Αλγερία και αφγανοποίηση του Μάλι: Η νεοαποικιακή λεηλασία σε πορεία (1)
Chems Eddine Chitour
(Πηγή : http://infognomonpolitics.blogspot.gr)
«Υπάρχουν χώρες που μπορούν να έχουν αντιρρήσεις, αλλά δεν είναι μέλη του Συμβούλιου Ασφαλείας και κανείς δεν θα μας βάλει εμπόδιο», Λωράν Φαμπιούς (Laurent Fabius) με σαφή υπαινιγμό προς την Αλγερία για μια στρατιωτική επέμβαση στο Μάλι. (σύνοδο κορυφής 5 +5 τον Οκτώβριο στη Μάλτα)
Τι συμβαίνει εκεί στο Μάλι; Μιλάνε όλο και περισσότερο για αναπόφευκτη επέμβαση.
Μερικά τοιχεία για να καθορίσουμε τις ιδέες.
Το Μάλι, η πατρίδα του μεγάλου συγγραφέα Αμαντού Αμπατέ Μπα είναι μια χώρα της Δυτικής Αφρικής, μέλος της Αφρικανικής Ένωσης, που συνορεύει με επτά χώρες από τις οποίες την Αλγερία, ανεξάρτητη από τις 22 Σεπτεμβρίου 1960. Με 14.517.176 κατοίκους το 2009, ο πληθυσμός του Μάλι αποτελείται από διάφορες εθνοτικές ομάδες. Με μια οικονομία σε μεγάλο βαθμό ακόμα αγροτική, το Μάλι, μια χώρα-θύλακας, είναι μέρος των 49 λιγότερο ανεπτυγμένων χωρών του πλανήτη (ΛΑΧ) (HDI = 0,350).
Η οικονομία του στηριζόταν στη γεωργία, τη κτηνοτροφία και στο δια-Σαχάρας εμπόριο του χρυσού, του αλατιού.
Πέντε μεγάλες αυτοκρατορίες ή βασίλεια διαδεχτήκαν: η Αυτοκρατορία της Γκάνα, η Αυτοκρατορία του Μάλι, η Αυτοκρατορία Σονγκαϊ, το βασίλειο Μπαμπάρα του Σεγκού και η Αυτοκρατορία Παϊλ του Μασίνα. Στο αποκορύφωμα της, η αυτοκρατορία εκτεινόταν από τον Ατλαντικό έως τη Νιγηρία και από τα βόρεια της Ακτής του Ελεφαντοστού έως τη Σαχάρα.
Το 1968, ο Μοντίμπο Κεϊτά ανατράπηκε με πραξικόπημα από τον Μουσσά Τραορέ (Moussa Traoré). Στις 26 Μαρτίου 1991 ανατράπηκε ο ίδιος με τη σειρά του από το στρατηγό Αμάντου Τουμάνι Τουρέ. Μετά από μια μεταβατική περίοδο, ο τελευταίος θα επαναφέρει τη δημοκρατία με την εκλογή του Άλφα Ουμάρ Κοναρέ (Alpha Oumar Konaré) το 1992. Επανεξελέγη το 1997.
Το 2002, ο Αμάντου Τουμάνι Τουρέ εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας του Μάλι και επανεξελέγη το 2007. Ωστόσο, στις 22 Μαρτίου 2012, αντάρτες στρατιώτες με επικεφαλής τον λοχαγό Αμαντού Χάγια Σανόγκο, (Amadou Haya SANOGO), θα αναλάβουν τον έλεγχο της προεδρίας και θα ανακοινώσουν τη διάλυση των θεσμών. Από τον Ιανουάριο έως τον Απρίλιο 2012, το Εθνικό Απελευθερωτικό Κίνημα του Αζαγουάντ κάνει επιθέσεις στα στρατόπεδα και πόλεις που βρίσκονται στις περιοχές του Γκαό, Τομπουκτού και Κιντάλ . Τη 1η Απριλίου 2012, η εξέγερση των Τουαρέγκ, που αποτελείται από το Εθνικό Απελευθερωτικό Κίνημα του Αζαγουάντ και ένα σαλαφιστικό κίνημα Άνσαρ Ντιν (Ansar Eddine), ελέγχει τις τρεις περιοχές στα βόρεια του Μάλι.
Το Εθνικό Απελευθερωτικό Κίνημα του Αζαγουάντ διεκδικεί την ανεξαρτησία του Αζαγουάντ ενώ το Άνσαρ Ντιν θέλει να επιβάλει το νόμο της Σαρίας. Και τα δυο κινήματα διεκδικούν τον έλεγχο των βασικών πόλεων. Στις 4 Απριλίου, το Εθνικό Απελευθερωτικό Κίνημα του Αζαγουάντ αποφασίζει μονομερώς το τέλος των στρατιωτικών επιχειρήσεων, και διακήρυξε την ανεξαρτησία του Αζαγουάντ. Πρέπει να προστεθούν το AQIM και το Mujao, ακόμη πιο βίαια.
