Και γέλασε και χειροκρότησε
Του Στέφανου Κασιμάτη
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Προς το τέλος του επίμαχου βίντεο του Τσίπρα με τον Ζίζεκ, από το «Ανατρεπτικό Φεστιβάλ» στο Ζάγκρεμπ, ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ («Συρίζα», όπως το τονίζει ο νεοσταλινικός «φιλόσοφος» από τη Σλοβενία) χρησιμοποιεί το χέρι του για να καλύψει τη μύτη του.
Η μάλλον άκομψη χειρονομία του Αλέξη δεν οφείλεται στην ιδιότυπη σχέση που διατηρεί ο Ζίζεκ με το σαμπουάν και τα άλλα είδη ατομικής καθαριότητας. Κατ’ αρχάς, διότι λόγω του φεστιβάλ (ίσως και επειδή προ μόλις μερικών εβδομάδων είχε προηγηθεί το Πάσχα...), ο «φιλόσοφος» δείχνει λουσμένος. Εξάλλου, τους χωρίζει και κάποια απόσταση, αφού μεταξύ προέδρου και «φιλοσόφου» παρεμβάλλεται ένα τρίτο άτομο, το οποίο δεν δείχνει να ενοχλείται από τυχόν δυσάρεστες οσμές - εκτός και αν έχει συνηθίσει, βέβαια.
Η χειρονομία οφείλεται προφανώς στην αμηχανία του Αλέξη. Είναι φανερό, στα τελευταία λεπτά του βίντεο, ότι ο Αλέξης έχει το κεφάλι σκυμμένο και δεν ξέρει τι να κάνει με το χέρι του. Πότε το ακουμπάει στον κρόταφο, αλλά δεν βολεύεται και από εκεί το πηγαίνει στο πιγούνι, όπου πάλι δεν βολεύεται και, τέλος, καταλήγει στη μύτη του. Αμηχανία λόγω ντροπαλότητας - δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία. Διότι, όση ώρα ο Αλέξης δεν ξέρει πού να βάλει το χέρι του, ο «φιλόσοφος» τον λούζει με κομπλιμέντα: «Ο Συρίζα είναι ο μόνος που έφερε αυτή την, ας την πούμε, αρνητική κινητοποίηση. Την αντίδραση «αρκετά, δεν μπορώ άλλο». Εφερε όλο αυτό ένα βήμα πιο κοντά προς την οργανωμένη πολιτική κίνηση. Ο Συρίζα είναι ένας από τους λίγους φωτεινούς φάρους, κατά κάποιο τρόπο, στη σημερινή Ευρώπη».
Αυτά τα ωραία ακούει ο Αλέξης και η έμφυτη σεμνότητά του εκδηλώνεται με αμηχανία, ώσπου ο «φιλόσοφος» κλείνει το εγκώμιό του με μία επίδειξη πνεύματος: «Το τεστ που πρέπει να γίνεται στους ανθρώπους δεν είναι να τους ρωτάς τι πιστεύουν για την Ευρώπη, είναι να τους ρωτάς τι πιστεύουν για τον Συρίζα. Εάν δεν υποστηρίζουν τον Συρίζα, τότε, με το δικό μου όραμα του δημοκρατικού μέλλοντος, όλοι αυτοί θα πάρουν από εμένα ένα εισιτήριο πρώτης θέσης, χωρίς επιστροφή για το γκουλάγκ στη Σιβηρία». Εδώ, η αμηχανία αυτομάτως εξαφανίζεται από τη μορφή του Αλέξη: χαμογελά πλατιά και χειροκροτεί. Δείχνει να εκτιμά και να απολαμβάνει το χιούμορ του Ζίζεκ. Χιούμορ εξίσου χοντροκομμένο, κακόγουστο και προκλητικό όσο και ο άνθρωπος που το εκφράζει, ο οποίος -παρεμπιπτόντως- αρέσκεται να τον φωτογραφίζουν στο κρεβάτι του, κάτω από τα σκεπάσματα (φορώντας τα παπούτσια του, πάω στοίχημα...), ώστε να φαίνεται η προτομή του Στάλιν που έχει δίπλα στο λαμπατέρ και το πορτρέτο του δικτάτορα επάνω από το κεφαλάρι του κρεβατιού. Στον Αλέξη, πάντως, τέτοιου είδους το χιούμορ αρέσει...
