Η λογική της Ντόρτμουντ
Του Αντώνη Καρπετόπουλου
(Πηγή : http://www.sport.gr)Δεν είναι μόνο ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού Γιάννης Αλαφούζος, που έχει ενθουσιαστεί με το κατόρθωμα της Ντόρτμουντ να φτάσει στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ – είναι όλη η Ευρώπη. Η αλήθεια είναι ότι η φετινή Ντόρτμουντ είναι ένα κομψοτέχνημα, μια ομάδα φτιαγμένη με προσεχτικές επιλογές, λίγα σχετικά χρήματα για μεταγραφές, παίκτες από τις Ακαδημίες.
Με απλά λόγια είναι μια ομάδα που μπορεί τη δεδομένη στιγμή να γίνει στη Γερμανία και πουθενά αλλού πιστεύω. Σίγουρα όχι στην Ελλάδα.
Ο κόσμος συνήθως νομίζει πως κάποιος ξυπνάει ένα πρωί και λέει επειδή μας τελείωσαν τα χρήματα ή επειδή έχουμε χρέη θα φτιάξουμε μια ομάδα με παιδιά από τις Ακαδημίες και προσεχτικές μεταγραφές και αυτό γίνεται ως εκ θαύματος. Αν ήταν έτσι θα το κάνανε όλοι, θα κερδίζανε πρωταθλήματα και Τσάμπιονς λιγκ και θα βγάζανε του κόσμου τα χρήματα: ποιος δεν το θέλει; Το συνηθισμένο λάθος που γίνεται σε όλες αυτές τις ιστορίες είναι ότι αυτές οι ομάδες δεν προκύπτουν ούτε κατά παραγγελία, ούτε από ανάγκη – προκύπτουν εκεί που υπάρχουν άνθρωποι που σέβονται το σπορ και τους κανόνες του και οπαδοί με διάθεση να στηρίξουν τέτοιου τύπου εγχειρήματα προτάσσοντας την οικονομική σωτηρία της ομάδας από την διάκρισή της. Κυρίως αυτού του τύπου τα επιτυχημένα επιχειρηματικά project προκύπτουν εκεί που υπάρχουν παράγοντες που δεν επηρεάζονται από το κοινό της ομάδας και τον Τύπο και επιχειρούν, δηλαδή σχεδιάζουν, εκτελούν, σέβονται το πλάνο κατά γράμμα.
Η Ντόρτμουντ είναι αλήθεια ότι το 2002 έφτασε κοντά στην οικονομική διάλυση πληρώνοντας ακριβά την κατάκτηση ενός Τσάμπιονς λιγκ: προτάσσοντας ως στόχο το να το ξανακερδίσει, ανοίχτηκε, έκανε τεράστια έξοδα, δεν σεβάστηκε τους ισολογισμούς – συμβαίνει και στους καλύτερους. Είναι επίσης αλήθεια ότι αφήνοντας κατά μέρους τις αντιδράσεις των οπαδών της δανείστηκε από την Μπάγερν Μονάχου 2 εκατ ευρώ για να βγάλει τη χρονιά – χρήματα τα οποία πάντως επέστρεψε σχετικά γρήγορα. Μπροστά στην ενδεχόμενη πτώχευση κούρεψε τα συμβόλαια των παικτών της κατά 20% και για ένα δυο χρόνια στόχος της ήταν να πουλήσει σε καλές τιμές τους τότε καλύτερους της παίκτες και απλά να μείνει στην κατηγορία. Και σε αυτή όμως την περίοδο του οικονομικού μαρασμού και της συρρίκνωσης πορεύτηκε δείχνοντας σεβασμό στους κανόνες του σπορ: δεν άλλαξε τους προπονητές της σαν τα πουκάμισα, πρόσεξε το γήπεδό της και δεν το εγκατέλειψε γιατί οι 80 χιλιάδες οπαδοί της ήταν πάντα δίπλα της, έδωσε πραγματικά χρόνο συμμετοχής σε πιτσιρίκους. Κι έψαξε πάντα να βρει τους κατάλληλους ανθρώπους που θα μπορούσαν να την κάνουν μεγάλη, δουλεύοντας με μικρά μπάτζετ, νέους παίκτες και με στόχο τις πωλήσεις περισσότερο από τις αγορές.
Η Ντόρτμουντ δεν αναστήθηκε στις αρχές του 2010, όταν κέρδισε ξανά το πρωτάθλημα μετά από μια ντουζίνα χρόνια. Πριν φτάσει στην επιτυχία αυτή το 2008-09 στήριξε τον Κλοπ, που είχε έρθει από τη Μάινζ με όνειρα χίλια και την ετικέτα του προπονητή που ξέρει να μαθαίνει σε μικρούς πέντε πράγματα. Είναι ωραίο να λες «στήριξε» και να αναφέρεσαι σε κάτι αόριστο: στην προκειμένη περίπτωση η στήριξη ήταν ουσιαστική καθώς η ομάδα πέρασε μια καταιγίδα. Εκείνη τη σεζόν, η Μπορούσια έμοιαζε να έχει στο χέρι την πρόκρισή της στους προκριματικούς του Τσάμπιονς λιγκ. Είχε μπροστά της δυο πολύ εύκολα ματς στη λήξη της σεζόν με την 14η Φράιμπουργκ και την 8η τότε Βόλσφμπουργκ: δεν κέρδισε κανένα από τα δυο και έχασε ένα εισιτήριο αξίας 30 εκατ ευρώ που είχε στα χέρια της, όμως ο προπονητής της έμεινε στη θέση του. Την επόμενη σεζόν ξεκίνησε με εντός έδρας ήττα από τη Λεβερκούζεν: πάλι τσιμουδιά.
