Από τον Ηλία Δημητρέλλο
Μετά τη θριαμβευτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και την ανάληψη της εξουσίας για πρώτη φορά από την Αριστερά, και ενώ η χώρα πλέει σε αχαρτογράφητα νερά, ο κεντροδεξιός χώρος εξέρχεται ηττημένος και πολυδιασπασμένος.
Ένα πολύ σημαντικό μέρος παραδοσιακών ψηφοφόρων της Ν.Δ. τής έστρεψε την πλάτη επιδεικτικά, ψηφίζοντας κατά κύριο λόγο τιμωρητικά. Είτε επειδή απογοητεύθηκαν από την πτώση του βιοτικού επιπέδου τους και την ανικανότητα της Ν.Δ. να δώσει απτές λύσεις, είτε διότι αισθάνονται ότι έχει κοπεί κάθε συνεκτικός δεσμός τους με την παράταξη, καθώς δεν τους εκφράζει, πια, ως πολιτικός φορέας.
Πάρα πολλοί – ενδεχομένως η πλειοψηφία – ήσαν και εκείνοι που ψήφισαν Ν.Δ. με «κρύα καρδιά», ενεργώντας με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, εν όψει των κινδύνων που διέβλεπαν ότι θα επέφερε η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ.
Έτσι, η Ν.Δ. «πέτυχε» το δεύτερο χειρότερο εκλογικό αποτέλεσμα σε βουλευτικές εκλογές στην ιστορία της. Η παράταξη που κάποτε ηγεμόνευε σε αυτό το χώρο είδε τους ψηφοφόρους της να επιλέγουν ΣΥΡΙΖΑ, ΠΟΤΑΜΙ, ΑΝ.ΕΛ. και Χρυσή Αυγή.
Η Ν.Δ. είναι ένα γηρασμένο πια κόμμα. Τόσο σε στελεχιακό δυναμικό, όσο – και κυρίως – σε ιδέες, αφού έχει σταματήσει εδώ και χρόνια να παράγει νέα στελέχη πρώτης γραμμής, ιδεολογία και πολιτική. Κύρια αιτία είναι ότι έχει επί της ουσίας κοπεί ο ομφάλιος λώρος που τη συνδέει με την κοινωνία. Γι’ αυτό παρατηρείται το εκφυλιστικό για την πρόοδο της χώρας φαινόμενο, να έχουν κυριαρχήσει εν πολλοίς στο κόμμα τα «τζάκια», οι τηλεαστέρες και τα δημιουργήματα του κομματικού σωλήνα, οι οποίοι είναι πλήρως αποκομμένοι από την κοινωνική πραγματικότητα.
Άμεση συνέπεια των ανωτέρω είναι να μην είναι δυνατή η διαρκής ανανέωση της παράταξης με νέα, άφθαρτα και επιτυχημένα πρόσωπα, προερχόμενα από την κοινωνία. Πρόσωπα δηλαδή αναγνωρισμένα στον χώρο εργασίας τους, από την προσφορά τους στην τοπική κοινωνία, από τις ικανότητές τους. Οι πραγματικοί εκπρόσωποι της κοινωνίας, σπλάχνα αυτής, οι οποίοι είναι σε θέση να μεταφέρουν τα προβλήματα, τις αγωνίες και τις προτάσεις της, δεν έχουν τη δυνατότητα να συμμετέχουν, όντας αποκλεισμένοι από την παλαιοκομματική νομενκλατούρα και τις πρακτικές της.
Η χώρα χρειάζεται ένα ισχυρό κόμμα κεντροδεξιάς, ως πυλώνα της Δημοκρατίας. Η Κεντροδεξιά όμως χρειάζεται ένα νέο ξεκίνημα. Καθίσταται επιτακτικό το άνοιγμα της παράταξης στην κοινωνική και ιστορική της βάση, ώστε να υπάρξει ένας ουσιαστικός διάλογος – ζύμωση για τον επαναπροσδιορισμό της ιδεολογικής της ταυτότητας.
Αποτελεί εθνική ανάγκη η Ν.Δ. να ανοίξει επιτέλους τις πόρτες της στους νέους ανθρώπους προκειμένου να εκφραστούν και κυρίως να αναλάβουν δράση και ευθύνες. Χωρίς στεγανά, χωρίς αποκλεισμούς, όχι για το θεαθήναι. Θα πρέπει να δοθεί η ευκαιρία στη νέα γενιά να πάρει θέση, να πρωταγωνιστήσει. Να δοθεί δηλαδή η ευκαιρία στη γενιά εκείνη των ανθρώπων που πλήττεται περισσότερο ίσως από την κρίση, να αναλάβει δράση και να προτείνει λύσεις.
Η κεντροδεξιά παράταξη χρειάζεται να στηθεί από την αρχή. Να επανιδρυθεί. Απαλλαγμένη από τα βαρίδια του χθες και τους εκπροσώπους του εαυτού τους, αφού με υλικά κατεδαφίσεως δεν κτίζεται πολυκατοικία. Με νέες ιδέες και νέους ανθρώπους. Συνθέτοντας και ουχί αποκλείοντας. Με θάρρος και παρρησία, χωρίς ενοχές και φοβικά σύνδρομα για την ιδεολογία και την ιστορία της. Κυρίως, διαθέτοντας όραμα και δίδοντας ελπίδα στον Έλληνα ότι μπορεί.
(Πηγή : http://ellnews.com/)
