Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013

Ένα ενδιαφέρον άρθρο για τις ιστορίες διάσημων φοροφυγάδων



Tο χόμπι της φοροδιαφυγής
Από τον Σαίξπηρ και τον Aλ Καπόνε μέχρι τον Παβαρότι
Της Μαριλης Μαργωμενου
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr)
Ο πρώτος δοκίμασε να αλλάξει πόλη για να χαθούν τα φορολογικά του ίχνη, αλλά οι εφοριακοί τον ξετρύπωσαν. Ο δεύτερος άλλαξε χώρα, αλλά του την έστησαν στα σύνορα και του πήραν μέχρι και το σκουλαρίκι του.
Κι ο τρίτος πήρε σε «μαύρα» την αμοιβή του και τελευταία στιγμή τον γλίτωσε ένας δικαστής απ’ το κελί. Κανείς τους δεν είναι ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ, κανείς τους δεν ζει στην Ελλάδα. Είναι ένας Γερμανός, ένας Αργεντίνος κι ένας Ιταλός: Μπόρις Μπέκερ, Ντιέγκο Μαραντόνα, Λουτσιάνο Παβαρότι. Θα μπορούσε να είναι φορολογικό ανέκδοτο, αλλά οι ιστορίες είναι αληθινές. Βλέπετε, δεν είναι μόνο στην Ελλάδα που το ΣΔΟΕ ψάχνει τρόπο να πατάξει τους φοροφυγάδες. Η φοροδιαφυγή είναι ένα χόμπι πολύ παλιό και πολύ επικερδές – τουλάχιστον μέχρι να δεις το δίχτυ της εφορίας να απλώνεται μπροστά σου.
Οπως συνέβη στον Μπερνάρ Αρνό, επικεφαλής του οίκου μόδας Λουί Βιτόν, που έφυγε στο Βέλγιο για να γλιτώσει φόρους και εισέπραξε απ’ τη Liberation την προτροπή «Δίνε του, πλούσιε μαλ…!». Ή όπως συνέβη στον κ. Ουίλιαμ, τον οποίο η αγγλική εφορία κυνηγούσε πριν από περίπου 400 χρόνια, αλλά προφανώς εκείνος σκεφτόταν ό,τι και ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ. Κι έτσι κάπως, ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ –περί αυτού πρόκειται– κυνηγημένος απ’ την εφορία το 1597, φόρτωσε σε ένα κάρο όλα του τα υπάρχοντα και εγκαταστάθηκε σε άλλη πόλη, της οποίας ο άρχοντας δεν είχε ενημερωθεί για τα... καβούρια που προστατεύουν τη σαιξπηρική τσέπη απ’ τους εφοριακούς. Βλέπετε, μπορεί τον Σαίξπηρ η Ιστορία να τον έχει καταγράψει ως μέγα συγγραφέα, αλλά οι σύγχρονοί του έλεγαν πως αγαπημένο χόμπι του, πιο πολύ κι απ’ τη συγγραφή, ήταν το... μάζεμα σελινιών! Κι έτσι, έφτασε να χρωστάει 13 σελίνια και 4 πένες στο κράτος. Ενα ποσόν, δηλαδή, που θα έπρεπε να δουλέψει μόλις τρεις μέρες για να το κερδίσει, αφού εκείνη την εποχή ο Σαίξπηρ ήταν στις δόξες του και ζούσε σε ένα απ’ τα μεγαλύτερα σπίτια του Στράτφορντ. Μόνο που, δυστυχώς για τους εφοριακούς της περιοχής, ο Σαίξπηρ είχε απρόσμενα πολλά κοινά στοιχεία με τον «Τζάμπα» της διαφήμισης. Κι έτσι, πέρασε δύο ολόκληρα χρόνια στην εξορία της διπλανής πόλης προτού αναγκαστεί να εξοφλήσει το χρέος.
Βλέπετε, οι φοροφυγάδες χρησιμοποιούν κάθε πιθανό μέσον. Πάρτε, ας πούμε, τη Σοφία Λόρεν. Ηταν το 1982 που της μπήκε η ιδέα να κρύψει τις λιρέτες της απ’ το μάτι του Μεγάλου κρατικού Αδελφού. Οταν οι εφοριακοί την εντόπισαν, τα κλάματά της στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων δεν έφεραν αποτέλεσμα. Για κάθε εκατομμύριο που προσπάθησε να αποκρύψει, πέρασε τρεισήμισι μέρες στη φυλακή: για τα πέντε εκατομμύρια, η Σοφία Λόρεν μπήκε 18 μέρες φυλακή, κι έκτοτε εγκατέλειψε την ιδέα της φοροδιαφυγής. Αλλά τουλάχιστον, σε σχέση με τον επόμενο αγαπημένο της εφορίας, η δική της ιστορία είχε μάλλον καλό τέλος.
Ο νεαρός κύριος Αλφόνσο πιάστηκε στα 32 του να κάνει διάφορες φορολογικές αυθαιρεσίες, κι έτσι γνώρισε το μέσα μέρος του κελιού. Η ιστορία του δεν θα είχε και τόσο μεγάλο ενδιαφέρον αν το κελί δεν ήταν στο Αλκατράζ, αν ο Αλφόνσο δεν είχε μια ουλή στο ένα μάγουλο κι αν η φαμίλια του δεν τον φώναζε «Νονό». Βλέπετε, ο νεαρός Αλφόνσο, γνωστός και ως Αλ Καπόνε, μπορεί να ξεκαρδίστηκε εκείνο τον Ιούνιο που οι άνδρες του IRS τον συνέλαβαν με την ατάκα «η φορολογική σας δήλωση είναι ελλιπής», αλλά όσο εκείνος χασκογελούσε, οι υπάλληλοι του γενικού λογιστηρίου ξεσκόνιζαν τα χαρτιά του και τελικά το γέλιο τού κόπηκε όταν ο ομοσπονδιακός δικαστής τού έβγαλε εισιτήριο για το Αλκατράζ.
Περίπου το ίδιο που κόντεψε να πάθει και ο Λουτσιάνο Παβαρότι, το 2001: ο τενόρος παρ’ ολίγον να οδηγούνταν στο υγρό κελί της ιταλικής φυλακής, στο οποίο θα περνούσε ενάμιση χρόνο ως φοροφυγάς, αν δεν τον αθώωνε ένας φιλόμουσος Ιταλός δικαστής! Ενώ ο Μπόρις Μπέκερ, ως «άσος» της φοροδιαφυγής, δήλωνε για δύο ολόκληρα χρόνια πως το σπίτι του είναι στο φορολογικά παραδεισένιο Μονακό αλλά έμενε με την οικογένειά του στο Μόναχο. Αποτέλεσμα; Με ένα χτύπημα τριών εκατομμυρίων δολαρίων, η γερμανική εφορία πέταξε το μπαλάκι στον Μπέκερ. Και ήταν ίσως η πρώτη φορά που ο τενίστας δεν κατάφερε να βγάλει άμυνα...