Ζητείται δήμαρχος
Του Στέφανου Κασιμάτη
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Παρόλον ότι από τις επόμενες δημοτικές εκλογές μας χωρίζουν σχεδόν δεκαεπτά μήνες, εδώ και έναν χρόνο ακούγονται ήδη ονόματα δήθεν υποψηφιοτήτων.
Μόλις την περασμένη Κυριακή, λ.χ. είδαμε να επανέρχονται στην επικαιρότητα παλαιότερες εικασίες σχετικά με την υποψηφιότητα του Νίκου Δένδια, παρά το γεγονός ότι οι λεγόμενοι «κύκλοι» του σημερινού υπουργού Δημοσίας Τάξεως (δηλαδή ο ίδιος, για να μην κοροϊδευόμαστε...) είχαν γνωστοποιήσει ότι από πλευράς του δεν υπάρχει το σχετικό ενδιαφέρον. Να θυμίσω επίσης ότι, ακόμη παλαιότερα, ακουγόταν το όνομα του Μάκη Βορίδη για τη δημαρχία, ενώ προ μηνός ξεπρόβαλε ξαφνικά από τον σωρό με τα αζήτητα (jack-in-the-box) ο Νικήτας Κακλαμάνης, που ακόμη δεν μπορεί να χωνέψει την αποτυχία του να επανεκλεγεί το 2010 και δήλωσε ότι, πάντως, αυτός θα είναι υποψήφιος, είτε με το χρίσμα της Ν.Δ. είτε χωρίς.
Ασφαλώς, η περίπτωση του τέως δημάρχου δεν έχει σημασία εκτός πλαισίου του προσωπικού αγώνα του για εξιλέωση. Ομως τα χαρακτηριστικά των άλλων δύο «υποψηφιοτήτων» περιγράφουν αδρά το πρόβλημα της Ν.Δ. στην Αθήνα, εν όψει των δημοτικών εκλογών του 2014. Η Ν.Δ. αναζητεί εναγωνίως υποψήφιο για να κερδίσει ξανά το παραδοσιακό προπύργιο της Κεντροδεξιάς, το οποίο κρατούσε ανελλιπώς από το 1987, όταν ανέλαβε το αξίωμα ο Μιλτιάδης Εβερτ. (Μοναδική εξαίρεση στον κανόνα ήταν ο προερχόμενος από το ΠΑΣΟΚ και εκλεγείς με τη στήριξη της Ν.Δ. Αντώνης Τρίτσης, ο οποίος όμως απεβίωσε σχεδόν ενάμιση χρόνο μετά την εκλογή του).
Υπό συνθήκες «αστακομακαρονάδας», της εποχής δηλαδή πριν από την κρίση, η Ν.Δ. θα μπορούσε να κερδίσει τον δήμο σχεδόν με οιονδήποτε υποψήφιο. Εκτοτε όμως έχουν μεσολαβήσει πολλά και το τοπίο έχει αλλάξει τελείως. Η κρίση με τα κλειστά μαγαζιά συνέβαλε ακόμη περισσότερο στην επιδείνωση των τριτοκοσμικών συνθηκών που επέφερε η γκετοποίηση, με αποτέλεσμα τίποτε σήμερα να μην μπορεί να ανακόψει την αξιοθρήνητη παρακμή του κέντρου της πόλης. Κρίση και συσσώρευση λαθρομεταναστών δημιούργησαν το υπόγειο ρεύμα της Χρυσής Αυγής, που εκδηλώθηκε πρώτη φορά στις προηγούμενες δημοτικές, ακριβώς στις περιοχές όπου η παρακμή είναι εντονότερα αισθητή. Σε όλα αυτά, προστέθηκε η εμπειρία της σύντομης εποχής Κακλαμάνη με την καφενειακή αμεριμνησία της, καθώς επίσης η διάλυση του παραδοσιακού κομματικού ιστού της Ν.Δ. στην Αθήνα. Η θλιβερή εικόνα των δημόσιων συγκεντρώσεων της Ν.Δ. στις τελευταίες εκλογές (στο Ζάππειο και το Σύνταγμα) αποτυπώνει την πραγματικότητα. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι και σήμερα αυτοί που έχουν την κατοικία τους και τα εκλογικά δικαιώματά τους στον δήμο Αθηναίων, όμως η αλλαγή των συνθηκών τους κάνει πλέον να κρίνουν και να ενεργούν διαφορετικά.
Με αυτή την κατάσταση, είναι προφανές ότι η Ν.Δ. βρίσκεται σε αναζήτηση υποψηφίου, ο οποίος πρέπει να συγκεντρώνει τρία χαρακτηριστικά: πρώτον, να διαθέτει τη συγκρότηση λόγου και πνεύματος ώστε να προσελκύσει τους κεντρώους ψηφοφόρους των μεσαίων στρωμάτων και άνω· δεύτερον, να είναι ανυποχώρητος σε ζητήματα εφαρμογής της έννομης τάξης, ώστε να εξασθενήσει την ενδεχόμενη υποψηφιότητα του Ηλία Κασιδιάρη από πλευράς της Χ.Α.· και, τρίτον, να είναι αποδεδειγμένη η ικανότητά του να παραγάγει έργο.
Σε εποχή λειψανδρίας στην πολιτική, πρόσωπο με παρόμοιες προδιαγραφές δεν βρίσκεται εύκολα. Οσοι αναφέρονται κατά καιρούς πληρούν μεν τις προϋποθέσεις, αλλά κατά κανόνα δεν δείχνουν την προθυμία να ανταποκριθούν. Το αποτέλεσμα είναι η εικοτολογία να εκτείνεται πλέον και στον χώρο της φαιδρότητας. Τελευταίως, λ.χ., πληροφορίες από τη Ν.Δ. φέρουν τον Δ.Λ. κ.λπ. Αβραμόπουλο να έχει την ευθύνη παρασκηνιακών διαπραγματεύσεων με τον πρόεδρο Γεώργιο Καρατζαφέρη του ΛΑΟΣ, με σκοπό όχι μόνον την επανένταξή του στους κόλπους της Ν.Δ., αλλά κυρίως την κάθοδό του στις δημοτικές εκλογές στην Αθήνα για λογαριασμό της Ν.Δ.
Ως ρεαλιστής, οφείλω να παραδεχθώ -δυστυχώς- ότι από πλευράς αισθητικής και σοβαρότητας ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ ταιριάζει απολύτως με την Αθήνα όπως έχει καταντήσει. Αν όμως το μήνυμα που θα επεδίωκε να περάσει η Ν.Δ. με τον υποψήφιό της είναι η προσπάθεια για την αναστροφή της παρακμής, όχι η αποδοχή και ο συμβιβασμός, τότε η επιλογή είναι κάθε άλλο παρά η αρμόζουσα. Το ιδεώδες για τη Ν.Δ. θα ήταν να προβάλει την υποψηφιότητα ενός σοβαρού δεξιού, με απήχηση στους λογικούς ανθρώπους. Το ιδεώδες όμως, για όσους και πέραν της Ν.Δ. καταλαβαίνουν ότι η εποχή και τα προβλήματά της απαιτούν να επικρατήσει η πολιτική της λογικής, θα ήταν μία κοινή υποψηφιότητα των τριών κομμάτων της συγκυβέρνησης. Κάτι τέτοιο όμως φαίνεται απίθανο. Κάτω από την ανάγκη που επέβαλε τη συγκυβέρνηση, η κουλτούρα του παλαιοκομματισμού ζει και βασιλεύει - δυστυχώς...
