Carthago delenda est
Τάκης Θεοδωρόπουλος
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Από χθες το πρωί ρίγη υψηλοφροσύνης διατρέχουν το μυαλό και την καρδιά των πανελλήνων της πατριωτικής Αριστεράς και λοιπών Ανεξαρτήτων συνοδοιπόρων της ακραίας Δεξιάς του Εθνους. Τα προκαλεί ο ηλεκτρισμός που παρήγαγε η αρθρογραφία του πολύ κ. Κρούγκμαν, όστις παρομοίασε τη Γερμανία με τον Λατίνο εκείνο Κάτωνα τον Πρεσβύτερο, ο οποίος επιθυμούσε την καταστροφή της Καρχηδόνας με όση έμφαση επιθυμεί ο κ. Βαρουφάκης την παρουσία του στις τηλεοπτικές οθόνες. Ελληνιστί η ρήση του Κάτωνα αποδίδεται από τον Πλούταρχο ως «δοκεί δέ μοι και Καρχηδόνα μη είναι».
Δεν είναι και λίγο να σε παρομοιάζει κοτζάμ Αμερικανός αρθρογράφος και νομπελίστας επιπλέον με την ιστορική Καρχηδόνα. Διότι, ως γνωστόν, η πόλη εμφανίζεται στην ιστορία ως υπερδύναμη στη Μεσόγειο της μακρινής εκείνης εποχής, περιώνυμη για τον πλούτο της. Ο δε Καρχηδόνιος Αννίβας όχι μόνον πέρασε τις Αλπεις με τους ελέφαντές του αλλά έφτασε και προ των πυλών, μετά τη νικηφόρο μάχη των Καννών - ουδεμία σχέση με την πόλη όπου διεξάγεται το γνωστό φεστιβάλ κινηματογράφου. Η Ρώμη προκειμένου να αντιμετωπίσει την επέκταση των Καρχηδονίων στη Σικελία έμαθε να κατασκευάζει πολεμικά πλοία, χρειάστηκε δε να πολεμήσει τρις κατά της Καρχηδόνας για να επικρατήσει επιτέλους.
Τηρουμένων κάποιων αναλογιών, τόσο πολλών που χάνεις τον λογαριασμό, θα μπορούσε να πει κανείς ότι η σημερινή Ελλάδα απειλεί την κυριαρχία της Γερμανίας στην Ευρώπη, και ουχί μόνον στη Μεσόγειο, με τον ίδιο τρόπο που απειλούσε η Καρχηδόνα τη Ρώμη. Αν δεν φοβούνταν τη δύναμή μας δεν θα είχαν κανέναν απολύτως λόγο οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες να συνασπισθούν εναντίον μας. Ούτε έντρομος ο κ. Σόιμπλε θα έλεγε ότι λυπάται τους Ελληνες που έχουν τέτοια ηγεσία. Αλλη μια φορά το είχε πει για την Κύπρο και είδαμε τι έπαθε η Κύπρος, αλλά δεν έχει σημασία.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά αντί για την Καρχηδόνα στο μυαλό μου έρχεται ένας παραλληλισμός της κατάστασής μας με τα πρώτα βήματα του κράτους του Ισραήλ. Μπορεί να είναι αστικός μύθος αλλά επειδή μιλάει στην καρδιά μας τον αναπαράγω. Ηταν το 1948, μόλις είχε αναγνωριστεί το Ισραήλ με ηγέτη τον Μπεν Γκουριόν και η χώρα πεινούσε. Λέγεται πως κάποιος τότε πρότεινε στη Βουλή να κηρύξουν τον πόλεμο στις ΗΠΑ, να τον χάσουν, να καταλάβουν οι ΗΠΑ το Ισραήλ και έτσι να γίνει η πεντηκοστή τότε πολιτεία των ΗΠΑ και να λύσουν και τα οικονομικά τους προβλήματα.
Υποθέτω ότι αυτή η ιστορία θα ενέπνευσε το περίφημο «Το ποντίκι που βρυχάται», το αριστούργημα με τον Πίτερ Σέλερς σε τρεις ρόλους όπου το ελάχιστο πριγκιπάτο της Ευρώπης αποβιβάζει στράτευμα με τόξα, μάλιες και κράνη στη Νέα Υόρκη προκειμένου να προκαλέσει αντεπίθεση των Αμερικανών και να εισπράξει τις πολεμικές αποζημιώσεις. Οχι, προς Θεού, δεν προτείνω ρίψη αλεξιπτωτιστών στη Γερμανία και ταυτόχρονη εισβολή χερσαίων δυνάμεων με επικεφαλής τον πολιό Μανόλη Γλέζο. Δεν ενδιαφέρει τόσο το άνισον του αγώνος όσο η βραδύτητα με την οποία λαμβάνονται οι αποφάσεις από την Ευρώπη. Μέχρι να αποφασίσουν να αναχαιτίσουν τον γηραιό ήρωα μπορεί αυτός να έχει σκαρφαλώσει στην πύλη του Βραδεμβούργου και να κατεβάσει καμιά σημαία και να έχουμε άλλα.
Συμπέρασμα: έχει και η ρητορεία τους κανόνες της αλλιώς το τραγικό με το κωμικό συμπλέκονται γλυκά.
