Πολιτική αστάθεια στη Βουλγαρία
Κανένα κόμμα ή σχηματισμός δεν έχει αυτοδυναμία και δεν αναμένεται συνεργασία
The Guardian
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr)
Οι εκλογές της περασμένης Κυριακής στη Βουλγαρία κάθε άλλο παρά συνέβαλαν στην άρση του οξύτατου πολιτικού αδιεξόδου της χώρας.
Αντιθέτως, στον απόηχο των εκλογών, η αίσθηση της σύγχυσης και της απογοήτευσης μεταξύ εκείνων που αντιτάχθηκαν στην κυβέρνηση του Μπόικο Μπορίσοφ ενισχύθηκε, καθώς το έως πρότινος κυβερνών κεντροδεξιό κόμμα των Πολιτών για την Ευρωπαϊκή Ανάπτυξη της Βουλγαρίας (GERB) αναδείχθηκε και πάλι πρώτο. Αυτή ήταν, άλλωστε, η «αναμενόμενη» κατάληξη για μια παράταξη που εκδιώχθηκε από την εξουσία εν μέσω μαζικών διαδηλώσεων και αυτοπυρπολήσεων προ τριμήνου.
Εκτός του GERB, μεγάλοι νικητές της εκλογικής αναμέτρησης θεωρούνται οι Σοσιαλιστές, το Κίνημα για τα Δικαιώματα και της Ελευθερίας (MRF) που υποστηρίζεται από την τουρκική μειονότητα και το ξενοφοβικό Ατάκα.
Οι μεγάλοι χαμένοι είναι η διασπασμένη παραδοσιακή Δεξιά, οι Οικολόγοι, τα «απομεινάρια» των φιλοβασιλικών και το άλλοτε κραταιό NDSV, το φιλελεύθερο κίνημα που είχε αναδειχθεί θριαμβευτής των βουλευτικών εκλογών του 2001.
Ολες οι ενδείξεις συνηγορούν ότι η Βουλγαρία θα πρέπει να πορευθεί για ένα διάστημα με ένα Κοινοβούλιο στο οποίο κανένα κόμμα ή κάποιος συνασπισμός κομμάτων δεν θα έχει την αυτοδυναμία, και αυτό, διότι τα προγράμματα διακυβέρνησης των νικητών είναι εκ διαμέτρου αντίθετα. Πώς είναι ποτέ δυνατόν, για παράδειγμα, να υπάρξει συνεργασία μεταξύ του κόμματος της τουρκικής μειονότητας και των υπερεθνικιστών; Κι όμως, το σενάριο της συνύπαρξης των Σοσιαλιστών με το Ατάκα και το MRF έχει ακουστεί, καθώς τις τρεις παρατάξεις τις ενώνει η απέχθεια για τις πολιτικές του κ. Μπορίσοφ. Στο άνευ αρχών πολιτικό τοπίο, τέτοιες στρεβλώσεις αποτελούν τον κανόνα και όχι την εξαίρεση. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που το κόμμα του βασιλιά Συμεών συνεργάστηκε με το Σοσιαλιστικό Κόμμα, τη μετεξέλιξη δηλαδή της κομμουνιστικής παράταξης. Το δε MRF είχε στηρίξει αυτή τη συνύπαρξη εμπράκτως.
Η βουλγαρική πολιτική είναι φύσει ασταθής, διότι δεν υφίσταται σύνδεση μεταξύ πολιτικής εκπροσώπησης και πολιτικής αντιπροσώπευσης. Οι λεγεώνες εκείνων που απηυδησμένοι πλέον δεν ψηφίζουν αυξάνονται και στο τέλος πραγματικοί νικητές είναι εκείνοι εναντίον των οποίων εξεγείρεται ο λαός: οι ολιγάρχες, οι διεφθαρμένοι και οι μαριονέτες τους.
