Απειλή από δεξιά για Ολάντ, Μέρκελ
ΞΕΝΙΑ ΚΟΥΝΑΛΑΚΗ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Μερικές εκατοντάδες διαδηλωτές είχαν συγκεντρωθεί το βράδυ της Πέμπτης έξω από τη βρετανική Ενωση της Οξφόρδης, γνωστή για τα θρυλικά ντιμπέιτ που διεξάγονται εκεί.
Οι ακτιβιστές διαμαρτύρονταν για την παρουσία της Γαλλίδας ακροδεξιάς πολιτικού, Μαρίν Λεπέν, η οποία επρόκειτο να απευθύνει χαιρετισμό, ακολουθώντας τα χνάρια ιστορικών προσωπικοτήτων όπως ο Ουίνστον Τσώρτσιλ και ο Ρίτσαρντ Νίξον. Οι αντιδράσεις, πάντως, στις δημόσιες εμφανίσεις της κόρης του Ζαν Μαρί Λεπέν, ιδρυτή του Εθνικού Μετώπου, είναι μάλλον υποτονικές, αφού η Μαρίν έχει καταφέρει να αμβλύνει τη ριζοσπαστική ρητορική του κόμματος και να εισχωρήσει σε πιο «mainstream» δεξιά ακροατήρια. Αυτή η διείσδυση την καθιστά τη μεγάλη πολιτική απειλή για τη Γαλλία, που βλέπει το FN να εκμεταλλεύεται το διογκούμενο κύμα ευρωσκεπτικισμού στη χώρα, τη δυσαρέσκεια από την κρίση και την ανησυχία για την τρομοκρατική απειλή μετά τα τραυματικά γεγονότα του Charlie Hebdo. Ηδη, στην πρώτη δημοσκόπηση μετά τις επιθέσεις κατά του σατιρικού περιοδικού, το κόμμα της Λεπέν αναδεικνύεται πρώτο στις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος.
Με μια δεξιά απειλή, λιγότερο ισχυρή, αλλά εξίσου επικίνδυνη, βρίσκεται αντιμέτωπο και το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα της Αγκελα Μέρκελ στη Γερμανία. Ο λόγος για την ευρωφοβική «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AFD), που δυσχεραίνει τους χειρισμούς του Βερολίνου στο πεδίο της ευρωπαϊκής πολιτικής. Αν στη Γαλλία η αδιάλλακτη γερμανική δημοσιονομική ορθοδοξία είναι αυτή που οδηγεί τους ψηφοφόρους στις αγκάλες του Εθνικού Μετώπου, στη Γερμανία η AFD ενισχύεται με την παραμικρή υποψία περί αμοιβαιοποίησης του χρέους, χαλάρωσης των κανόνων και υποχώρησης προς τον χρεοκοπημένο Νότο. Η αντιφατική αυτή πρόκληση που γνωρίζουν Παρίσι και Βερολίνο υπονομεύει τη διατήρηση ενός αρραγούς γαλλογερμανικού άξονα, που θα μπορούσε να αναλάβει σοβαρές πρωτοβουλίες για την αντιμετώπιση των υφεσιακών και αποπληθωριστικών τάσεων και κατ’ επέκταση την έξοδο της Ευρωζώνης από την κρίση των τελευταίων ετών.
Παρ’ όλες, όμως, τις εγγενείς αδυναμίες, οι δύο χώρες εξακολουθούν σε αδρές γραμμές να υιοθετούν κοινές θέσεις στα κρίσιμα ζητήματα. Το είδαμε αυτήν την εβδομάδα στα ταξίδια στελεχών της νέας ελληνικής κυβέρνησης, όπου η στάση Παρισιού και Βερολίνου κατέληξε στην ίδια περίπου επωδό: «τήρηση των δεσμεύσεων-συνέχιση των μεταρρυθμίσεων» εκ μέρους της Αθήνας. Ταυτόχρονα, η ατμομηχανή της Ε.Ε. ξαναπήρε μπρος με αφορμή την κρίση στην Ουκρανία. Παρίσι και Βερολίνο ανέλαβαν κοινή πρωτοβουλία με τους Ολάντ και Μέρκελ να μεταβαίνουν πρώτα στο Κίεβο και στη συνέχεια στη Μόσχα για να πετύχουν την αποκατάσταση της εκεχειρίας του Μινσκ, που συνήφθη τον Σεπτέμβριο. Ταυτόχρονα, η ανασυσταθείσα διπλωματική τους πυγμή στράφηκε εναντίον οιασδήποτε συζήτησης περί εξοπλισμού του ουκρανικού στρατού, την οποία εξετάζει η Ουάσιγκτον. Μια ενέργεια, που θα μπορούσε να εξαγριώσει περαιτέρω τη Ρωσία και να οδηγήσει σε νέα όξυνση τις σχέσεις της με την Ε.Ε. Μπορεί στους κόλπους της Ε.Ε. να βρίσκεται σε εξέλιξη μια προσπάθεια κοινής αντιμετώπισης της Μόσχας, αυτή όμως μοιάζει να εξαντλείται στις κυρώσεις και την ενδεχόμενη επέκταση αυτών.
(Στην φωτογραφία : Ακτιβιστές έξω από τη βρετανική Ενωση της Οξφόρδης διαμαρτύρονταν για την παρουσία της Γαλλίδας ακροδεξιάς πολιτικού Μαρίν Λεπέν)