Από τότε, το ECOWAS αποφάσισε τη στρατιωτική επέμβαση.
Η πραγματικότητα στο έδαφος: το χάος στο Βόρειο Μαλί
Ο Σαλιμά Τλεμτσανί συνοψίζει την κατάσταση ενός πληθυσμού στη φτώχεια και τον πόλεμο. Τον ακούμε: «τοποθετημένη στο βόρειο τμήμα του Μάλι, πιο συγκεκριμένα στη νότιο-ανατολική περιοχή του Γκαό, η πόλη Μενακά είναι για μήνες εντελώς απομονωμένη από τον κόσμο. Δεκάδες άνθρωποι φεύγουν από τις φρικαλεότητες της Άνσαρ Ντιν, του Mujao, και της Αλ Κάιντα για να καταφύγουν εκεί, αλλά αντιμετωπίζουν τη φτώχεια και τις ασθένειες. Ο καθένας ξέρει ότι μια στρατιωτική επιχείρηση στο Βορά θα έχει σοβαρές ανθρωπιστικές συνέπειες, όχι μόνο στο Μάλι, αλλά και στις γειτονικές χώρες. Για τον Λαμίν Αγ. Μπιλλάλ, η λύση βρίσκεται καταρχήν στο διάλογο μεταξύ των φυλών της περιοχής των οποίων αποτελούν μέρος η Άνσαρ Ντιν και το Εθνικό Απελευθερωτικό Κίνημα του Αζαγουάντ.
Στην πραγματικότητα, αυτή η θέση είναι παρόμοια με αυτή που υποστηρίζεται από την Αλγερία, η οποία είναι να επικεντρωθεί στην εξεύρεση πολιτικής λύσης στην κρίση και να αποφευχθεί, απαραίτητα, η στρατιωτική επιλογή, η οποία εκτός του ότι θα είναι πολύ δαπανηρή σε ανθρώπινες ζωές αποτελεί ένα άλμα στο χάος. (...) "(1)
«Το βόρειο Μαλί που υποτίθεται ότι ελευθερώθηκε από τη στρατιωτική κατοχή του Μαλί, σήμερα διεκδικείται από την Άνσαρ Ντιν, μια φονταμενταλιστική ομάδα με επικεφαλής τον Ayad Αγ. Ghaly, το Κίνημα για την ενότητα της τζιχάντ στη Δυτική Αφρική (Mujao) και το Εθνικό Απελευθερωτικό Κίνημα του Αζαγουάντ (MNLA).
Η κάθε μία από αυτές τις φατρίες καταλαμβάνει μια περιοχή όπου οι δραστηριότητες του λαθρεμπορίου, του οργανωμένου εγκλήματος, της διακίνησης κοκαΐνης και όπλων παραμένει η πιο επιτυχημένη. (...)
Τα στρατεύματα του AQIM, υπό την ηγεσία του Αμπού Zeid, ελέγχουν τη περιοχή του Adrar, στα βορειοανατολικά του Μάλι και το Τομπουκτού. Εκτός από τα μέλη της διοίκησης, η πλειονότητα των οπαδών του δεν είναι Αλγερινοί. Το AQIM είναι το πιο οργανωμένο και το πιο πλούσιο σε ανθρώπινο δυναμικό και υλικοτεχνική υποδομή.
Το Mujao κατέχει τη περιοχή της Γκαό, όπου κρατεί πολλούς δυτικούς ομήρους σε αιχμαλωσία, καθώς και Αλγερινούς διπλωμάτες που απήχθησαν πριν από περισσότερους από έξι μήνες από την έδρα του αλγερινού προξενείου στην Γκαό. (...)
Σήμερα, η περιοχή αυτή έχει γίνει όχι μόνο μια οπισθοφυλακή για τις ένοπλες ισλαμιστικές ομάδες, αλλά και ένα κρησφύγετο εμπόρων ναρκωτικών και λαθρεμπόρων όπλων και οχημάτων»."(1)
Η αποφασιστικότητα της Γαλλίας να παρεμβαίνει στο Μάλι
Κατά τη διάρκεια της πενταετίας του Σαρκοζί, ξεκίνησαν δυο πόλεμοι με τη συμμετοχή της Γαλλίας, στο όνομα των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», ένας τρίτος είναι σε εξέλιξη στη Συρία.
