Κι όμως, η Ελλάδα θα μπορούσε
Ηλίας Μαγκλίνης
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Το θρίλερ της διαπραγμάτευσης καλά κρατεί λοιπόν. Το μεσημέρι της Πέμπτης έπεσε ένας μικρός πανικός όταν κυκλοφόρησε η είδηση ότι ο κ. Σόιμπλε απέρριψε το ελληνικό αίτημα παράτασης της δανειακής σύμβασης.
«Ακόμα και οι Γερμανοί δουλεύουν για τον ΣΥΡΙΖΑ» άκουσα έναν φίλο να λέει, εννοώντας ότι η διαφαινόμενη γερμανική αδιαλλαξία θα προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερη λαϊκή υποστήριξη από αυτή που, έτσι κι αλλιώς, απολαμβάνει μια νεοεκλεγείσα κυβέρνηση.
Οπως άρχισε να φαίνεται από το απόγευμα και μετά, το «όχι» του κ. Σόιμπλε ήταν ένας ακόμα ελιγμός στο ιλιγγιώδες αυτό σλάλομ των συζητήσεων μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και εταίρων. Η Γερμανία έχει τον πρώτο λόγο (is calling the shots, όπως γράφουν Αμερικανοί σχολιαστές), ωστόσο, χθες είχαμε μια ακόμα αρνητική αντίδραση απέναντι στη χώρα μας, αυτή τη φορά από τη Σλοβακία. Μιλώντας στους Financial Times, ο πρωθυπουργός της χώρας Ρόμπερτ Φίκο είπε το αυτονόητο: πως του είναι αδύνατον να εξηγήσει στους φτωχούς ψηφοφόρους του πως θα πρέπει να δώσουν κι άλλα χρήματα στους Ελληνες. Βλέπετε, και στις άλλες χώρες της Ευρώπης οι κυβερνήσεις έχουν να λογοδοτήσουν στον λαό που τις εξέλεξε.
Πάντως, ακόμα και παραδοσιακά συντηρητικά έντυπα, όπως ο Economist, υποστηρίζουν ότι θα μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να φέρει όντως μια εναλλακτική πρόταση στις εμμονές των Γερμανών, σπάζοντας τον σκληρό φλοιό που ως μόνη λύση βλέπει παντού τη λιτότητα. «Η Ελλάδα είχε μια ευκαιρία να κάνει την Ευρωζώνη να λειτουργήσει καλύτερα. Την πέταξε στα σκουπίδια» έγραφε χθες το γνωστό περιοδικό, υπογραμμίζοντας ότι η άποψη του ΣΥΡΙΖΑ πως θα μπορούσε να βρεθεί μια άλλη οδός εξόδου από την κρίση έχει υπόσταση. Το κακό είναι όμως πως ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να μιλά γενικώς και αορίστως γι’ αυτή την οδό χωρίς να την υποδεικνύει, ενώ η διαπραγματευτική στρατηγική του ώς τώρα δείχνει «μικρόνοια, ηττοπάθεια και αφέλεια», κατά τον Economist (small-minded, self-defeating and naive). Μια ακόμα χαμένη ευκαιρία λοιπόν;
Εχουμε πάντως πολύ (μα πολύ!) δρόμο ακόμα και το χειρότερο απ’ όλα είναι αυτή η βασανιστική αίσθηση του «έρπειν», το ψυχολογικό «σούρσιμο» υπό τον φόβο ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να πέσει ο «πυροβολισμός». Σε αυτή τη δύσκολη συνθήκη, ψυχραιμία και υπομονή δεν απαιτούνται μονάχα από την κυβέρνηση αλλά και από τους απλούς πολίτες.