Οπως ήταν αναμενόμενο, το γεγονός δεν ξέφυγε από την προσοχή των δημοσιογράφων, με αποτέλεσμα το γραφείο Τύπου της Ν.Δ. να εκδώσει δριμεία ανακοίνωση εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και του προέδρου του. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν μπήκε στον κόπο να απαντήσει επί της ουσίας. Αρκέστηκε στην παρατήρηση ότι «η βλακεία και η γελοιότητα δεν έχουν όρια στην περίπτωση της Ν.Δ.» - εννοώντας, προφανώς, ότι στη Ν.Δ. στερούνται οι κακόμοιροι την προχωρημένη αντίληψη του χιούμορ που διακρίνει τον Ζίζεκ και τον Αλέξη. Αν υποθέσουμε όμως ότι στη θέση του Ζίζεκ ήταν, π.χ., ο Ντέιβιντ Ερβινγκ, στη θέση του Τσίπρα ήταν ο Ν. Μιχαλολιάκος και το αστειάκι αφορούσε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, π.χ. το Νταχάου, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε την ίδια αγέρωχη και αφ’ υψηλού στάση έναντι όσων θα είχαν ενοχληθεί; Θα τους απέπεμπε με την ίδια ευκολία στη χορεία της βλακείας και της γελοιότητας; Οχι, βέβαια! Τότε γιατί η διάκριση εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ εις βάρος όσων ενοχλούνται από αστεία για τα θύματα του κομμουνισμού; Τα εκατομμύρια θύματα του λιμού της Ουκρανίας, των οργανωμένων εκτοπίσεων, της Μεγάλης Τρομοκρατίας του 1936-1938, όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήσαν υποδεέστεροι σε σύγκριση με τα εκατομμύρια των θυμάτων του ναζισμού;
Είναι πρόδηλο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα. Για τον λόγο αυτόν, υποθέτω, ενώ είχαν αναρτήσει στο Left.gr το επίμαχο βίντεο της συζήτησης με τον Ζίζεκ, έσπευσαν να το αποσύρουν αμέσως μόλις ξέσπασε ο σάλος. Δεν θέλουν να απαντήσουν, διότι μέσα τους τα εγκλήματα του ναζισμού και του κομμουνισμού είναι διαφορετικής τάξεως. Τους πρόδωσε όμως ένα αισχρό και βλακώδες αστείο. Πολύ φυσικό αυτό, διότι το αστείο -ακόμη και όταν είναι αισχρό και βλακώδες- είναι πάντα πολύ σοβαρή υπόθεση. Οταν γελάς με αστεία εις βάρος των θυμάτων του Ολοκαυτώματος ή των θυμάτων των γκουλάγκ και της σταλινικής τρομοκρατίας, η αντίδρασή σου υποδηλώνει έναν βαθμό ανοχής. Ο Αλέξης γέλασε με το ηλίθιο αστείο του Ζίζεκ για τα γκουλάγκ και το χειροκρότησε μάλιστα...
Παρεμπιπτόντως
Μιλώντας με τον Ζίζεκ -και παραδομένος στη σαγήνη του, φαντάζομαι- ο Τσίπρας μπέρδεψε την Καναδέζα ιέρεια της αντιπαγκοσμιοποίησης και συγγραφέα του βιβλίου «Το δόγμα του σοκ» Ναόμι Κλάιν με τη «μαύρη γαζέλα της πασαρέλας» Ναόμι Κάμπελ. Ομως το μόνο «σοκ» που μπορεί να εμπνεύσει η Ναόμι Κάμπελ είναι να την δεις ξαφνικά (έστω και τώρα στα 43 της) γυμνή μπροστά σου ή στο όνειρό σου, όπως φαίνεται ότι μάλλον συνέβη με την περίπτωση του Αλέξη. Ονειρευόταν ξυπνητός...
