Το δάκρυ της αριστερής παιδούλας
ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Ενθυμούνται ασφαλώς οι παλαιότεροι τον τέως βασιλέα Κωνσταντίνο, ο οποίος, ενώ δεν αντιστάθηκε σε όσους εκίνησαν την πτέρνα κατά της δημοκρατίας και του ιδίου, προσπάθησε να δείξει τη δυσαρέσκειά του στην αναμνηστική φωτογραφία του πραξικοπήματος.
Ετσι τουλάχιστον έχει πει σε πολλές συνεντεύξεις του έκτοτε. Στη φωτογραφία με τους κακοσούμους στρατιωτικούς ήταν μουτρωμένος για να δείξει τη δυσαρέσκειά του στον λαό Του, που είχε συνηθίσει να τον βλέπει χαμογελαστό. Αυτόν μου θύμισε χθες ο κ. Τσίπρας. Και μη μου πείτε ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα, διότι στα μέρη μας και τότε, όπως και τώρα, η Ιστορία φάρσα ήταν και φάρσα παραμένει.
Ετσι τουλάχιστον έχει πει σε πολλές συνεντεύξεις του έκτοτε. Στη φωτογραφία με τους κακοσούμους στρατιωτικούς ήταν μουτρωμένος για να δείξει τη δυσαρέσκειά του στον λαό Του, που είχε συνηθίσει να τον βλέπει χαμογελαστό. Αυτόν μου θύμισε χθες ο κ. Τσίπρας. Και μη μου πείτε ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα, διότι στα μέρη μας και τότε, όπως και τώρα, η Ιστορία φάρσα ήταν και φάρσα παραμένει.
Τι είπε ο κ. Τσίπρας χθες στη Βουλή; Είπε πολύ απλά ότι δεν είναι καθόλου ευχαριστημένος από τη συμφωνία με τους εταίρους, όμως είναι αναγκασμένος να την παρουσιάσει και καλεί τους βουλευτές να την υπερψηφίσουν. Εδωσε σκληρές μάχες, διεκπεραίωσε αφόρητες διαπραγματεύσεις και, αφού υπέκυψε σε εκβιασμούς, ήρθε ως νικητής για να καταγάγει κοινοβουλευτικό θρίαμβο, χάνοντας για δεύτερη φορά τη δεδηλωμένη. Χθες δεν μίλησε για πραξικόπημα, όμως η λέξη δίνει τον τόνο για το ρεφραίν στο πολιτικό μελόδραμα της Αριστεράς. Τι είναι η αριστερή πολιτική; Είναι μια πολιτική που διαφέρει από τις άλλες πολιτικές μόνον ως προς το αίσθημα. Οι άλλοι το απολαμβάνουν, ενώ οι αριστεροί υποφέρουν.
Το μονοπώλιο της ευαισθησίας είναι το μόνο όπλο που έχει απομείνει στη νεοκομμουνιστική αριστερά της φραπεδιάς. Δεν την ενδιαφέρει ούτε η κοινωνική δικαιοσύνη, δεν την ενδιαφέρουν ούτε οι άνεργοι, δεν την ενδιαφέρει ούτε η παιδεία που δεν έχει, και έχω αρχίσει να πιστεύω πως δεν την ενδιαφέρει καν η πολιτική εξουσία. Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να μη χάσει το δικαίωμα να είναι αυτή η μόνη ευαίσθητη, η μόνη ψυχοπονιάρα παιδούλα, που αντί να χορεύει ελληνικούς χορούς παίζει τον χορό των δακρυγόνων. Τώρα τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιος είναι πιο ευαίσθητος και πονεμένος απ’ τον άλλον.
Την ψυχοσύνθεση της διακορευμένης παιδούλας εξέφρασε μεστά ο νεοεισαχθείς στο δράμα του κοινοβουλευτισμού κ. Κυρίτσης. Ο οποίος έγραψε ότι αισθάνθηκε τέτοια ντροπή όση είχε αισθανθεί όταν στην τρίτη δημοτικού είχε «βραχεί», όταν προχθές ψήφισε τα μέτρα. Και ήταν η πρώτη του φορά που ψήφιζε στη Βουλή, το καημενούλι. Αν τον δείτε, βέβαια, θα διαπιστώσετε ότι και αξύριστος είναι, και τα μαλλιά του γκριζάρουν. Ομως εδώ μιλάμε για συναισθηματική ηλικία και, το κυριότερο, μιλάμε μεταφορικά – είδος λόγου περίπλοκο για να το αντιληφθεί το ελληνικό παράρτημα των Φεμέν.
Το ζήτημα είναι ότι αυτοί οι πολλοί ευαίσθητοι άνθρωποι θα πρέπει να ψηφίσουν και να εφαρμόσουν νόμους που βιάζουν την ευαισθησία τους. Και ενώ θα διαγωνίζονται ποιος είναι πιο ευαίσθητος, και ποιου το δάκρυ είναι πιο πικρό, θα πρέπει να διαχειρίζονται και τους εμπρηστές στους δρόμους και το κοινοβουλευτικό μελόδραμα.
Οι δημοκρατικές δυνάμεις του ευρωπαϊκού τόξου δεν έχουν μόνο να αντιμετωπίσουν τη «συνωμοσία της δραχμής», όπως εύστοχα την αποκάλεσε ο κ. Θεοδωράκης. Εχουν και το δάκρυ της παιδούλας. Ο κ. Μεϊμαράκης έδειξε πως διαθέτει και τον σωστό τόνο και την ευφυΐα για να αναλάβει τον ρόλο του παιδονόμου.
