Από τον IA/IV
Αν και ποτέ δεν ψήφισα την Αριστερά, πάντα την έβλεπα θετικά, αναγνωρίζοντας μεταξύ άλλων τη μαχητικότητά της, τη σταθερότητα στις ιδέες της, σε βαθμό αγκύλωσης βέβαια και την ανάγκη ύπαρξης μιας φωνής διαμαρτυρίας, μιας φωνής αντίδρασης, να ξυπνά κι εμάς τους “βολεμένους και κοιμώμενους” στους κόλπους ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
Πάντα μιλούσε για μια Ευρώπη των λαών, για δικαιώματα των εργαζομένων, των αδυνάτων, των μειονοτήτων, για ισονομία, για ισοπολιτεία, για κατάργηση των μονοπωλίων και άλλα τέτοια που πάντα με γοήτευαν. Στα ανωτέρω προσθέστε και όρους που δεν καταλάβαινα, όπως “Ρεβιζιονιστής”, “Νομενκλατούρα” κ.α.
Καιρός όμως φέρνει τα λάχανα καιρός τα παραπούλια, για λόγους που δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε, η Αριστερά του 3% (aka ΣΥΡΙΖΑ), βρέθηκε στην εξουσία, ενώ ήδη περίμενε στον προθάλαμο της για τουλάχιστον άλλα δύο. Το νέο σύνθημα λοιπόν ήταν “Η Αριστερά της Ευθύνης”.
Αυτή την Αριστερά, εμπιστεύτηκε η πλειοψηφία των Ελλήνων τον Ιανουάριο του 2015 και την έκανε Κυβέρνηση, ελπίζοντας να δει μια άσπρη ημέρα από τη νύχτα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που ήδη κρατούσε πέντε χρόνια.
Αντ’ αυτής τι είδε; (ενδεικτικά και μόνο)
Είδε ένα κυβερνητικό σχήμα πιο ασύνδετο και από τον Θρύλο επί Κοσκωτά. Ο κάθε Υπουργός είχε δική του γραμμή, δική του ατζέντα και ζούσε στον δικό του κόσμο. Η δε συμμαχία με Καμμένο οδήγησε σε ομαδική αυτοκτονία πολλούς αναλυτές.
Είδε έναν Υπουργό Οικονομικών, μόνιμο καλεσμένο του Αυτιά, να προσπαθεί επί πέντε μήνες να μας πείσει ότι όλη η υπόλοιπη Ευρώπη είναι λάθος και μόνο αυτός είναι ο σωστός, “ο κατέχων την απόλυτη αλήθεια”. Αναλωνόταν σε φωτογραφήσεις και συνεντεύξεις, την ώρα που η θέση του απαιτούσε έναν εργάτη και όχι έναν υπερόπτη και αυτάρεσκο καθηγητή. Αρνήθηκε χρήματα όταν την επόμενη εβδομάδα τα ζητούσε. Πίστεψε ότι η Ελλάδα είναι μια ευκαιρία να εφαρμόσει τα όσα διδάσκει σε θεωρητικό επίπεδο και να γίνει ένας νέος Κολοκοτρώνης πάνω σε YAMAHA.
Είδε μια Πρόεδρο Βουλής, η οποία είτε λόγω προσωπικών κομματικών παιχνιδιών, είτε λόγω θεμάτων που άπτονται της Ιατρικής επιστήμης, έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων της τη μεγάλη πλειοψηφία που την στήριξε και κατάφερε σε πέντε μήνες να καταρρακώσει έναν θεσμό, στέλνοντας στα κάγκελα (όχι της ΕΡΤ) όλους τους βουλευτές, πλην της Ραχήλ Μακρή. Η Ελλάδα είναι στο χείλος του γκρεμού και η Κυρία Πρόεδρος είναι πρώτο θέμα στις ειδήσεις. Οι δε “σύντροφοι” της την κατηγόρησαν ότι συμπορεύεται με την Χρυσή Αυγή.
Είδε τον Υπουργό Παιδείας να λέει την αριστεία ρετσινιά.
Είδε την Υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής να λέει ότι οι μετανάστες το πρωί λιάζονται και το μεσημέρι εξαφανίζονται!!!
Είδε μια Ελλάδα απομονωμένη από όλους. Που είναι άραγε οι Αριστεροί Ευρωπαίοι;
Είδε να χρησιμοποιεί γλώσσα πεζοδρομίου για Ευρωπαίους ηγέτες (λ.χ. Olandreou για τον Hollande κλπ, αλήθεια δεν του χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ;).
Είδε να στρέφεται και να επιμένει στους Ρώσους, όταν οι ίδιοι τόνιζαν σε όλους τους τόνους ότι δεν υπάρχει ρούβλι.
Είδε μια απομόνωση της Ελλάδας σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, εισπράττοντας φάπες από Ευρωπαϊκές υπερδυνάμεις όπως Σλοβακία, Λιθουανία κ.α.
Είδε τον ίδιο λαό να διχάζεται μπροστά στις κάλπες του δημοψηφίσματος και να ταπεινώνεται την επόμενη στην ουρά των ΑΤΜ. Η περήφανη διαπραγμάτευση και η αδιαφορία για τους κανόνες των “κουτόφραγκων” μας υποχρέωσε να γίνουμε ζητιάνοι των χρημάτων μας, εικόνες και έννοιες εντελώς άγνωστες για τους Έλληνες.
Κληθήκαμε να ψηφίσουμε σ’ ένα δημοψήφισμα χωρίς ερώτημα και χωρίς λόγο, μόνο και μόνο για να
ξεπεράσει ο Πρωθυπουργός τα εσωκομματικά προβλήματα (λέγε με Αριστερή Πλατφόρμα και όχι μόνο), λειτουργώντας ο τελευταίος ως χαρτοπαίκτης, παίζοντας εν ου παικτοίς τη ζωή μας και την πατρίδα μας.
Κυρίως όμως είδε ότι αυτή η Αριστερά δεν είναι η Αριστερά που θέλουμε, που είχαμε στο μυαλό μας, δεν είναι η Αριστερά που μπορεί να πάρει το κάρο και να το τραβήξει μπροστά, δεν είναι η Αριστερά που διαθέτει πλάνο και κυρίως δεν είναι η Αριστερά των όσων ισχυριζόταν ότι πρεσβεύει.
Από την Αριστερά της ευθύνης, πήγαμε στην Αριστερά του συμψηφισμού.
IA/IV
