Το Κούγκι είναι στην πλατεία Κουμουνδούρου
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Επειδή προέχει η δημόσια ασφάλεια, να ξεκινήσω με την ανακοίνωση που εξέδωσε χθες η Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας και μας προειδοποιεί να περιορίσουμε σήμερα τις μετακινήσεις μας, γιατί ο ουρανός βρέχει συριζαίους που πέφτουν από τα σύννεφα και η ομπρέλα δεν προστατεύει…
Πάμε τώρα στα του συμβουλίου. Ο Φρανσουά Ολάντ το είπε άριστα: «Ο Τσίπρας έκανε μια θαρραλέα επιλογή». Η θαρραλέα επιλογή ―ουδείς αμφιβάλλει επ’ αυτού, φαντάζομαι― ήταν να κάνει πίσω από την ουτοπία και να αποδεχθεί την πραγματικότητα, προκειμένου να κρατήσει την Ελλάδα στη ζώνη του ευρώ. Αυτό, στη δήλωση που έκανε μετά τη λήξη του συμβουλίου, ο Αλέξης Τσίπρας το αναγνώρισε.
Βέβαια, το μήνυμα του πρωθυπουργού ήταν περιτυλιγμένο κατάλληλα ώστε να γίνει ανεκτό από τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ. Παρουσίασε ως μεγάλη νίκη του ότι ματαίωσε λεπτομερές σχέδιο, με στόχο την αρπαγή της περιουσίας του ελληνικού Δημοσίου και την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος. (Να το πω εγώ με δικά μου λόγια: πήγα να πάρω κάτι που δεν μου ανήκει, αλλά έκανα πίσω γιατί μου τράβηξαν πιστόλι, άρα ματαίωσα το σχέδιό τους να με πυροβολήσουν…) Επίσης, έθαψε με τιμές αρχηγού κράτους, που λέει ο λόγος, το «όραμα»¹ να αλλάξει την Ευρώπη. Ο αγώνας τους, είπε ο πρωθυπουργός, μένει παρακαταθήκη στους λαούς της Ευρώπης. (Ο απαραίτητος λυρισμός της ήττας, για να καταπιούν το πικρό χάπι οι αριστεροί…) Είπε επίσης κάποια ακατανόητα σ’ εμένα, αλλά κατανοητά, φαντάζομαι, στο κοινό του· π. χ., ότι κερδίσαμε τη λαϊκή κυριαρχία (πώς, δηλαδή;) και ότι θα συνεχίσουμε να παλεύουμε και για την εθνική κυριαρχία. (Αυτό μου ακούγεται ανάλογο εκείνου με το οποίο ο Ζαχαριάδης παραδέχθηκε την ήττα στον Εμφύλιο: το όπλο παρά πόδα…)
Τα σημαντικά όμως ―επειδή δείχνουν την κατεύθυνση στην οποία θα κινηθεί από εδώ και πέρα ο Τσίπρας― ήσαν άλλα. Πρώτον, η παραδοχή ότι το πρόγραμμα, παρά τις «υφεσιακές τάσεις» των μέτρων που περιλαμβάνει, θα φέρει τις επενδύσεις στις οποίες θα βασιστεί η προσπάθεια για ανάπτυξη. Δεύτερον, η απόφασή του να αντισταθμίσει τη συνθηκολόγηση στο εξωτερικό με επίθεση κατά του «κατεστημένου» στο εσωτερικό. Οσο σκληρά έδωσε τη μάχη με την Ευρώπη, είπε, το ίδιο σκληρά θα προσπαθήσει για «να τελειώσουμε το κατεστημένο». Πώς προσδιορίζει το κατεστημένο, είναι το βασικό ερώτημα εδώ. Θα περιλαμβάνει άραγε τις συντεχνίες του Δημοσίου, που πρώτες αυτές θα αντιταχθούν στην εφαρμογή του προγράμματος;
Εφόσον ο Τσίπρας έχει ειλικρινά πεισθεί ότι το πρόγραμμα που ο ίδιος συμφώνησε είναι η μόνη λύση, τότε να σας πληροφορήσω (αν δεν το ακούσατε από αλλού...) ότι το Κούγκι δεν είναι στο Σούλι, είναι στην πλατεία Κουμουνδούρου. Ο Τσίπρας, δηλαδή, ταυτοχρόνως με τη διαχείριση της εξόδου από την κρίση, που την εγγυάται το πρόγραμμα, θα πρέπει να διαχειρισθεί και την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ. Σε άλλες στήλες της εφημερίδας είμαι βέβαιος ότι θα διαβάσετε τις πληροφορίες που υπάρχουν για τη διάταξη των δυνάμεων στην Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ. Το βέβαιο, πάντως, είναι πως ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι το πρόγραμμα αυτό θα εφαρμοσθεί από διαφορετική κοινοβουλευτική πλειοψηφία ― αν εφαρμοσθεί.
