Συλλαλητήρια και παγίδες
Σταύρος Τζίμας
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Θα πρέπει να είναι κάποιος πολιτικά εμπαθής για να μην εύχεται επιτυχία της κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους και ψυχικά άρρωστος εάν παρακαλάει μέσα του να καταστραφούμε.
Αυτό, βεβαίως, καθόλου δεν σημαίνει ότι, διαρκούσης της διαπραγμάτευσης στην οποία πάει να δοθεί χαρακτήρας πολεμικής σύγκρουσης (!) και που φαίνεται ότι θα είναι μακρά, επώδυνη και αβέβαια ως προς την έκβασή της, θα σαλπίσει γενικό σιωπητήριο. Οτι στο όνομα του να φανούμε ενωμένοι, «μια γροθιά» προς τον «εχθρό», θα πρέπει να κλείσουμε τα μάτια και το στόμα σε χειρισμούς ή πολιτικές που μπορεί να μας οδηγήσουν στην καταστροφή. Γιατί ο κίνδυνος να διχαστεί ο πληθυσμός, σε πατριώτες που στηρίζουν την πολιτική της κυβέρνησης έναντι των δανειστών και να ριφθούν στην «εθνική πυρά» ως «προδότες» όσοι θα τολμήσουν να εκφέρουν διαφορετική άποψη, είναι υπαρκτός.
Αυτό, βεβαίως, καθόλου δεν σημαίνει ότι, διαρκούσης της διαπραγμάτευσης στην οποία πάει να δοθεί χαρακτήρας πολεμικής σύγκρουσης (!) και που φαίνεται ότι θα είναι μακρά, επώδυνη και αβέβαια ως προς την έκβασή της, θα σαλπίσει γενικό σιωπητήριο. Οτι στο όνομα του να φανούμε ενωμένοι, «μια γροθιά» προς τον «εχθρό», θα πρέπει να κλείσουμε τα μάτια και το στόμα σε χειρισμούς ή πολιτικές που μπορεί να μας οδηγήσουν στην καταστροφή. Γιατί ο κίνδυνος να διχαστεί ο πληθυσμός, σε πατριώτες που στηρίζουν την πολιτική της κυβέρνησης έναντι των δανειστών και να ριφθούν στην «εθνική πυρά» ως «προδότες» όσοι θα τολμήσουν να εκφέρουν διαφορετική άποψη, είναι υπαρκτός.
Τα συλλαλητήρια συμπαράστασης προς την κυβέρνηση, που καθώς φάνηκε και από τις δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα θα χρησιμοποιηθούν ως διαπραγματευτικό χαρτί και άρα θα ακολουθήσουν και άλλα, μπορεί να αποδειχθούν παγίδα. Οι υπέρμαχοι της κινηματικής αντίληψης της πολιτικής θεωρούν ότι με τις συγκεντρώσεις και τις διαδηλώσεις ο λαός θα πιάσει «στασίδι» στο τραπέζι των συζητήσεων για να επιβάλει τη θέλησή του, τρομάζοντας τη Μέρκελ, τον Σόιμπλε, τον Ντάισελμπλουμ και την «παρέα» τους. Μερικοί εξ αυτών ίσως και να πιστεύουν ότι ήδη το «ιππικό μας» έχει περάσει τη Βιέννη καλπάζοντας προς το Βερολίνο. Δεν είναι όμως λίγοι κι εκείνοι που θεωρούν ότι οι κατά τον μακαριστό Χριστόδουλο «λαοσυνάξεις» του είδους, με τις συναισθηματικές εκρήξεις που τις χαρακτηρίζουν, δημιουργούν κλίμα απολυτότητας, έντασης και υπέρμετρης «πατριωτικής έξαψης», με κίνδυνο ευέλικτες κινήσεις και λεπτοί χειρισμοί, καθώς και συμβιβασμοί κατά τη διαπραγμάτευση, να θεωρηθούν «προδοσία» και να εξωθούνται στο όνομα του λαού, κυβέρνηση και διπλωματία σε ακραίες μαξιμαλιστικές θέσεις. Υπενθυμίζουν τα υποκινούμενα από τα τρία μεγαλύτερα τότε κόμματα (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ) συλλαλητήρια για το μακεδονικό ζήτημα στις αρχές της δεκαετίας του ’90, τα μαζικότερα που έγιναν ποτέ στην Ελλάδα. Ακόμα και οι ίδιοι οι διοργανωτές, δεξιοί και αριστεροί, παραδέχονται πλέον ότι μόνο ζημία μας έκαναν στη διπλωματική μας εκστρατεία διεθνώς.
Ρώτησα πέρυσι τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, πρωθυπουργό τότε, για εκείνες τις διαδηλώσεις. «Δεν βοήθησαν, απεναντίας ήταν μεγάλο εμπόδιο υπονόμευσαν τους χειρισμούς μας. Με έπαιρνε μάλιστα τηλέφωνο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και μου έλεγε: Κοίτα να δεις τι μπορείς να κάνεις να εμποδίσεις τα συλλαλητήρια…». Να θυμίσουμε και εμείς ότι η τότε Γ.Γ. του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα προπηλακίστηκε από πούρους «πατριώτες» –ανάμεσά τους και αριστεροί (!)– στη Θεσσαλονίκη, γιατί είχε τολμήσει να μιλήσει με παρρησία για συμβιβασμό με τα Σκόπια σε σύνθετη ονομασία, για την οποία τώρα σχεδόν εκλιπαρούμε. Ας ευχηθούμε να μη χρειαστεί τούτη τη φορά να κάνουμε αυτοκριτική για τον «εθνικό ξεσηκωμό» – χαρακτήρας, που επιχειρείται να δοθεί στα συλλαλητήρια.
