Νάντια! Ο παράδεισος δεν μπορεί να περιμένει...
Στέφανος Κασιμάτης
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Πληροφορούμαι τη λύση που μελετά το υπουργείο Οικονομικών για το θέμα των «κόκκινων» δανείων και ομολογώ ότι αρχίζω να καταλαβαίνω –τολμώ να πω: να νιώθω– την ποιητική εικόνα «πλέουμε σε έναν ωκεανό ευτυχίας», την οποία έπλασε κάποτε, σε στιγμές μεγάλης έμπνευσης, ο Ούγκο Τσάβες, μπροστά στο ίνδαλμά του, τον Φιντέλ Κάστρο. Οπωσδήποτε, η πνευματική ευφορία που μου προκαλεί ως βίωμα η ποίηση αυτής της θεσπέσιας εικόνας, πρέπει να οφείλεται στο γεγονός ότι του υπουργείου Οικονομικών ηγείται μια ποιήτρια, η κυρία Νάντια Βαλαβάνη.
Τι άλλο είναι παρά η αίσθηση ότι πλέεις γλυκά σε έναν ωκεανό ευτυχίας, όταν ακούς ότι η σεισάχθεια θα περιλαμβάνει ιδιοκτησίες αντικειμενικής αξίας ως και 400.000 ευρώ; (Οχι δραχμών – δεν φθάσαμε εκεί ακόμη κι ελπίζω να μην...) Επίσης, ετήσιο οικογενειακό εισόδημα 70.000 ευρώ; Και συνολική αξία ακίνητης περιουσίας έως και 700.000 ευρώ; Αυτό είναι ο καλύτερος κόσμος που τελικά είναι εφικτός! Είναι η έφοδος προς τον ουρανό! Είναι καλύτερο κι από ναρκωτικά! (Το ακούω όλο και πιο συχνά τελευταία, αυτό το σχήμα λόγου, από όσους γεννήθηκαν είκοσι χρόνια μετά από μένα και θεωρώ υποχρέωσή μου να σας το μεταφέρω για την ενημέρωσή σας...)
Ομως η καλή μου διάθεση εκτονώθηκε προώρως και θα ξαναπάρω το σοβαρό ύφος μου. Η σωτηρία ανθρώπων με τις παραπάνω εισοδηματικές προδιαγραφές, αναρωτιέμαι, εμπίπτει στην αντιμετώπιση της «ανθρωπιστικής κρίσης», όπως την έλεγε και τη λέει ο ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) λες και αναφέρεται στη Σομαλία;
Προφανώς, ναι· και, εδώ που τα λέμε, δεν καταλαβαίνω γιατί όχι; Ο καλοζωισμένος μεσοαστός ήταν το χαρακτηριστικότερο είδος της ελληνικής πανίδας στη χρυσή εποχή της αστακομακαρονάδας. Η προστασία του έχει σαφώς ανθρωπιστικό χαρακτήρα και, βεβαίως, είναι χρέος της Ευρώπης ολόκληρης, διότι το είδος ενσαρκώνει κατά τρόπο μοναδικό και αυθεντικό τις ευρωπαϊκές αξίες: δημοκρατία, ισοτιμία, αλληλεγγύη. Ενώ ο φουκαράς ο Σομαλός; Δεν πειράζει... Δέχομαι τη σχετικότητα των καταστάσεων και προχωρώ.
Και κάτι ακόμη: παύει να στέκεται η προεκλογική κατηγορία των υπερβολικών υποσχέσεων. Διότι η γλωσσική υπερβολή παύει να είναι υπερβολή όταν την επιβεβαιώνει και με το παραπάνω η πραγματικότητα. Στην τελευταία λέξη, όμως, «πραγματικότητα», και στην ιδιόρρυθμη σχέση που διατηρούν μαζί της οι ιθύνοντες (πεζοί και ποιητικοί) της Ριζοσπαστικής Αριστεράς βρίσκουμε την καρδιά του προβλήματος. Διότι, εκ των πραγμάτων, εγείρεται το ενοχλητικό ερώτημα: ποιος θα πληρώσει αυτά που θα μας χαριστούν; (Παρατηρείτε, φαντάζομαι, την παραλληλία με την τακτική τους στην Ευρώπη...)
Κάπου εδώ, το όνειρο τελειώνει με μια δραματική ανατροπή της πλοκής στο φινάλε: γυρίζει σε εφιάλτη. (Εχουν την τάση αυτή τα όνειρα – συνιστώ να τα αποφεύγετε.) Γιατί βλέπω στην οθόνη του μυαλού μου τη Νάντια των ποιητικών ρεμβασμών και του ανθρωπισμού, την αγία του σοσιαλισμού... Κάποιοι θα ρωτήσουν, ηλιθίως: τι φοράει. Αστοχο ερώτημα, ευπρεπέστατα ντυμένη όπως πάντα. Το σωστό ερώτημα είναι τι κρατάει... Τον μοχλό που κόβει συριζοδραχμές· και, αν σας ενδιαφέρει η διάθεσή της, «πλέει σε έναν ωκεανό ευτυχίας». Δυστυχώς, με εμάς μαζί της...