Υπογραμμίζω την αβεβαιότητά μου, ως προς την εφαρμογή του προγράμματος, διότι ομολογουμένως δεν έχω πεισθεί απολύτως για τη μεταστροφή του πρωθυπουργού. Από τη συνέντευξη αυτού του αλλόκοτου, αλαζονικού, επηρμένου, χοροπηδηχτού, χαρωπού, κυνικού, δειλού και χυδαίου πλάσματος² στο «New Statesman», προκύπτει σαφώς ότι υπήρχε σχέδιο δραχμής, και μάλιστα υπό προετοιμασία. Ο πρωθυπουργός, διερωτώμαι, τι ρόλο είχε σε αυτό το σχέδιο; Μόνο αν ξεκαθαρίσει αυτό θα μπορούμε να κρίνουμε τη γνησιότητα της μεταστροφής του.³ Μέχρι τότε, θα περιφέρεται η υποψία ότι μπορεί η ήττα του σχεδίου για δραχμή στο συμβούλιο να ήταν ο δεύτερος γύρος της αναμέτρησης και να έπεται τρίτος και χειρότερος.
Εκτός από τον κομμουνιστή, τον ιδεολόγο (τρομάρα του...) Τσίπρα, υπάρχει και ο πολιτικός Τσίπρας, με ό,τι σημαίνει η συγκεκριμένη ιδιότητα του πολιτικού στον δικό μας κόσμο. Και αυτό που σημαίνει, κυρίως, είναι ότι ο Τσίπρας, ως φιλόδοξος πολιτικός που δεν ξέρει να κάνει τίποτε άλλο στη ζωή του, θα αγωνιστεί πάση θυσία να διατηρήσει την εξουσία. Εφόσον, λοιπόν, ο πολιτικός υπερτερεί του ιδεολόγου, δεν μπορεί παρά να καταλαβαίνει τι έπαθαν όσοι πολιτικοί, στη διάρκεια αυτών των πέντε χρόνων, δείλιασαν και έκαναν πίσω, για να επανέλθουν αργότερα στις θέσεις που είχαν εγκαταλείψει. Ολοι τους είχαν κοινή μοίρα, ανεξαρτήτως της κατεύθυνσης προς την οποία εκινούντο: πρόεδρος Καρατζαφέρης, μπαρμπα-Φώτης Κουβέλης, Αντώνης Σαμαράς. Requiescat in pace...
Αν, λοιπόν, έχει σκοπό να μείνει στα πράγματα και να μη χαραμίσει το επικοινωνιακό ταλέντο του (το μόνο που έχει, κρίμα να πάει χαμένο...), οφείλει να προσαρμόσει τη φιλοδοξία του στην πραγματικότητα, την οποία, επιτέλους, δέχθηκε. Από το σημείο αυτό και πέρα αρχίζουν τα δύσκολα. Με ποιους θα κάνει όλα αυτά για τα οποία δεσμεύθηκε; Θα πάρει τον Βρούτση, λ. χ., και θα τον βάλει στη θέση του Σκουρλέτη; Μακάρι, αλλά το βλέπω απίθανο. Μήπως ελπίζει ότι η δεινή πραγματικότητα θα σφυρηλατήσει τις προσωπικότητες που χρειάζονται από το σημερινό υλικό των κομμουνιστών της κυβέρνησής του. Των αδυνάτων αδύνατον! Διότι ο Βρούτσης, μιας και τον πήραμε ως παράδειγμα, ήταν έτοιμος, λόγω της πολιτικής προέλευσής του, να αναγνωρίσει την πραγματικότητα και να ανταποκριθεί στην ευθύνη. Είναι δυνατό να περιμένουμε το ίδιο από τον Βούτση ή τον Σκουρλέτη;
Τέλος, είναι βέβαιον ότι οι αντιδράσεις από τις περιθωριακές ομάδες της άκρας Αριστεράς θα είναι βίαιες. Μη βλέπετε που προχθές στο Σύνταγμα οι αντιεξουσιαστές ήσαν τρεις κι ο κούκος. Η λειψανδρία ωφείλετο στο ότι, αυτή την εποχή του χρόνου, εκ παραδόσεως, οι αναρχικοί παραθερίζουν στην Ικαρία. Περιμένετε να γυρίσουν περί τα τέλη Σεπτεμβρίου και τα λέμε...
1: Εδώ τα εισαγωγικά έχουν τον ρόλο τσιμπίδας. Σιχαίνομαι να πιάσω αυτήν τη μισητή λέξη με γυμνά χέρια...
2: Δεν είμαι ειδικός στη βιολογία, αλλά ο Βαρουφάκης είναι πλάσμα και όχι άνθρωπος. Δεν ξέρω είδος, γένος, οικογένεια, τάξη, ομοταξία και συνομοταξία, πάντως είναι κάτι διαφορετικό από απλός άνθρωπος (Ηomo sapiens sapiens). Μήπως είναι ημίθεος;
3: Η ύπαρξη του σχεδίου οπωσδήποτε δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο τις σχέσεις του Τσίπρα με τους εταίρους και γι’ αυτό φρόντισε να τη δημοσιοποιήσει το απεχθές πλάσμα...
(Στην φωτογραφία : Συνταξιούχος μετράει τα κέρματα, για να δει αν του φθάνουν για Μύκονο, όπου ως γνωστόν συχνάζουν όσοι στριμώχνονται στις ουρές, εν αντιθέσει με τους οπαδούς του λιτού βίου που προτιμούν Αίγινα...)
