Το σκληρό πόκερ του φθινοπώρου
Του Αλέξη Παπαχελά
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr/)
Άνθρωποι που έχουν το συμφέρον της χώρας μας κατά νουν είναι πολύ ανήσυχοι για το φθινόπωρο. Οχι, δεν αναφέρονται στον κίνδυνο πολιτικού ατυχήματος ή στο ενδεχόμενο μιας «αστικής εξέγερσης» μη πληρωμής φόρων.
Η ανησυχία τους αφορά το μεγάλο μπρα ντε φερ μεταξύ Γερμανών από τη μία και ΔΝΤ και Αμερικανών από την άλλη.
Η ηγεσία του ΔΝΤ έχει ξεκαθαρίσει πως θα επιδιώξει μια γενναία μείωση του «επίσημου» χρέους της Ελλάδος. Η ίδια η κ. Λαγκάρντ έχει δεσμευθεί σε αυτήν την κατεύθυνση. Ποιος είναι ο κίνδυνος; Η διαγραφή χρέους προς τις ευρωπαϊκές χώρες είναι πραγματικό πολιτικό «δηλητήριο» στη Γερμανία και τις Βόρειες χώρες της Ε.Ε. Μια σχετική συζήτηση θα αναβιώσει όλο το στερεότυπο του «κακού Νότου, που δεν θέλει να αλλάξει και στο τέλος μας φεσώνει επειδή δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα».
Η ελληνική πολιτική ηγεσία πρέπει να ζυγίσει παρά πολύ προσεκτικά το αν και το πώς θα θέσει το ζήτημα. Αν λάβει για απάντηση ένα βροντερό «ΟΧΙ», είναι πολύ πιθανό να μπει σε μεγάλη περιπέτεια. Οι πολιτικές επιπτώσεις στο εσωτερικό θα είναι ανυπολόγιστες, καθώς η αντιπολίτευση θα κάνει... πάρτι. Η Ελλάδα μπορεί να βρεθεί μετέωρη γιατί ούτε το ΔΝΤ ούτε και οι ΗΠΑ διαθέτουν τα κονδύλια ή τη βούληση να καλύψουν τις ελληνικές ανάγκες σε περίπτωση που οι Γερμανοί πεισμώσουν. Και για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, η χώρα δεν έχει ακόμη φτάσει στο σημείο του πραγματικού πρωτογενούς πλεονάσματος, που θα της έδινε θεωρητικά τη δυνατότητα να εκβιάσει τους δανειστές με μια μονομερή χρεοκοπία. Το ΔΝΤ έχει εξασφαλισμένο το δικό του χρέος, που δεν διαγράφεται ποτέ. Αν η διαπραγμάτευση για τη διαγραφή επίσημου ευρωπαϊκού χρέους καταρρεύσει, οι εκπρόσωποί του θα πουν «εμείς τα είπαμε» και θα έχουν δικαιωθεί έτσι απλά, χωρίς κόστος.
Ποιος άλλος δρόμος υπάρχει; Αν οι Ελληνες πολιτικοί ηγέτες συμφωνούσαν σε ένα μίνιμουμ μεταρρυθμίσεων, θα μπορούσαν να διεκδικήσουν από κοινού μια διαφορετική συμφωνία, που θα επιβράδυνε τη δημοσιονομική προσαρμογή και θα συνέδεε τη σταδιακή ελάφρυνση του χρέους με συγκεκριμένους στόχους και προαπαιτούμενα. Σε αυτήν τη συμφωνία δεν θα ήταν αναγκαίο να συμμετέχει απαραιτήτως το ΔΝΤ, κάτι που θα ήταν πλέον αρεστό και στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες. Θα ήταν, δηλαδή, μια εσωτερική ευρωπαϊκή συμφωνία με καθαρούς όρους και σαφείς στόχους, χωρίς το «δράμα της τρόικας» κάθε λίγο και λιγάκι.
Μια τέτοια συμφωνία θα είχε σημαντικές πιθανότητες επιτυχίας αν έβαζε πλάτη και ο κ. Τσίπρας. Ξέρω ότι αυτά τα πράγματα δεν γίνονται στην Ελλάδα και πως δεν υπάρχει στοιχειώδης εμπιστοσύνη ανάμεσα στους βασικούς πολιτικούς πρωταγωνιστές. Θα άξιζε, όμως, τον κόπο να το προσπαθήσουν.
Θα είναι λάθος να συνθλιβεί η Ελλάδα σε μια κόντρα που θα διεξαχθεί για λογαριασμό της. Γι’ αυτό θα χρειασθεί μεγάλη δεξιοτεχνία και σοβαροί χειρισμοί για να πετύχει η Ελλάδα. Εχουμε κερδίσει πολύ χαμένο έδαφος και οι Ευρωπαίοι θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να κρατηθεί η Ελλάδα στην Ευρωζώνη. Εχει σημασία σε αυτήν τη μάχη να πείσουμε αυτούς που μετρούν στο τέλος της ημέρας πέρα από εκείνους που κάνουν τους «καλούς» για εντελώς δικούς τους λόγους. Το σκληρό πόκερ του φθινοπώρου «στο κεφάλι μας» θα παιχθεί. Ας μην το ξεχνάμε.
