Προς ένα νέο ΕΑΜ
Στέφανος Κασιμάτης
(Πηγή: http://www.kathimerini.gr)
Δυστυχώς για όσους είμαστε από την άλλη πλευρά, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι ο Τσίπρας στις προγραμματικές ήταν εξαιρετικός σε όλα: στο ύφος, στην εκφώνηση, στη διάρθρωση των επιχειρημάτων, στη χρήση του συναισθήματος―σε όλα.
Δεν έλειψε βέβαια και η απαραίτητη πινελιά γελοιότητας (στην Ελλάδα βρισκόμαστε―το θυμίζω, γιατί πολλοί προσπαθούμε να το ξεχάσουμε αυτές τις μέρες...), όταν από το βήμα της Βουλής ο Τσίπρας ευχαρίστησε τον Καμμένο. Φαντάζομαι όμως ότι το γεγονός θα ικανοποίησε εκείνους που κάποτε έφριτταν επειδή ο Κώστας Σημίτης είχε ευχαριστήσει από το ίδιο βήμα τον πρόεδρο Κλίντον για την παρέμβασή του στα Iμια―και είναι λογικό αυτό, διότι οι θιασώτες του εθνολαϊκισμού είναι σήμερα στην εξουσία.
Η ουσία όμως είναι ότι ο Τσίπρας με την ομιλία του έθεσε, νομίζω, το πολιτικό πλαίσιο για ένα σύγχρονο ΕΑΜ: εμείς, ο περιούσιος και ανάδελφος λαός, με όραμα τον «εξισωτισμό» (τρεις φορές χρησιμοποίησε τον όρο στις προγραμματικές), εναντίον των κακών ξένων. Από εκεί και πέρα οι διαφορές με το ιστορικό ΕΑΜ είναι τεράστιες: ούτε ζούμε την κατοχή της χώρας από ξένους ούτε βρίσκεται το ΚΚΕ από πίσω να καθοδηγεί. Oμως, αυτοί που σήμερα έχουν την εξουσία είναι οι γνήσιοι απόγονοι του ΚΚΕ (το ίδιο έχει πεθάνει, άλλο αν ακόμη δεν το έχει πει κανείς στα στελέχη του...). Το δε εαμογενές ιδεολογικό πλαίσιο του σύγχρονου εθνολαϊκισμού μπορεί τώρα να εκφράζεται με σχετικώς ήπιο τρόπο, περιμένετε όμως να δείτε πώς θα εξελιχθεί και τι μορφές θα πάρει όταν θα αρχίσουν τα πραγματικά ζόρια για τη χώρα: περιορισμός κίνησης κεφαλαίων στην αρχή, αδυναμία καταβολής μισθών και, τέλος, το αναπόφευκτο δίλημμα αν θέλουμε φτώχεια εντός του ευρώ ή εκτός του ευρώ.
Σε κάποιο σημείο της ομιλίας του, ο Τσίπρας είπε ότι η κυβέρνησή του «θα μείνει στη συλλογική μνήμη ως η κυβέρνηση που τήρησε τις υποσχέσεις της». (Και όχι ως η κυβέρνηση που έμεινε στη συλλογική μνήμη επειδή δεν έκλεψε, γιατί αυτή τη θέση στη συλλογική μνήμη την έχουν άλλοι…) Ενδέχεται να επαληθευτεί η πρόβλεψη του Τσίπρα. Στην περίπτωση αυτή όμως, θα πρέπει να προστεθεί και η φράση: «ενώ θα έπρεπε να μην τις είχε τηρήσει»…
Βερμόντ στηρίζει Τσίπρα
Ο Αμερικανός γερουσιαστής του Βερμόντ, ονόματι Μπέρνι Σάντερς, έκανε κάποια δήλωση υποστηρικτική για την κυβέρνηση Τσίπρα. Ουδεμία έκπληξη όμως, διότι αλίμονο πια αν το Βερμόντ δεν στήριζε Τσίπρα! Πρόκειται για τη μοναδική πολιτεία των ΗΠΑ της οποίας ο ένας από τους δύο γερουσιαστές, ο Σάντερς, αυτοπροσδιορίζεται ως σοσιαλδημοκράτης (σχεδόν κομμουνιστής, δηλαδή, για τα αμερικανικά δεδομένα...). Επιπλέον, το καταπράσινο Βερμόντ, λόγω του φυσικού περιβάλλοντος, της γειτνίασης με τον Καναδά (όπου κατέφευγαν οι φυγόστρατοι την εποχή του πολέμου του Βιετνάμ), αλλά και της σχετικής απόστασης από τα κέντρα εξουσίας στις ΗΠΑ, εξελίχθηκε τα τελευταία σαράντα χρόνια σε καταφύγιο των οπαδών κάθε είδους εναλλακτικής υποκουλτούρας: από γερασμένους χίπηδες μέχρι παλαβούς οικολόγους. Ετσι, το Βερμόντ, εκτός από μοναδική πολιτεία των ΗΠΑ με σοσιαλιστική εκπροσώπηση στη Γερουσία, είναι και η πολιτεία με το μεγαλύτερο ποσοστό γυναικών με τρίχες στις μασχάλες και αξύριστα πόδια...
