Όλοι οι Eλληνες είναι ποιητές
Τάκης Θεοδωρόπουλος
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Ο κ. Δερμιτζάκης, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ στον νομό Λασιθίου, απήγγειλε κατά τη διάρκεια της ομιλίας του για τις προγραμματικές, ποίημά του με τον τίτλο «Χρηματιστήριο». Εκεί μιλάει για τα αισθήματα που είναι «απρόσιτα, άυλα, αδύνατον να αποτιμηθούν στις τρέχουσες τιμές της αγοράς» –ειδικά στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα. Σημασία έχει πως καταλήγει στο συμπέρασμα πως «Oλοι οι Eλληνες είναι ποιητές» –γενική αρχή γνωστή σε όλους, την οποία, όμως, καλόν είναι να υπενθυμίζουμε εάν θέλουμε να αντιληφθούμε αυτό που μας συμβαίνει.
Κατ’ εξαίρεσιν, σήμερα δεν θα αναφερθώ στον Τάσο Κουράκη, που έχει γράψει πως ονειρεύεται, εκτός από μελίσσια και «βιβλιάρια όπου προβλέπονται όχι μόνον κωδικοί αναλήψεων αλλά και κωδικοί καταθέσεων των δειλινών, των Χριστουγέννων και των χτύπων της καρδιάς». Εμαθα πως ποίησή του απηγγέλθη στα αραβικά σε συγκέντρωση που έγινε υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ στο Παρίσι πριν από τις εκλογές.
Με ενδιαφέρει, όμως, περισσότερο η ποιητική διάσταση της ομιλίας του κ. Μπαλτά κατά τη διάρκεια της οποίας, με ύφος μάλλον βαριεστημένο και ελαφρώς θυμωμένο, αφού γνώριζε πως απευθύνεται σε ανθρώπους που αδυνατούν να αντιληφθούν τη διάνοιά του (ουφ), ο υπουργός της Παιδείας κατεφέρθη κατά της τρισκατάρατης και επάρατης «αριστείας». Από προχθές προσπαθώ να βρω σε ποιο σημείο των κλασικών του μαρξισμού, ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγεται και ο κ. Μπαλτάς, αναφέρεται η απαξίωση της αριστείας και μη μπορώντας να το εντοπίσω, σκέφτομαι μήπως η ιστορική καταδίκη της αριστείας είναι η δική του προσφορά στην ιστορία της μαρξιστικής σκέψης.
Απλώς θέλω να τον καθησυχάσω, επειδή τον είδα και λίγο κουρασμένο. Η αριστεία έχει καταδικαστεί από την ελληνική κοινωνία εδώ και κάτι δεκαετίες, οπότε δεν θα χρειαστεί και πολλή δουλειά για να ολοκληρώσει το θεάρεστο έργο. Ποιητική αδεία, θα μου πείτε, όλα επιτρέπονται. Να τον προειδοποιήσω, επίσης, πως αν μια μέρα ανοίξει την πόρτα του γραφείου και δει στη θέση του να κάθεται ο Γιώργος Βέλτσος, να μην ανησυχήσει. Ο φιλόσοφος, ποιητής, θεατρικός συγγραφέας και πανεπιστημιακός δάσκαλος, στην ανοιχτή επιστολή που έστειλε στον κ. Μπαλτά, μίλησε, αν και ποιητικά, κυριολεκτικά:
«Τόσο πολύ αισθάνομαι ως δικό μου θέμα αυτή την υπουργοποίηση ως εάν ήμουν (κυριολεκτικά μιλώντας) εγώ ο υπουργός που εσύ θα μπορέσεις να είσαι, πληθυντικά, για όλους εμάς, ζώντες και τεθνεώτες, φίλους και ομότεχνους». Ο πόλεμος κατά της αριστείας χρειάζεται συμμάχους και είναι και μια ευκαιρία να γίνει υπουργός κι ο Βέλτσος, τόσοι και τόσοι έγιναν πια.
Πώς το έλεγε ο Σαλβαντόρ Νταλί; «Η μόνη διαφορά ανάμεσα σε έναν τρελό κι εμένα είναι ότι εγώ δεν είμαι τρελός». Υπολόγιζε χωρίς τον θυμό του ποιητή. Τον Κωνσταντίνο Τσουκαλά τον ξέρω χρόνια, σπανίως όμως τον έχω δει τόσο θυμωμένο όσο προχθές όταν καταφερόταν κατά του καπιταλισμού –δεύτερο μεγάλο μέτωπο μετά την αριστεία. Θυμήθηκα, μάλιστα, αυτό που κάποτε είχε πει ο μακαρίτης φίλος του Νίκος Πουλαντζάς: «Το ζήτημα δεν είναι να θυμώσουμε με τον καπιταλισμό». Oμως τα χρόνια πέρασαν, η υπομονή εξαντλήθηκε και, όπως είπε ο σεβάσμιος κ. Τσουκαλάς, ο πόλεμος κατά του καπιταλισμού πρέπει να αλλάξει ύφος.
Πώς αλλιώς θα γράψουμε Ιστορία με το Ητα κεφαλαίο;