Κλείνω με μία «σοφία», διότι οφείλουν να έχουν κάτι κοινότοπο, αλλιώς θα ήταν Σάββατα: ο μαρξισμός είναι από τις μεγάλες θρησκείες της εποχής μας.
Εκ των υστέρων
Μου πέρασε από τον νου αφού είχα τελειώσει το σημείωμα παραπάνω. Λοιπόν: από τα μέτρα με τα οποία ορίζει την ανθρωπιστική κρίση η κυρία Νάντια Βαλαβάνη εκφράζει μια ολόκληρη εποχή – και, κατά τούτο, επιτελεί άψογα το ποιητικό καθήκον της έναντι του Υπαρκτού Ελληνισμού. Είναι η φωνή της γενιάς που η αριστερή ευαισθησία της σμιλεύτηκε στις πιο αντίξοες συνθήκες για έναν αριστερό και μάλιστα διανοούμενο: την εποχή του θριάμβου του καπιταλισμού παγκοσμίως.
Το σημειωματάριο του Πάκινχαμ
Καθιερώνω από σήμερα την ως άνω ρουμπρίκα, με αντικείμενο παρατηρήσεις ή σχόλια, πάντα αθώα, για τα τέως Ανάκτορα, πρώην Προεδρικό Μέγαρο και, εφεξής, Πάκινχαμ, όπως το μετονόμασαν τα σόσιαλ μίντια και το επέβαλαν αμέσως. Θεωρώ επαγγελματική υποχρέωση, απέναντι σε εσάς που διαβάζετε τώρα, να ενδιαφέρομαι για τη διαφαινόμενη ανύψωση του προεδρικού θεσμού σε νέα ύψη.
Από την εκλογή του λαοφιλούς νέου Προέδρου μας, για να ξεκινήσω από κάπου, μου άρεσε πάρα πολύ και με συγκίνησε, πιστέψτε με, η σκηνή με τη μητέρα του. Μετά μου είπαν, όμως, ότι ήταν η κυρία Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων και, όσο να ’ναι, η συγκίνηση ξεθύμανε.
Η άλλη αγαπημένη μου σκηνή ήταν η πρώτη δήλωση προς τους κυρίους και τις κυρίες του Τύπου. Ειδικά το σημείο εκείνο όπου ζωγράφισε με αδρές, τολμηρές πινελιές τον εσωτερικό άνθρωπο: «Στη ζωή μου δεν έχω αποδείξει...». Παύση, χαμόγελο. «Εχω αποδείξει πάντα ότι δεν αναζητούσα κάτι περισσότερο παρά να γυρίσω στη δουλειά μου, στη δικηγορία και στο πανεπιστήμιο». Καθώς το έβλεπα αυτό από την τηλεόραση, μέσα στο κεφάλι άκουγα τη φωνή ενός φίλου, ο οποίος έχτισε τη σοφία του μελετώντας εμβριθώς όλες τις ταινίες της κινηματογραφικής σειράς «Αεροπλάνο»: καμιά φορά, η ειρωνεία μπορεί να είναι πολύ ειρωνική...
Εγώ πάλι ένιωσα σαν να έβλεπα παράσταση του Ριχάρδου Γ΄ στην Ηρώδου Αττικού. Η σκηνή που προσφέρουν το στέμμα στον Δούκα του Γκλόστερ και εκείνος το αρνείται...
Κανείς μας δεν πρόσεξε το πιο ενδιαφέρον ενδυματολογικό σημείο στην όψη του νέου προέδρου, κατά την ιστορική πρώτη δήλωσή του. (Ιστορική, καθόσον διά του Τύπου απευθυνόταν στον λαό.) Ηταν, φυσικά, η ροζ μονόχρωμη γραβάτα, με τον κόμπο δεμένο Windsor (αξιοθρήνητο Windsor στην εκτέλεση, για να είμαι ακριβής). Η ροζ γραβάτα με φόντο το λευκό πουκάμισο, που θυμόμαστε στον ίδιο τον πρωθυπουργό της καρδιάς μας. Η μεγάλη προσφορά της περιόδου 2004-2009 στην ενδυματολογική, τουλάχιστον, εξέλιξη της πολιτικής.
Επίσης, ναι, ήταν φρεσκοκουρεμένος. Σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος...
(Στην φωτογραφία : Je m’ en fous. Εμείς προχωρούμε. Και πηγαίνουμε. Απερίσπαστοι. Σειρήνες από εδώ. Προκλήσεις από εκεί. Εμείς πηγαίνουμε. Ψύχραιμοι. Σίγουροι. Μας οδηγεί το πεπρωμένο...)
