Απεργία στην εποχή των Πανελλαδικών
Του Αντώνη Πανούτσου
(Πηγή : http://www.protothema.gr)
Μπορώ από πρώτο χέρι να διαβεβαιώσω ότι οι δύο ώρες μάθημα την εβδομάδα που θέλει να προσθέσει το υπουργείο Παιδείας δεν είναι ακριβώς δύο.Σημαίνει προετοιμασία για το μάθημα, διόρθωση γραπτών όταν υπάρχουν πρόχειρα διαγωνίσματα (όλα αυτά γίνονται σπίτι), κάτι που για έναν μαθηματικό Γ’ Λυκείου, για παράδειγμα, μεταφράζεται σε μίνιμουμ διπλάσιο χρόνο, δηλαδή τέσσερις ώρες. Επίσης είναι άλλο δύο ώρες σε μια τάξη με μαθητές 16-18 ετών που από τη μία σκέφτονται τις εξετάσεις και από την άλλη τα γκομενικά και τα ψυχολογικά τους και άλλο δύο ώρες σε ένα γραφείο με συνομηλίκους σου. Βεβαίως, οι καθηγητές έχουν μεγαλύτερες διακοπές από τους περισσότερους εργαζομένους, αλλά το ότι κάθονται τρεις μήνες το καλοκαίρι δεν ισχύει. Τον Ιούνιο, για να είμαστε ακριβείς, δουλεύουν.
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά. Το «προετοιμαζόμαστε στο σπίτι» δεν ισχύει για όλους. Εχω την εντύπωση ότι οι θεολόγοι δεν διαβάζουν στο σπίτι αν τον προηγούμενο χρόνο προέκυψε κανένας καινούριος άγιος και ότι οι γυμναστές δεν προβάρουν τις ασκήσεις της επόμενης ημέρας. Οι τάξεις δυσκολεύουν μεγαλώνοντας και κανένας καθηγητής δεν κάνει μαθήματα μόνο στη Γ’ Λυκείου. Εκτός από τους δύο μήνες το καλοκαίρι και τα 15ήμερα των Χριστουγέννων και του Πάσχα, υπάρχουν και οι καταλήψεις, που μέχρι πέρυσι ήταν στην ουσία διακοπές. Βεβαίως, όπως λένε οι καθηγητές, το καλοκαίρι στα σχολεία πρέπει να υπάρχει προσωπικό ασφαλείας, αλλά είναι για μόνο μία μέρα την εβδομάδα, που σημαίνει χονδρικά μία ώρα για κάθε καθηγητή το δίμηνο. Τα ιδιαίτερα είναι περίπλοκη ιστορία. Οι καθηγητές βγάζανε λεφτά από τα ιδιαίτερα. Αλλά όχι όλοι, αφού το πλεονέκτημα να μην υπάρχει δουλειά για το σπίτι συνδυαζόταν για τους καθηγητές Θρησκευτικών και τους γυμναστές με το μειονέκτημα να μη σκίζονται ακριβώς στα ιδιαίτερα. Τέλος, πράγματι οι καθηγητές έπαιρναν μαύρα τα λεφτά για τα ιδιαίτερα, αλλά το ίδιο ίσχυε για κάθε δημόσιο υπάλληλο, από τον αστυφύλακα που δουλεύει πόρτα σε μαγαζί μέχρι τον υπάλληλο του υπουργείου Οικονομικών που κρατάει βιβλία, αφού το να δουλεύει στο Δημόσιο και να κόβει αποδείξεις δεν γινόταν.
Ως συνήθως στη ζωή, τα πράγματα με τους εκπαιδευτικούς δεν είναι άσπρο - μαύρο. Στον χώρο του γκρίζου, ούτε το υπουργείο έχει δίκιο λέγοντας ότι το μόνο που ζητάει είναι δύο ώρες παραπάνω, αφού για τους περισσότερους εκπαιδευτικούς είναι πάνω από δύο εργάσιμες μέρες τον μήνα, ούτε όμως και οι εκπαιδευτικοί που λένε ότι το εισόδημά τους μειώνεται κατά 10+%. Κάποιοι και όχι όλοι θα δουλεύουν 10% παραπάνω, αλλά στην εποχή που ζούμε είναι λιγότερο σημαντικό πόσες ώρες δουλεύεις από το πόσα βάζεις στην τσέπη. Που για τους εκπαιδευτικούς αυτά που βάζουν στην τσέπη μπορεί να μην είναι πολλά, αλλά είναι πολύ περισσότερα από αυτά που βάζουν οι 1,3 εκατομμύρια άνεργοι του ιδιωτικού τομέα. Κανένας δεν μπορεί να υπαγορεύσει σε κάποιον άλλον εργαζόμενο τι πρέπει να κάνει, αλλά μια απεργία στην εποχή των Πανελλαδικών με τη σιγουριά της μονιμότητας είναι προκλητική.
