεδο η φαινομενική ηρεμία έδωσε την θέση της σε ένα τρέμουλο συγκίνησης και προσμονής για κάτι μοναδικό!
Όλα αυτά βέβαια έγιναν καπνός όταν οι παίχτες μπήκαν μέσα για το ζέσταμα καθώς οι φωνές των Καταλανών σε έκαναν να μην ακούς ούτε την σκέψη σου!
Η εικόνα όμως που αντίκρυσα με την επίσημη είσοδο των ομάδων ήταν κάτι που θα μείνει βαθιά χαραγμένη μέσα μου!
90.000 άνθρωποι όρθιοι ακόμα και στα επίσημα να ζητωκραυγάζουν με όλη την δύναμη της φωνής τους ενώ τα γυαλιστερά χαρτόνια να φωτίζουν το γήπεδο σαν το ακρωτήριο Κανάβεραλ την ώρα της εκτόξευσης!
Τελικά αποδείχτηκε ότι έγιναν όχι μια ούτε δυο αλλά πέντε εκτοξεύσεις και με έκαναν έναν από τους τυχερούς που ήμουν μέσα, ενώ τα φιλαράκια που το έβλεπαν από κάποιο υπόγειο της Αθήνας σε live streaming χτύπαγαν το κεφάλι τους στον τοίχο!
Αυτά είναι πολύ λίγα μπροστά στην ζωντανή εικόνα, πιστεύω όμως ότι είναι αρκετά για να σας βάλω να σκεφτείτε σοβαρά γιατί πρέπει να το κάνετε!
Υ.Γ. Για τους κακεντρεχείς, εννοείται ότι δεν φωτογράφισα το σημείο που άφησε τα ίχνη του ο Καραγκούνης (κακό σκυλί!)
Μr. TURTLE
(Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στις 17 Δεκεμβρίου 2010)
