Οι απεργίες στις αστικές συγκοινωνίες
Tου Δημήτρη Ρηγόπουλου
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr)
«Στα άκρα» απειλούν ότι θα φθάσουν τα δύο σωματεία εργαζομένων του μετρό αν η κυβέρνηση δεν τους εξαιρέσει από το ενιαίο μισθολόγιο, σύμφωνα με το χθεσινό ρεπορτάζ της «Κ».
Πριν από περίπου έναν μήνα, ένα άλλο σωματείο εργαζομένων, το τεχνικό προσωπικό της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, έφτασε κι αυτό «στα άκρα» με το ίδιο ακριβώς αίτημα: προχώρησε σε επαναλαμβανόμενες στάσεις εργασίας που οδήγησαν σε διαδοχικές ματαιώσεις παραστάσεων στο θέατρο Ολύμπια της οδού Ακαδημίας. Η κινητοποίηση έληξε λίγο μετά τις γιορτές χωρίς το παραμικρό κέρδος από την πλευρά των εργαζομένων, καθώς η ένταξη στο ενιαίο μισθολόγιο αποτελεί υποχρέωση και δέσμευση της χώρας απέναντι στους δανειστές μας. Δεν την αποφασίζει ούτε ο υπουργός Μεταφορών ούτε ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
Η απεργία στο μετρό και στα υπόλοιπα μέσα σταθερής τροχιάς γίνεται φυσικά πολύ περισσότερο αντιληπτή στο κοινωνικό σύνολο σε σχέση με τις στάσεις εργασίας στην όπερα. Και όπως στην περίπτωση της Λυρικής, έτσι και στις δημόσιες συγκοινωνίες, τα αιτήματα των εργαζομένων ακούγονται λογικά: η ένταξη στο ενιαίο μισθολόγιο αποφέρει νέες μειώσεις στους μισθούς τους.
Kατανοητό. Με δύο ενστάσεις. Πρώτον: πιστεύουν οι εργαζόμενοι στη Λυρική και στις αστικές συγκοινωνίες ότι είναι οι μόνοι σε αυτή τη χώρα που θίγονται από τη βαναυσότητα της ασκούμενης πολιτικής τα τελευταία 2,5 χρόνια; Γνωρίζουν πού βρίσκονται οι μισθοί των γιατρών, των νοσηλευτών, των καθηγητών και των δασκάλων; Εχουν ακούσει για τις μειώσεις που δέχθηκαν στωικά χιλιάδες ιδιωτικοί υπάλληλοι σε όλη τη χώρα; Ή για την εκατόμβη της ανεργίας στον ιδιωτικό τομέα με θύματα εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους;
Και δεύτερον: πιστεύουν ότι έχοντας το προνόμιο άσκησης πίεσης (καθώς διατελούν, ορισμένοι εξ αυτών, ευαίσθητη δημόσια υπηρεσία) τους καθιστά πιο δυνατούς ή περισσότερο «σημαντικούς» σε σχέση με εκατομμύρια άλλους συναδέλφους τους που υπομένουν μειώσεις και ανεργία;
Κι αν εξακολουθούν να πιστεύουν ότι αξίζει τον κόπο η ταλαιπωρία τόσων άλλων εργαζομένων, ας συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις τους. Αλλά τουλάχιστον ας σκεφτούν έναν λιγότερο εχθρικό προς την υπόλοιπη κοινωνία τρόπο.