Ως υπενθύμιση, γράφει ο Luis Basurto, η Γαλλία των κκ. Σαρκοζί και Σιράκ δεν έβρισκε ανυπόφορη η απαράδεκτη την κατοχή της Βόρειας Ακτής του Ελεφαντοστού από αιματηρούς αντάρτες, αποτυχημένους πραξικοπηματίες, από τον Σεπτέμβριο 2002 μέχρι τον Απρίλιο 2011 επειδή αυτοί υποστήριζαν τον άνθρωπο του Παρίσι, τον πρώην υπάλληλο του ΔΝΤ Alassane Ouattara (ADO), που σήμερα βρίσκεται στην εξουσία στην Ακτή του Ελεφαντοστού.
Και οι γαλλικές αριστερά και δεξιά έδιναν τα χέρια τους κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου σε μια ιερή συμμαχία η οποία εξασφάλιζε αυτή τη συμπαιγνία όπου ο Ζακ Σιράκ και ο Σαρκοζί εξασφάλισαν τη γαλλική στρατιωτική υποστήριξη προς τους αντάρτες για να επιτεθούν την Ακτή του Ελεφαντοστού.
Εδώ η Γαλλία υποστηρίζει τους αντάρτες, αλλού κάνει πόλεμος για να τους καταπολεμήσει. Άντε να καταλάβεις!»"(2)
«Πρέπει να θυμίσουμε, συνεχίζει ο Luis Basurto , ότι η αποσταθεροποίηση του Σαχέλ, και όλης της λωρίδας του Σαχέλ-Σαχάρας, είναι μία από τις άμεσες συνέπειες του πολέμου του ΝΑΤΟ κατά της Λιβύης, του οποίου η Γαλλία του Σαρκοζί ήταν ο εμπνευστής.
Η σύγκρουση αυτή οδήγησε στην εξάπλωση και την ενίσχυση των ένοπλων τζιχαντιστών, την πτώση του καθεστώτος της Λιβύης, την εκτέλεση του Μουαμάρ Καντάφι, την πανωλεθρία του λιβυκού στρατού και την διάδοση όπλων και οπλισμένων ανδρών κάθε είδους στη περιοχή του Σαχέλ. (...)
Τα ισλαμιστικά νεφελώματα επιδιώκουν, με εγκλήματα που διαπράττονται στο όνομα της σαρίας και με αργή ώθηση προς τα νότια-δυτικά, την αντιπαράθεση για να κινητοποιήσουν και να ενοποιήσουν τις ομάδες των τζιχαντιστών πιθανόν για να διεθνοποιήσουν τη σύγκρουση προκειμένου να «αφγανοποιήσουν» την περιοχή». (2)
«Η γαλλική παρέμβαση στην εσωτερική σύγκρουση του Μάλι πραγματοποιείται με την «συναίνεση» του θύματος, ήτοι του ίδιου του Μάλι.
Ως απόδειξη, η εφημερίδα Le Monde ανέφερε σε άρθρο του της 25ης Σεπτέμβρη: «Την Κυριακή [Σεπτέμβριος 24], το Μάλι υπέκυψε τελικά στις πιέσεις της ECOWAS, η οποία εδώ και μήνες, υποστηρίζει την αρχή της στρατιωτικής επέμβασης στο βόρειο Μαλί».
Είναι γνωστό ότι το Παρίσι –ο πρόεδρος Φ. Ολλάντ και ο υπουργός Εξωτερικών Λ. Φαμπιούς - πρέσαρε τη Μπαμάκο -τον Dioncounda Traoré και τον Σεΐχη Modibo Diarra- για να ζητήσουν ανοιχτά μια ξένη στρατιωτική επέμβαση στο έδαφος του Μάλι. (..)
Το ECOWAS αποτελεί ένα από τα ψευδώνυμα της Γαλλίας στην Αφρική. Είναι το όργανο του ξεπλύματος και της νομιμοποίησης των γαλλικών πολιτικών, οικονομικών και στρατιωτικών αποφάσεων, για ολόκληρη την περιοχή της Δυτικής Αφρικής, (...)
Η αποδοχή μιας ξένης στρατιωτικής δύναμης στο έδαφος του Μάλι, με στρατιώτες από τις γειτονικές χώρες (επί πληρωμή) υπό την αιγίδα της πρώην αποικιακής δύναμης, αποτελεί μια εθνική αυτοκτονία, με σταδιακά κεφάλαια που έχουν ανακοινωθεί. Προαναγγέλλει μια νέα κηδεμονία, ακόμη και υποταγή από τους άμεσους γείτονές του.
Το Μάλι κινδυνεύει έτσι να ανταλλάξει την εξέγερση του Βορρά με την υποταγή στο Μπουρκίνα Φάσο και την Ακτή του Ελεφαντοστού, γινόμενο την σκλαβωμένη ενδοχώρα αυτών των δύο χωρών». (...)
Παραπομπές
1. Salima Tlemçani: Situation chaotique au nord du Mali El Watan 11.10.12
2. http://www.mondialisation.ca/le-mali-nouvelle-victime-designee-dactives-ingerences-neocoloniales-francaises/
Συνεχίζεται
