Από το Μυστήριο
Την προηγούμενη εβδομάδα βρέθηκα για επαγγελματικούς λόγους στο Λονδίνο. Όχι δεν είχα πάει για το Final 4 συνοδεύοντας την αποστολή του Ολυμπιακού, όπως έσπευσαν να διαδώσουν οι γνωστοί κακεντρεχείς φίλοι μου. Ευτυχώς μάλιστα πρόλαβα κι έφυγα, πριν φθάσουν οι ορδές των γαύρων.
Ήταν η πρώτη φορά που επισκεπτόμουν την πρωτεύουσα του Ηνωμένου Βασιλείου και ομολογουμένως την απόλαυσα, καθώς το Λονδίνο είναι μια εντελώς διαφορετική πόλη απ’ όσες ευρωπαϊκές πόλεις έχω πάει. Σε γενικές γραμμές, οι Λονδρέζοι λοιπόν είναι αρκούντως φιλόξενοι και εξυπηρετικοί, η δε ζωή είναι φυσικά ακριβή, τα ξενοδοχεία επίσης ακριβά.
Οι περισσότεροι από εσάς έχετε ήδη επισκεφτεί ή ακόμη και ζήσει στο Λονδίνο, στα πλαίσια όμως του καθιερωμένου πια Μυστήριου ταξιδιωτικού οδηγού, θα προσπαθήσω να καταγράψω εκείνα που μου έκαναν εντύπωση.
Σίγουρα το Λονδίνο, και δη το κέντρο του, δεν είναι η προσφορότερη πόλη για να ζήσει ένας Χρυσαυγίτης. Δεν θα άντεχε πάνω από μία ημέρα. Είναι η πόλη ορισμός της πολυπολιτισμικότητας. Δίχως υπερβολή οι μισοί που είδα δεν ήταν Άγγλοι. Ήταν Ινδοί, Πακιστανοί, Μπαγκλαντεσιανοί, Αφρικανοί, Άραβες, Κίνεζοι, Ασιάτες, Ισπανοί, Ιταλοί, Πορτογάλοι, Έλληνες. Η απορία που μου γεννήθηκε όλες αυτές τις ημέρες, ήταν που στο διάολο εργάζονται τελικά οι Βρετανοί. Όπου κι αν πήγα, οι γηγενείς εργαζόμενοι ήταν ελάχιστοι.
Είναι όμως και η πόλη της ανεκτικότητας. Οι εκπρόσωποι του τρίτου φύλου ζουν στην πρωτεύουσά τους. Χωρίς να ενοχλούν, χωρίς κανείς να ενοχλείται. Κάποια μάλιστα στιγμή εξερευνώντας, βρέθηκα σε μια γωνιά του Σόχο, όπου γινόταν της … «τρελής». Μυριάδες. Όπου φύγει-φύγει…
Το δεύτερο αξιοσημείωτο είναι ότι το Λονδίνο έχει πάρα, μα πάρα πολλά αξιοθέατα για ένα τουρίστα. Όλων των γούστων. Αποκλείεται σε μία μόνο επίσκεψη να προλάβει κανείς να τα δει όλα. Οι Άγγλοι βέβαια έχουν φροντίσει να τα «πουλήσουν» με το καλύτερο τρόπο. Πραγματικοί μετρ στον τουρισμό.
Το τρίτο είναι το Βρετανικό Μουσείο. Κατ’ αρχήν θα πρέπει να αποκαλείται Μουσείο κλοπιμαίων Βρετανών κλεφτών. Οι Βρετανοί, τα χρόνια της Αυτοκρατορίας τους, όταν δηλαδή τους έπαιρνε και δεν ήταν τα σκυλάκια των ΗΠΑ, είχαν λεηλατήσει όλη την οικουμένη. Δεν είναι μόνο τα Ελγίνεια του Παρθενώνα που πονούν εμάς. Έχει λεηλατηθεί ο ιστορικός πλούτος των Αιγυπτίων, των Ασσυρίων (έχοντας εξαφανιστεί από τον χάρτη, κανείς δεν ενδιαφέρεται), αλλά και των Ρωμαίων, των Ινδών, των Κινέζων, και λοιπών Ασιατών. Εντύπωση προκαλεί ότι δεν υπάρχει εισιτήριο εισόδου. Προφανώς για λόγους πολιτικής.
Το τέταρτο είναι τα εκατομμύρια των τουριστών, αλλά και των κατοίκων, που κάθε στιγμή της ημέρας κατακλύζουν κάθε σημείο της πόλης. Η πόλη σφύζει από ζωή με τα καταστήματα ανοιχτά μέχρι αργά. Ακόμη και το ΣΚ οι δρόμοι είναι ασφυκτικά γεμάτοι. Καμία σχέση δηλαδή με το κέντρο της Αθήνας, που φιλοδοξεί να αποτελεί κορυφαίο τουριστικό προορισμό και τα ΣΚ το κέντρο της είναι έρημο. Και παντού νεαρόκοσμος.
Εν κατακλείδι, αν σας δοθεί η ευκαιρία να πάτε στο Λονδίνο, μην το σκεφτείτε καν.
Υ.Γ. 1ο. Στα σημαντικά θέματα τώρα. Αγγλίδες όμορφες θα δυσκολευτείτε πολύ να βρείτε. Άσε, που είναι μακράν οι πιο κακοντυμένες γυναίκες που έχω δει. Οπότε άδικος κόπος. Όμορφες όμως γυναίκες υπάρχουν πάρα πολλές. Μαύρες (κυρίως), Ασιάτισσες και φυσικά Ευρωπαίες.
Υ.Γ. 2ο. Το βράδυ της Αναστάσεως πήγαμε στην εκκλησία της Αγίας Σοφίας. Εκεί ήταν και αρκετές χιλιάδες (!!!) άλλοι Έλληνες και Κύπριοι.
Υ.Γ. 3ο. Υπάρχουν πολλά καλά ιταλικά, ισπανικά, κινέζικα, γιαπωνέζικα εστιατόρια. ελληνικά όμως της προκοπής γιοκ. Εκείνο δε, που πήγαμε μετά την Ανάσταση (κοντά στην εκκλησία), ήταν απλώς απαράδεκτο. Αν αυτό που φάγαμε ήταν αρνί, τότε εγώ είμαι η βασίλισσα…
Υ.Γ. 4ο. Υπέροχα πάρκα. Απλώς υπέροχα.
Υ.Γ. 5ο. Quiz για οικονομολόγους. Το μεγαλύτερο χαρτονόμισμα που μου έδωσαν σε ανταλλακτήριο ήταν 20 λίρες, και γενικά απέφευγαν να συναλλάσσονται με μεγαλύτερα χαρτονομίσματα. Εδώ, τα 50ευρα και τα 100ευρα τα έχουμε για πλάκα.
Υ.Γ. 6ο. Η παρουσία μου τελικά έφερε γούρι στον γαύρο...
Υ.Γ. 7ο. Στο μουσείο της Μαντάμ Τισσό, όπου περιμέναμε 1 ώρα για να μπούμε (!!!), υπήρχαν αγάλματα σημαντικών πολιτικών ηγετών της παγκόσμιας ιστορίας. Ήταν εκεί του Γκάντι, του Τσώρτσιλ, του Ομπάμα, του Κέννεντι, αλλά και των Κεμάλ και Αρχιεπίσκοπου Μακαρίου. Φυσικά και δεν υπήρχαν Έλληνες πολιτικοί ηγέτες…
Τα Σέβη μου.
ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ
