Δεν φταίει μόνο η Γερμανία της κ. Μέρκελ...
Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr)
Αυτή τη φορά, η κατακραυγή εναντίον της Αγκελα Μέρκελ δεν προέρχεται μόνο από τους λαούς της χειμαζόμενης μεσογειακής περιφέρειας, αλλά και από τμήμα των ευρωπαϊκών ελίτ.
Μιλώντας στη γερμανική Suddeutsche Zeitung, ο επίτροπος Κοινωνικών Υποθέσεων Λάζλο Αντορ κατηγόρησε το Βερολίνο για «κοινωνικό ντάμπινγκ» και προειδοποίησε για το ενδεχόμενο δραματικού μεταναστευτικού κύματος από τον ευρωπαϊκό Νότο προς τις χώρες του Βορρά, ανάλογου με εκείνο που σημειώθηκε στις ΗΠΑ την επαύριο του εμφυλίου πολέμου!
Οτι η Γερμανία ασκεί κοινωνικό ντάμπινγκ είναι παγκοίνως γνωστό. Η κατ’ εξοχήν πλεονασματική χώρα της Ενωσης δεν έχει εγγυημένο κατώτατο μισθό. Στις 19 Μαρτίου, δύο υπουργοί της βελγικής κυβέρνησης κατήγγειλαν το Βερολίνο για «αναξιοπρεπείς» εργασιακές πρακτικές, φέρνοντας το παράδειγμα των βιομηχανιών κρέατος, που προσλαμβάνουν Βούλγαρους, Ρουμάνους και Ουκρανούς μέσω εταιρειών ενοικίασης εργαζομένων, οι οποίοι δουλεύουν για τρία ευρώ την ώρα, 60 ώρες την εβδομάδα, χωρίς ασφάλιση.
Η πτώχευση του γείτονα
Ιδού πώς χτίζεται το νέο «οικονομικό θαύμα» της Γερμανίας: αντί να ανακυκλώσει τα πλεονάσματά της, αυξάνοντας τους μισθούς των δικών της εργαζομένων και τη ζήτηση των προϊόντων των εταίρων της, ακολουθεί μια ωμή πολιτική «πτώχευσης του γείτονα», στηρίζοντας την ανταγωνιστικότητά της στον ακρωτηριασμό του εργατικού μισθού και του κοινωνικού κράτους. Εχοντας χάσει το όπλο της επιβολής προστατευτικών δασμών, λόγω κοινής αγοράς, αλλά και τη δυνατότητα υποτίμησης του εθνικού νομίσματος, λόγω ευρώ, οι πιο αδύνατοι εταίροι της Γερμανίας δεν έχουν άλλο τρόπο άμυνας από το να συνθλίψουν, ακόμη πιο αδίστακτα, τα δικά τους μεροκάματα και κοινωνικά δικαιώματα.
Τα απολύτως προβλέψιμα αποτελέσματα αυτού του εφιαλτικού, καθοδικού σπιράλ είναι η γενικευμένη ύφεση και η μαζική ανεργία. Επί έξι συνεχή τρίμηνα η οικονομία της Ευρωζώνης συρρικνώνεται, ενώ η ανεργία ξεπερνά το 12%. Παρά το τεράστιο κοινωνικό κόστος -ιδιαίτερα στις χώρες του μνημονιακού χειμώνα- η λιτότητα αποτυγχάνει τραγικά, ακόμη και ως προς τους διακηρυγμένους στόχους της λεγόμενης «δημοσιονομικής σταθεροποίησης».
Συνολικά, σε επίπεδο Ευρωζώνης, το δημόσιο χρέος, αντί να συρρικνωθεί, ανέβηκε μέσα σε ένα χρόνο από 87,3% σε 90,6% του ΑΕΠ. Η Ιταλία, που ήδη έχει μετατραπεί σε πολιτικό φρενοκομείο, βλέπει το χρέος της να πετάει στο 127%, ενώ το έλλειμμα της Ισπανίας ανέβηκε τον τελευταίο χρόνο από 9,4% σε 10,6%. «Δεν υπάρχει ούτε ένας δείκτης που να υποδηλώνει ότι αυτή η πολιτική της επιθετικής εξυγίανσης αποδίδει», διαπιστώνει ο εκ των οικονομικών συμβούλων της Μέρκελ, Πέτερ Μπόφινγκερ.
«Συντεχνιακά» συμφέροντα
Ωστόσο, η μονόπλευρη ενοχοποίηση της Γερμανίας από μερίδα των ελίτ είναι όχι μόνο όψιμη, αλλά και εντελώς ιδιοτελής. Μεμψιμοιρούν -χωρίς να τολμούν να έρθουν σε πραγματική ρήξη με το Βερολίνο- μόνο από τη στιγμή που αρχίζουν να θίγονται τα στενά «συντεχνιακά» συμφέροντα των εθνικών ολιγαρχιών. Εκείνων που φοβούνται ότι θα χάσουν είτε τις τράπεζές τους, είτε τις βιομηχανίες τους, είτε τον πολιτικό τους ρόλο, για να υποβαθμιστούν σε ρόλο ελασσόνων εταίρων της Γερμανίας. Αυτό που ζητούν δεν είναι η ανατροπή της λιτότητας, αλλά η «δικαιότερη» διανομή της λείας με το Βερολίνο. Ισχύει κι εδώ αυτό έγραφε τις προάλλες στους New York Times ο υπεράνω πάσης σοσιαλιστικής υποψίας Πολ Κρούγκμαν:
«Ορισμένοι από τους ισχυρούς πιστεύουν ολόψυχα ότι το να υποφέρεις είναι καλό πράγμα, ότι πρέπει να υπάρξει ένα τίμημα για τις αμαρτίες του χθες - έστω κι αν εκείνοι που αμαρτάνουν και εκείνοι που υποφέρουν ανήκουν σε εντελώς διαφορετικές κοινωνικές κατηγορίες. Αρκετοί βλέπουν την κρίση σαν ευκαιρία για να διαλύσουν το δίκτυο κοινωνικής προστασίας. Και σχεδόν όλοι οι πολιτικοί ιθύνοντες ακολουθούν τις επιθυμίες της προνομιούχου μειονότητας, που δεν υποφέρει ιδιαίτερα.
Σήμερα, όμως, η λιτότητα έχει χάσει το διανοητικό φύλλο συκής και στέκεται εκτεθειμένη, ως έκφραση των προκαταλήψεων, του καιροσκοπισμού και των ταξικών συμφερόντων που πάντα εξέφραζε. Κι αυτό μπορεί, ίσως, να μας δώσει την ευκαιρία να αρχίσουμε να αντιμετωπίζουμε την ύφεση στην οποία είμαστε βυθισμένοι».