Δεν νομίζω ότι αυτό θα συνέβαινε πουθενά πλέον. Εξίσου ψύχραιμη ήταν η αντίδραση όλων την περσινή σεζόν όταν η Μπορούσια ξεκίνησε καταστροφικά. Παρότι ήταν ενδέκατη στη Μπουντεσλίγκα μετά τις πρώτες έξι αγωνιστικές και μολονότι στο Τσάμπιονς λιγκ τερμάτισε τελευταία στον όμιλο της πίσω από την Αρσεναλ, την Μαρσέιγ και τον Ολυμπιακό ποτέ μα ποτέ δεν υπήρξε θέμα παραμονής του κόουτς. Γιατί; Γιατί η καλή δουλειά ενός προπονητή δεν μετριέται με αποτελέσματα: αυτά, καλά ή άσχημα, είναι της ομάδας.
Οι άνθρωποι της Ντόρτμουντ δεν ανακάλυψαν ξαφνικά κάποια μοναδική συνταγή: όταν έχεις οικονομικές δυσκολίες πρέπει να επανακαθορίζεις την στρατηγική σου. Προφανώς πρέπει να επιλέγεις προσεχτικά ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται στο πρωτάθλημα που αγωνίζεσαι κι εσύ γιατί αυτοί ξέρουν που βρίσκονται, ποιες είναι οι απαιτήσεις που έχεις και πόσο ρίσκο είναι η επιλογή τους. Η Ντόρτμουντ για χρόνια έψαχνε ευκαιρίες, δηλαδή ποδοσφαιριστές με καλούτσικα βιογραφικά και συμμετοχές στις εθνικές Νέων της Γερμανίας που δεν είχαν πάρει ευκαιρίες εκεί που βρίσκονταν για διάφορους λόγους. Επίσης πρόσεχε αγορές στις οποίες μπορούσε να βρει φθηνούς για τα δεδομένα της Μπουντεσλίγκα παίκτες όπως η Πολωνία, η β εθνική της Βραζιλίας, η Ασία κτλ. Φυσικά μην νομίζετε ότι αυτές οι επιλογές ευχαριστούσαν απαραίτητα την πολύ απαιτητική εξέδρα της: ίσα ίσα. Όμως στη Γερμανία ο κανόνας είναι να φτιάχνεις μια ομάδα και ο κόσμος να έρχεται να τη στηρίξει κι όχι να σκέφτεσαι τι θέλει ο κόσμος για να ρθει στο γήπεδο. Ο κόσμος παντού το καλό το καταλαβαίνει και το υποστηρίζει: το καλό πρέπει να είναι ο στόχος κι όχι πως θα καταλάβεις τι γουστάρει ο οπαδός.
Η Ντόρτμουντ δεν θα μπορούσε παρά να είναι μια γερμανική ομάδα. Στη Γερμανία δεν τροποποιούν τους κανόνες για να μένουν οι ομάδες στις κατηγορίες: αν δεν πάρεις πιστοποιητικό δεν σου φταίει η ομοσπονδία ή η UEFA – πέφτεις. Για να υπάρχεις δεν κάνεις αίτηση να μπεις στο 99, ούτε ψάχνει άραβες: κοιτάζεις να συμμορφώσεις τους ισολογισμούς και να πορευτείς ανάλογα με το έσοδά σου. Κυρίως έχεις ένα κοινό που κατανοεί την ανάγκη, απαιτεί να το σέβεσαι αλλά μένει δίπλα στην ομάδα να δώσει τη μάχη: δεν είναι ούτε κακομαθημένο, ούτε ζει με ψυχώσεις και οράματα. Χθες π.χ η Μπαρτσελόνα κέρδιζε το πρωτάθλημα σε ένα μισοάδειο Καμπ Νου: αυτό στο Βεστφάλεν δύσκολα θα το δεις.
Είναι επίσης απίθανο να έχεις εκεί προέδρους που τουιτάρουν, αθλητικές εφημερίδες που βγαίνουν με τίτλους «Φύγε», «Διώξτον», «Φέρε άλλους» κτλ, οπαδούς που θέλουν να μπουν στη διοίκηση γιατί «όλοι κονομάνε από το ποδόσφαιρο». Εκεί υπάρχει σχέδιο, δουλειά, πίστη τεράστια. Με αυτά μπορεί να φτιάξεις τη Ντόρτμουντ, έστω και χωρίς πολλά χρήματα, μπορεί και να μην το καταφέρεις. Το βέβαιο είναι ότι χωρίς αυτά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα…