Η ζωή στον σοσιαλισμό
Προ ημερών, περνούσα από την Κηφισιά με ένα ταξί. Ψιλόβρεχε, αλλά τίποτε το σπουδαίο. Εκεί στον τροχονόμο, μία κυρία εξόχως καλοντυμένη έψαχνε εναγωνίως για ταξί και έκανε νόημα σε εμάς. «Σας πειράζει να την πάρουμε;», ρώτησε ο οδηγός. Μέσα μου σκέφθηκα: «Αφού ήλθε ο σοσιαλισμός, ας υποφέρουν οι πλούσιοι αστοί ψάχνοντας για ταξί μέσα στο κρύο». Το κράτησα για τον εαυτό μου όμως και είπα: «Μπα! Δεν βλέπω να υπάρχει λόγος». Ξέρω ότι δεν ήταν καθόλου ευγενικό αυτό που έκανα. Βλέπετε, όμως, προσπαθώ να προσαρμοσθώ στη νέα εποχή…
Αμάλ ή Νάντια;
Κρίνοντας από τα όσα έχει πει ώς τώρα με την ιδιότητα του υπουργού Παιδείας και Πολιτισμού ο Αρ. Μπαλτάς, φαίνεται ότι η νέα κυβέρνηση δεν σκοπεύει να συνεχίσει τη συνεργασία με την Αμάλ Αλαμουντίν, παρότι η δικηγορική εταιρεία της έχει ήδη λάβει 200.000 βρετανικές λίρες για τη γνωμάτευση που ετοιμάζει σχετικά με την επιστροφή των Μαρμάρων. Φυσικά, τα Ελγίνεια είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να επιστρέψουν στην Ελλάδα, είτε με Αμάλ είτε χωρίς. Ομως η εμπλοκή στο ζήτημα της συζύγου του Τζορτζ Κλούνεϊ έδωσε στο θέμα διεθνή προβολή που είχαμε να δούμε όμοιά της από την εποχή της ακατονόμαστης. Τι τα θέλετε όμως; Αντε να εξηγήσεις στον θεωρητικό των Δεκεμβριανών του 2008 ότι η φάτσα της Αμάλ πουλάει περισσότερο από της Νάντιας Βαλαβάνη…
Φτηνά τη γλίτωσαν
Οι βλαμμένες της Femen επιτέθηκαν (με τα γυμνά στήθη τους, με τι άλλο;) στον Γκομενίκ Στρος-Καν. Στάθηκαν τυχερές, δυστυχώς, οι αντιπαθέστατες. Αφενός διότι υπήρχε κόσμος τριγύρω και αφετέρου επειδή ο ζωηρός τέως διευθυντής του ΔΝΤ αντιμετωπίζει κάτι δικαστικά προβληματάκια και, συνεπώς, δεν τον συνέφερε να προκαλέσει. Ειδάλλως, οι υστερικές θα έκαναν τρεις μέρες τουλάχιστον για να μπορέσουν να σταθούν ξανά στα πόδια τους―και όχι από το ξύλο…
(Στην φωτογραφία : Τι να διαλέξεις...)
